|
< terug
Tall Ships Race: St. Malo - Lissabon.
Zeilen verandert een mens. Twee jaar geleden heb ik de kans gehad om twee weken door te brengen in Kinshasa, Democratische Republiek Congo: een ervaring die mijn leven ingrijpend veranderd heeft.
Niet zo lang daarna ben ik voor de eerste keer met De Rupel gaan zeilen op de Noordzee: na vijf minuten en met kletsnatte kleding door in het kluivernet ondergedompeld te worden, was ik zeeziek als de pest. Een gevoel zo intens dat een paar uur op die banale Noordzee even memorabel zijn voor mij als zeventien dagen in het exotische Congo.
Misselijk, oneindig moe en zo slap als een schotelvod overviel mij een zodanige wanhoop dat je in het water wilt springen. De zee had me weer bedrogen. Een paar maanden daarvoor was ik gaan surfen in Marokko en had ik een buikgriep waar ik vier dagen van moest recupereren om dan de vijfde dag mijn plank te breken. Nee, dan was Congo veel betrouwbaarder, ongelooflijk maar waar.
En toch ben ik blijven varen. Touristil slikkend bij de vleet, maar kotsen is er niet meer van gekomen.
In de baai van Cascais, ja, maar dat kwam van iets verkeerd te eten. En ter hoogte van Duinkerke heb ik fameus moeten slikken, omdat ik niet meer aan de lijzijde geraakte, en ik de collega's niet wou trakteren op een regen van half verteerde hotdogs met choucroute.
Ik weet nog dat ik op een morgen wakker werd (ondertussen waren we al Biskaje aan het oversteken) en dat de kapitein de kuip in kwam en veinsde dat hij moest braken. Het gehuil van Chewbacca was er niks tegen. Waarom doet die dat nu? J. is mottig. En de schipper was haar pro-actief aan het motiveren om er iets aan te doen. Na nog een paar wookie-imitaties duurde het dan ook niet lang meer of J. haar onverteerde maaltijd lag in het sop. En ze was terug zo fris als een konijn op het plein.
Enkele dagen later had ik de kapitein zelf goed liggen. Rond een uur of zes 's morgens moest ik zo dringend gaan pissen dat ik alleen in mijn boxershort naar boven het dek op ging. En spijt dat ik daarvan had! Ondanks het feit dat we ondertussen toch al in het Zuiden zaten, was het zo ijskoud en winderig dat mijn blaas protesteerde, waardoor ik nog langer dan verhoopt moest wachten tot ik terug naar mijn warme brits kon. Ik was als een verschoten zeil waar de wind los doorheen ging. De kou greep naar mijn ruggengraat en ik voelde me als een verse octopus op ijs. Ik repte me naar binnen en zwierde als een blauwe Tarzan de stuurhut in, waar de schipper zo verschoot van mijn naakte verschijning dat hij mij ontmenselijkte: "WAS DA!?"
Man, man, man, wat een reis! Als vrienden mij vragen hoe het geweest is, kan ik niks anders zeggen dan 'de schoonste weken van mijn leven, en dan heb ik zelfs gene seks gehad'.
Varen verandert ne mens: je komt jezelf zodanig tegen dat je jezelf leert kennen, maar vooral je verhouding met de mensen met wie je het leven aan boord deelt.
Het is gek als schrijver, maar ik hou niet meer van woorden: op een schip zijn die goedkoop, het gaat om daden. Je krijgt een zeker respect voor gezag en hiėrarchie. Je kan je niet verstoppen op een schip. En in mijn geval was mijn handicap toch vooral die enorme nood aan genoeg slaap.
Visserij zal voor mij dus niet weggelegd zijn.
Maar verandering schuilt in een klein hoekje: wat heb ik genoten van die jeugd aan boord! Op een week tijd gebeuren er soms mirakels, en verpopt een larf tot een kleurrijke vlinder. En dan kan ik weer niet anders dan publiciteit maken voor ne mens af en toe de vaste grond onder zijn voeten weg te nemen.
In plaats van een plechtige communie is varen een ware overgangsrite, en is zeker zeilen een terugkeer naar de natuur: geen ronkende motor, het schuimen van de golven, wilde dolfijntjes die nieuwsgierig hun neus aan de patrijspoort komen steken, de Melkweg, sterren en planeten 's nachts, en de zon, verblindend in een staalblauwe hemel.
Dit wil ik de rest van mijn leven doen: volgend jaar twee maand Tall Ships Race? Direct teken ik ervoor.
En varen met jongeren, en opvoeden: niet om ze manieren te leren, maar om gelukkig te leren worden. En misschien niet zozeer om mannen of vrouwen van hen (en mezelf) te maken maar op zijn minst toch zeemannen (of zeemeerminnen).
Wordt vervolgd?
|
