Volg ons op facebook
|
< terug
Genoeg!
"Schaaaaaat," Inge's hysterische kreet galmt door de flat. Haar vriend, Don, staat met opgeheven armen voor haar, in zijn handen een bord. Zijn ogen vlammen van woede. Inge schrikt van het geluid van brekend porselein. Haar ogen gaan van de vloer naar het gezicht van haar vriend. Hij kijkt haar enkele seconden gevaarlijk aan, zijn blik bekend voor Inge, en draait zich om. "Laat me met rust, trut," is het laatste wat Inge van hem hoort voor hij de bureau inloopt.
Haar tranen verbijtend staat ze verlaten in de keuken. Hulpeloos bekijkt ze de schade: voor de vierde keer deze maand ligt de vloer bezaaid met scherven en broodkruimels. "Binnenkort moeten we trouwen om een nieuw servies bijeen te krijgen," denkt ze, een ironisch lachje om de mond, terwijl ze de grote stukken alvast van de grond raapt en ze in de doos bij de andere brokstukken gooit. In de slaapkamer haalt ze de stofzuiger, haar gedachten bij het voorval van daarnet. Ze kan maar niet geloven dat Don zó kwaad kan worden omwille van één verkeerd woord. Alé, in zijn ogen een verkeerd woord...
Inge weet maar al te goed hoe de rest van de dag zal verlopen: binnen een uurtje zal Don gekalmeerd zijn en zal hij zich bij haar in de zetel nestelen. Met de blik van een jonge puppy zal hij zijn sorry-speech afratelen, voor de dertiende keer al sinds ze een half jaar geleden bij hem is ingetrokken. Inge kan de tekst ondertussen bijna meelippen. Zij zal de rest van de dag koppen, kwestie van Don een lesje te leren en 's avonds zal ze na veel gezaag toegeven aan een potje goedmaak-seks.
De gedachte doet haar huiveren. Ze kijkt naar de stofzuigermond die de resten van de ruzie doet verdwijnen en besluit dat het genoeg is geweest. Ze heeft altijd geloofd dat hun liefde alles kon overwinnen, vandaag beseft ze dat haar liefde voor Don strepen van haat vertoont. Ze kan - wil - geen ruzie meer maken, ze heeft al te veel tranen aan hem verspild. Terwijl ze de stofzuiger terugbrengt naar de slaapkamer neemt ze een definitief besluit: "Ik vertrek hier, vandaag nog!"
Voorzichtig haalt ze de koffer van de kleerkast en opent deze op het bed. Behoedzaam loopt ze terug en opent de deur van hun kleerkast. Er springen tranen in haar ogen. Door de mist staart ze naar de schappen vol kleren. De hare aan de linkerkant, Dons aan de rechterkant. Ze glimlacht bij de gedachte aan Dons gezicht als hij merkt dat haar helft van de kast leeg is. Met vernieuwde moed veegt ze de tranen van haar wangen. Ze stopt een eerste stapel kleren in de koffer, en een tweede, en een derde...
In gedachten overloopt ze haar mogelijkheden voor de toekomst: ze kan bij haar conservatieve pa intrekken die blij zal zijn met zijn gelijk of naar haar trendy ma lopen die blij zal zijn met haar nieuwe feestpartner. Geen moeilijke keuze... Gedreven door het vooruitzicht van een nieuw leven laadt Inge haar badkamerspullen in een grote toiletzak die ze eveneens in de koffer stopt. In vogelvlucht doorloopt ze de flat, zoekend naar haar spullen: gsm-lader, boeken, handtassen, uittreksels, foto's,... Ze heeft geen zin hier in de toekomst ook maar één stap binnen te zetten. De meubels zijn van Don, die al enkele jaren alleen woonde toen ze bij hem introk.
Ondertussen zit de koffer bijna vol. "Gelukkig heeft de koffer wieltjes," denkt Inge terwijl ze het deksel dicht doet. Met moeite haalt ze hem van het bed en loopt door de gang, richting voordeur. Voor de deur van Dons bureau blijft ze even stilstaan, zich zijn gezicht voorstellend, zijn aantrekkelijke trekken als hij haar liefdevol aankeek. Dát gezicht wil ze zich herinneren. "Vaarwel, Don."
Met gebogen hoofd vervolgt ze haar weg naar de voordeur. In de keuken blijft ze even voorovergebogen bij de eettafel staan. Ze haalt haar sleutels uit haar handtas en laat deze geluidloos op tafel glijden. Ze kijkt nog een laatste maal het appartement rond. Enkele seconden later trekt ze de deur dicht. Aan de voordeur ademt ze de frisse lucht in, de lucht van een nieuw leven.
Die avond opent Don de deur van zijn bureau; de hele dag heeft hij zich druk gemaakt over de ruzie. Dit keer wilde hij niet toegeven. In zijn bureaukamer heeft hij zich beziggehouden met de nieuwste ProCycling Manager. Nu hij honger krijgt, is hij bereid de veiligheid van zijn kamertje te verlaten. De stilte in de flat was hem nog niet opgevallen, tot op dit moment. Het is donker in de eetkamer, de gordijnen zijn nog open. Hij loopt naar de eetkamer en steekt het licht aan. Een glinstering op de tafel trekt zijn aandacht, de glinstering van metaal in het licht. Verbaasd nadert hij de tafel. Op het tafelblad liggen Inge's sleutels met daarnaast een briefje. Er staat slechts één woord op geschreven: "Genoeg!"
feedback van andere lezers- Ghislaine
Met genoegen gelezen
lilKim: Met plezier geschreven; bedankt voor je feedback. - geertje
dit verhaal bevat zoveel sublieme stukjes en zinnen.
uitstekend geschreven.
ik ga het nog vaak herlezen.
echt een goed verhaal.
deze zinnen heb ik er even uitgelicht...
"Binnenkort moeten we trouwen om een nieuw servies bijeen te krijgen,"
"Met de blik van een jonge puppy zal hij zijn sorry-speech afratelen"
mooi
groet, geertje
lilKim: Bedankt, geertje, dat ik dat van jou mag horen/lezen.
Groetjes - Vansion
goed verhaal
heb het liefst gelezen hoe Inge buitenkomt : die adem
de typering en voorspelbare reactie van pa en ma was ook krachtig getekend
lilKim: bedankt voor je feedback - harmandi
Alsof het echt gebeurd is. Prima neergezet, zonder drama, maar met volop gevoel. Serves him right!
lilKim: :-)
bedankt - commissarisV
Fijn, meelippen... goed gevonden
lilKim: bedankt - VickyLievens
WAUW echt prachtig
Groetjes Vicky
lilKim: Dank je voor je reactie.
Greetz - RolandBergeys
Knap geschreven!
lilKim: Thnx
|
