Volg ons op facebook
|
< terug
Waar ligt Knokke, verdorie? 6
We zijn daar nog een uurtje gebleven, met de belofte om nog eens terug te keren. Ik ben blij dat ik er weg ben, herinneringen ophalen is mooi, maar ze kunnen pijn doen. Buurman, die normaal ook niet op z'n mondje gevallen is, is nu toch wel heel stil. We zijn allebei in gedachten verzonken. De sfeer is eruit en dat ligt uitsluitend aan mij. Waarom moest ik zonodig oude koeien uit de gracht halen? Had ik niet beter die grote bek van mij dichtgehouden?
" Rijden we nog verder naar Knokke of rijden we terug naar Hoboken?"vraagt hij plots.
Het regent nu weer harder, wat mij een mooi excuus geeft om voor het tweede te opteren.
" We kunnen daar niet veel gaan doen hé? Ik heb ook geen zin om nogmaals een nat pak te krijgen. Laten we demi-tour doen en afspreken dat we een volgende keer naar de zee rijden…"zeg ik met overtuiging.
Buurman zegt niets, wat zoveel betekent als 'ik ben akkoord'.
" Zeg, 't was me het dagje wel hé?"zegt buurman.
" Zeg dat wel, wie had dat kunnen denken. We hadden beter naar de Ardennen gereden, in plaats van naar de zee…"
" Naar Stockem, daar heb ik m'n legerdienst gedaan…Mooie streek om eens te bezoeken…"
Ik doe er het zwijgen toe. Stockem ligt naast Arlon, waar ik mijn legerdienst gedaan heb. Aan het leger zelf heb ik goede herinneringen, aan m'n toenmalige vriendin uit Arlon ietske minder. 't Lag niet aan haar, maar aan een kolonel die geen toelating wou geven om te trouwen. Nu zou dat niet meer lukken, maar toen waren de tijden helemaal anders. Maar da's een ander verhaal…
We rijden in Brugge de autostrade op. Richting Antwerpen. We zijn amper een klein kwartier op de baan of we staan al in een file. Op de radio zeggen ze dat een camion z'n lading verloren is. Twee ton patatten verspreid over de autostrade. De baan is spekglad door de regen en de patatten die nu puree geworden zijn, door de auto's die erover gereden zijn.
" Gaan we hier uit West-Vlaanderen nog ooit weg geraken?" vraagt buurman aan z'n spiegelbeeld.
" Misschien moeten we overnachten in Zeebrugge?"probeer ik er de moed wat in te houden.
" Misschien was jou meenemen toch zo geen goed idee…"zegt buurman nijdig.
" 't Gaat anders geweldig goed vooruit, we zijn al tien centimeter opgeschoven…"
" Is er hier nergens geen afrit?"vraagt buurman.
" Een afrit? Dat kennen ze hier niet, bij het binnenrijden van West-Vlaanderen stond er een groot bord: EINDE BESCHAVING…".
Het regent harder en harder. Er steekt nu ook een wind op, die de DS op haar wielen doet schudden. M'n maag begint te knorren, ik begin het moe te worden. Kan die brandweer niet wat rapper de boel opkuisen? De Antwerpse brandweer had dat klusje al lang geklaard. We passeren een bord dat aangeeft dat er binnen 2 km een tankstation is.
" Buurman, stop aan dat tankstation. We gaan iets drinken en eten, zo kan het niet verder hé?"
" Da's al het beste wat er vandaag uit uw mond gekomen is…"zegt buurman.
Buurman is kwaad en toch zo gezellig, denk ik.
Twee kilometer kunnen verrekt lang zijn als je in een file staat, ik kan erover meespreken. Maar aan alles is een eind, behalve aan een sigaar, daar zijn twee eindjes aan. We rijden de parking op. We zijn niet de enigen, de dagjestoeristen hebben blijkbaar eieren voor hun geld gekozen en trekken terug naar het binnenland. Is heel Antwerpen vandaag naar de zee getrokken? Het lijkt er wel op, gezien ik niets anders hoor dan Antwerps. Antwerpenaren vitten altijd op Hollanders omdat die volgens hen nogal veel lawaai maken. Het tegendeel wordt hier nu wel bewezen, het lawaai van die meute uit Antwerpen overstemt alles…chagrijnige mensen die vloeken omdat hun uitstapje in het water gevallen is. Met blètende kinderen die liever thuis voor de pc en de tv gezeten hadden. Die maar niet kunnen begrijpen waarom die twee personen toevallig hun ouders zijn. Een dreumes van een jaar of vier staat tegen de schenen van z'n mama te stampen. Normaalste zaak van de wereld, denk ik. Ik heb honger en ik wil naar Mickey Mouse zien, hoor ik hem jengelen. Vader staat aan de andere kant van de wagen een sigaret te roken en heeft het al lang opgegeven. Zolang diene kleine maar niet tegen zijn schenen stampt…
Een jong koppeltje maakt ruzie omdat de hond gaan lopen is. De hond, eentje van het vuilbakkenras, loopt kwispelend in de regen. Telkens ze denken dat ze hem kunnen pakken, loopt het beestje een eindje verder. Groot gelijk, denk ik, 't brengt leven in de brouwerij bij die twee zuurpruimen. Buurman en ik, steken een sigaretje op, want binnen is het ten strengste verboden om te roken. Op straffe van de kogel te krijgen…
Een parking is feitelijk een mini-staatje. Ge moet er eens op letten. Alle rassen zijn er vertegenwoordigd. Een mini-culturele samenleving. Waar alleen de familieleden tegen elkaar spreken, de rest is lucht. En als je goed luistert, hoor je ze allemaal klagen. De Belgen toch. Klagen over de prijs van de benzine, over de slechte staat van de wegen, de kinderen die het weer uithangen, de hond die weggelopen is. Opa die in z'n broek geplast heeft, oma die haar oorapparaat op het strand verloren is. En nu telkens vraagt: ' wat zegt hij?"
Een dikke meneer met in z'n kielzog een nog dikkere madam, zegt dat het de laatste keer is dat ze hem nog gezien hebben aan de kust. Veel te duur. De oplichters. 29 € voor een portie mosselen met frieten die maar halfgebakken waren, ge moet maar durven. En dan hebt ge nog niet eens iets gedronken, zegt z'n dikke madam. Vroeger was Knokke een pak goedkoper, antwoordt haar teerbeminde ventje. Hoor ik daar het woordje Knokke vallen? Misschien moet ik wel eens vragen hoe zij naar Knokke gereden zijn. Knokke, waar ligt dat verdorie?
©GoNo
feedback van andere lezers- joplin
ik ga nu alvast weer lachend mijn bed in
slaapwel Gono
xx
GoNo2: Dank u wel! - Hoeselaar
Wie veel reisd komt nogal wat vreemd volk tegen, weer knap geschreven Noël
Willy
GoNo2: Dank u wel! - Danvoieanne
graag gelezen weer..
GoNo2: Dank u wel! - andremoortgat
Wij reizen om te leren
maar 't is wat...
tijdig karke keren
GoNo2: Dank u wel! - Wee
Mooi, GoNo.
Heel graag gelezen.
x
GoNo2: Dank u wel!
|
