|
< terug
Die zondag in Zandstad
Een bomvolle kerk: niet dat ze hier allemaal zo katholiek zijn maar vandaag werd er gefeest! De parochie bestond 75 jaar en iedereen werd persoonlijk uitgenodigd tot de eucharistieviering met receptie na. Ook de chiro had een verjaardag te vieren en daarom luisterde een koor van chirojeugd de dienst op. Matti, mijn kleinzoon, die ook in de jeugdbeweging is, stapte mee in de intredeprocessie. Met het puntje van zijn tong tussen zijn lippen en zijn blik onafgebroken op de brandende kaars schreed hij naar voren. Wij, mijn dochter en kleindochtertje zaten achteraan.
Het werd een mooie dienst met zang en orgelspel en een homilie die de 75 jaar kerk benadrukte: "75 jaar is een hele tijd, een mensenleven. 75 jaar dat is zo'n 2,7 miljard hartslagen, dat is 27.375 dagen, 3900 zondagen. Voor de jongeren een eeuwigheid maar voor de ouderen nu toch ook weer niet zo lang." Er werd geapplaudisseerd en Lore stak haar vingers in haar oren. Voor haar duurde deze dienst al te lang.
Ze kroop op mijn schoot en fluisterde: "Heb jij een kind?" Ik wees naar haar mama. "Dat is mijn kind." Ze giechelde en trok haar schoudertjes op: mama was toch geen kind! Maar het vragen ging verder: "Wie is jouw man?" - "Jouw opa is mijn man." Weer gegiechel, ditmaal met het handje voor de mond, want je moest stil zijn in de kerk en mama had al teken gedaan dat ze moest zwijgen. Even hielp dit maar niet voor lang. "Heb jij een mama?" Ik knikte maar zei in haar oor dat mijn mama dood was. - "Heb jij een huisdier?" - "Ik had een poes maar die is gestorven."
Nu keek ze me bedroefd aan. "Bij jou is iedereen dood!" constateerde ze. Weer werd er in de handen geklapt. De vingertjes gingen weer in de oren en terwijl moet ze nagedacht hebben, want de volgende vraag was: "Moet ik zeggen 'gestorven' of 'dood'?" - "Zeg maar gestorven," fluisterde ik "dood is zo dood, hé." Daar was ze het mee eens en ze deed mijn gebaar en mijn accent na, toen ze herhaalde: "Ja, dood is zo dood, hé." Ik ben niet afkomstig van Zandstad en de kleinkinderen vinden dat ik raar spreek, dat ik een raar accent heb: hetzelfde accent als mama, als die boos is. Dus mijn dochter herinnert zich haar 'moedertaal' vooral als ze boos is.
Eindelijk was de mis uit en kon Lore naar buiten. Daar was het wachten op haar broertje. Ze schoot weg naar een dame, die zwanger bleek. "Haar schooljuf", wist mijn dochter. Teruggekomen vroeg ze of er ook een baby in mama's of oma's buik zat. Toen we beiden geschrokken ontkenden, vroeg ze hoe een baby in de buik van een mama geraakt. "Nu is het jouw beurt om het uit te leggen", zei ik tegen mijn dochter. "Ja", zuchtte die "maar ik ga dat hier nu toch niet uit de doeken doen op een vol kerkplein."
Het mondje van Lore stond al klaar voor de volgende vraag, toen Matti naar buitenkwam. Die troonde zijn oma direct mee naar zijn nieuwe fiets. Had ze zo'n speciale spatborden al gezien en wist ze wel hoeveel versnellingen hij had? Toen ik moest bekennen dat ik daarvan niet veel afwist, expliceerde hij me dat van naaldje tot draadje.
De jonge mensen gingen niet mee naar de receptie. Er werd afscheid genomen met een zoen aan de dochter, een high five aan de kleinzoon en een handzoentje aan Lore, die deze opving en in haar zak stak.
feedback van andere lezers- Danvoieanne
GRAAG gelezen
Hope: Bedankt! Kinderen zijn een dankbaar onderwerp, niet? - joplin
Gezellige zondag
xx
Hope: Inderdaad: een zalige zondag in Zandstad! - Hoeselaar
Leuk verteld, komt daar nog een vervolg op?
Willy
Hope: Ik ben bezig een verhalenbundel samen te stellen rond die twee figuurtjes, Matt en Lore dus je hoort nog van hen. Bedankt voor de belangstelling. - Wee
Wat een warm en heerlijk stukje!
x
Hope: Hallo Wee, bedankt dat je mij ook in dit stukje gevolgd bent en dat je het blijkbaar gewaardeerd hebt. Writehistory heeft mij ook "schrijfster van de week" gebombardeerd. Leuk hé.
|
