naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

donderdag 6 december 2012

door warket

Een blinde verdwazing
in tragische ironie
overgeleverd aan wanen
laat elke noot
in doofheid zingen.

Gehoornd in eigenliefde
tot in het absurde
met losgeslagen angsten
zoekt eindeloos zichzelf
ontsnapt aan elke realiteit.

Het is stil
en
dreigend
beproefd.

Ben een half uur te vroeg wolf. Zij ook, maar dat wist ik niet. We wachtten op mekaar ergens om een hoek.
Driesterren pikant voor mij. Wil je eens proeven?
Nee, ik wil geen brand in mijn mond.
Ze neemt een babypyjama uit een winkeltas. Spierwit donzig.

Het kind zal versuft uit het water komen in een nieuwe wereld. Waar is de tepel?
Primaat als pasgeborene. Alles is nog wazig.
Vanaf nu klimt de tijd, kruipen om rechtop te gaan staan en lopen op een pad in een eigen leven. En ooit zal het sterven zoals het geboren werd.

Een avond later, vraag ik: 'Wat vind je ervan?'.
'Ik wil nog een kroket van je stelen'
Ik heb zin om de avond met de hand te beschrijven, tijd doorbreken en daarna rust, het mooiste waaraan je kan sterven. Trouwring aan een oude vinger alsof de noten hiermee beter gaan zingen.

feedback van andere lezers

• Danvoieanne
  gglezen....
• Mistaker
  Mooi. En doe mij ook maar een kroket.
  
  Groet,
  Greta
• joplin
  Je laatste zin een juweeltje!
  en leven lijkt tussen realiteiten zweven
  xx
  

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 9

Uitstekend: 4 stem(men), 80%
Goed: 1 stem(men), 20%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 5 stem(men)