naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Dag, Bron en...opgedeelde versie 14

door katrijn

Waarin alles een andere invalshoek krijgt en meningen worden herzien.

'Ze zijn het echt, geloof me.'
In café 'In den droge hoest' is het een drukte van jewelste. Het is al ver in de middag en dit was de eerste maal dat de vaste gasten nog niet dronken waren. Hun bier staat schuimloos en onaangeroerd op de tafel of de toog.
Iedereen kijkt naar de jonge vrouw in het midden. Ze hadden haar laten komen toen Thomas die kleine met zijn waanzinnige blik daar had weggehaald. Alle belangrijke dorpelingen staan nu samengepropt in een klein café dat anders teert op 3 stamgasten en het broodautomaat naast de deur.
'Ben je het zeker, Marjolein?' Het meisje is mooi, met lange donkere haren en een ernstig, knap gezichtje. Ze staat, ondanks het frisse weer, op blote voeten. Naast haar, met zijn hand losjes om haar heupen staat een jongeman. Leo kijkt naar zijn vrouw en kust haar haren. Hij is de oudste man in het café maar ziet er uit als de 22-jarige die door Marjolein ten huwelijk was gevraagd.
'Dag,' ze proeft de naam en glimlacht. ' zijn schets hangt overal uit. Hij is een legende. Nee, zij zijn een legende. Die twee. Dag en Bron. Ik had altijd gedacht dat het een verhaaltje was. Eentje die alleen verteld werd door moedige mensen, op plekken waar niemand het kon horen Als kleine kinderen kregen wij de meest fantastische verhalen te horen over die twee. Maar hij is het echt.' Haar ogen stralen.
'Wat is er dan zo speciaal aan dat joch?' Echt spectaculair had hij er niet uitgezien, met zijn deftige kleren aan en zijn kleine gestalte. Een puber.
'Hij is al 587 jaar vogelvrij verklaard. Er staat intussen een premie op zijn hoofd, zo groot dat niemand het bedrag ooit in zijn eentje kan uitbetalen.'
'Wauw, een gevaarlijk joch dus en hij is amper een duim groot.'
'En schattig.' En 'schattig is nu niet bepaald lovend en gunstig voor een vrijbuiter.
Marjolein schudt haar hoofd en kust Leo op zijn wang.
'Hij is diegene die me heeft aangezet om hier te blijven, om te doen wat ik heb gedaan. Hij was de eerste en de enige die ooit een opstand begon tegen Moran en haar 'Raad'' Ze spuwde de woorden eruit. ' Het schijnt prachtig geweest te zijn. Zevenendertig jonge zielen die een strijd ontketenden waar de sporen na al die jaren nog zichtbaar van zijn. Ze vertegenwoordigden alle bevolkingsgroepen van het Rijk. De Bergstammen, De Woudstammen, Het volk van de Meren, de mensen. Dat op zich was al een uniek gegeven. Samen tegen één. Maar ze hadden geen schijn van kans.' Haar ogen worden donker. ' De meesten van hen zijn opgehangen. Zeven van hen zijn op nogal lugubere wijze aan hun einde gekomen, hier op jullie kruispunt. Ze zijn overgeleverd aan mensen, nadat er eerst enkele kinderen zijn verdwenen…juist dan moet je enkele vreemd ogende jongens van onduidelijke komaf in een dorp droppen. Hier en daar wat stoken en hup…, het schijnt gruwelijks geweest te zijn. Er hangen schetsen van in de gangen maar ik heb nooit durven kijken. Ze zijn afgeslacht, traag en…' Alle hoofden draaien naar het venster, waardoor ze zicht hadden op hun idyllisch kruispunt. ' En de anderen, de 5 leiders, zijn naar de beul gestuurd. Volgens de verhalen zijn er daar gruwelijke dingen gebeurd, kan je het krijsen soms nog horen, zijn de muren ervan doordrongen. Zeven jaar lang hebben de beulen zich uitgeleefd op vijf leden van dat kleine groepje, ze werden zelfs gebruikt als oefenmateriaal en voor de artsen in opleiding…' Er trekt een collectieve rilling door de mensen als iedereen een beeld voor zijn ogen heeft. Ze gluren naar elkaar en daarna naar de bank aan de overkant van de straat, waar ze slechts de 4 ruggen van hun zonen zien en de blote voeten van die freak die uitgestrekt op de bank ligt Hij wordt aan het zich ontrokken door die andere, die hier zeven dagen geleden het kot op stelten zette. Marjolein neemt een slokje van haar glas fruitsap.
'Twee hebben het overleefd. De andere drie hebben de buitenkant nooit meer gezien. Hun lijken, of wat ervan over was, zijn eeuwen tentoongesteld geweest in de privécollectie van Moran. De andere twee…Een ervan werd dood teruggevonden een dag nadat hij verbannen was naar de mensenwereld, de ander heeft niemand nog gezien. Dat is Dag.' Ze knipte met haar vingers. ' Hij verdween, poef, uit de raad terwijl die aan het vergaderen was wat ze met hem zouden doen. Een dolgedraaide duivel stormde binnen, greep hem zonder boe of ba vast, gooide hem over zijn schouder en verdween ermee, het duurde nog geen 2 minuten. In en uit. Goed gepland. Zijn broer. De enige mens die ooit bij ons binnendrong en weer buiten raakte. De raad was zo hard hun kluts kwijt dat ze pas na 5 minuten de boel alarmeerden. Tegen die tijd waren ze al lang verdwenen in het doolhof van gangen en kiertjes. Hun ontsnapping is voer voor sterke verhalen. Sindsdien zijn ze op de vlucht voor premiejagers. Zo nu en dan krijgt eentje hem te pakken, maar ze slagen er nooit in hem bij Moran te brengen. Niemand weet hoe hij het doet, maar die jongen is legendarisch en Moran is zo pist om hem.'
'Waarom? Als ze er zo'n drukte over maakt dan maakt ze het toch erger, negeer hem en…'
'Hij is haar jongste echtgenoot.' Ze zei het zonder verpinken.
'Dat joch, getrouwd met…?' Er klinkt gelach.
Marjolein knikt ernstig, trouwen met Moran was duidelijk geen pretje waar jonge mannen met plezier voor in de rij stonden.
'Naar het schijnt keert Dag soms terug, niemand weet wanneer of hoe of waarom. Ze hebben alles al uitgekamd. Maar mensen zeggen dat ze hem soms zien. Dat voedt de verhalen nog meer hé. Moran doet alles om hem op te sporen. De dag dat ze hem in handen krijgt zal hij spijt hebben dat hij haar verraadde. Wauw, ik wist niet dat ze echt bestonden.'

feedback van andere lezers

• Annelies
  Interessant :)ik ga gauw het volgende stuk lezen :)x

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 3

Uitstekend: 1 stem(men), 50%
Goed: 1 stem(men), 50%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 2 stem(men)