Volg ons op facebook
|
< terug
Geestelijke Gezondheidszorg…
De psycholoog kijkt me doordringend aan, het brilletje op het puntje van z'n neus. Z'n haar is samengebonden in een paardenstaart. In z'n rechteroor prijkt een zilveren oorring. Ik verdenk hem ervan ook nog tepelpiercings te dragen. Of een ring door z'n penis. Hoe belachelijk kan een mens toch door 't leven gaan, bedenk ik mij. Maar dat is m'n persoonlijke mening…
" Beschrijf uw kindertijd in korte bewoordingen… meneer G. "zegt hij, niet al te vriendelijk.
" Ja, laten we dat doen, misschien krijg ik dan inzicht in m'n psychologie, meneer Adams ( fictieve naam ).
" Ik ben geboren op 21 april 1955. Maar daar herinner ik me niets van. Ik was een ongewenst kind. Een accidentje, zoals ze dat toen noemden. In die tijd mocht men van de kerk en de gemeenschap geen abortus plegen. Nu nog niet hé? Ik kreeg veel slaag zodat ik een echte vent zou worden, vertelden ze mij. Een vent moet tegen een stootje kunnen, zeiden ze. Als ik geen slaag kreeg van m'n vader, dan kreeg ik een pak voor m'n broek van de pastoor. Omdat ik vergeten was met hoeveel ze in het bestuur van de Hemel zaten. In 1966 hebben ze me naar 't verbeteringsgesticht gebracht. Daar kreeg ik nog meer slaag. Als je daar je bek opendeed, sloegen ze hem meteen weer dicht. Een eigen opinie was uit den boze. Maar willen of niet, je past je aan. Uit overlevingsdrang. Daar heb ik leren vechten. Tegen jongens die met kop en schouders boven mij uitstaken. De opvoeders zagen dat graag. Een beetje afwisseling is mooi meegenomen hé? Tot ik een asbak, in volslagen razernij, tegen zo'n gast z'n voorgevel geklopt heb. Toen was de lol eraf en z'n lip ook. Na een weekje isolatie in 't cachot, liet iedereen mij gerust. Die gast liep met een genaaide lip rond en lispelde een beetje. Ik verstond hem vroeger al niet, nu nog minder. Achteraf is hij m'n beste vriend geworden. We zijn samen naar het leger gegaan. Hebben bijna identiek dezelfde gestichten en homes doorlopen. Wat geen toeval kan zijn hé? Ik heb hem uit het oog verloren omdat hij 5 jaar militaire gevangenis kreeg, wegens het moedwillig overhoop rijden van sergeant De Selder. Die kon er niet mee lachen en legde klacht neer vanop z'n ziekenbed waar hij lag wegens veelvuldige breuken en inwendige bloedingen. Ik had hem verwittigd dat hij niet moest lachen met dat lidteken op Karels bovenlip. Karel trok zich niets van z'n veroordeling aan, hij was, net als ik, naar 't leger gegaan om niet langer opgesloten te zitten in 't gesticht…
Ik ben twee jaar in 't leger gebleven tot ik gedegradeerd ben van 1ste sergeant tot soldaat. De reden? Weigeren van een bevel uit te voeren, dronkenschap achter het stuur van een Willis en het parkeren van diezelfde jeep in de refter van de toenmalige kantine van de miliciens. Maar die kantine stond al op instorten. Ze waren al verbouwingen aan het doen, ik wilde alleen maar een beetje helpen. Voor m'n onbaatzuchtige hulp heb ik één maand militair gevang gekregen in Luik. In St-Leonard, zo noemde die gevangenis, zaten we op mijn afdeling welgeteld met drie Vlamingen. Ik sprak vloeiend Frans, maar vertikte het te praten. Alleen met de aalmoezenier sprak ik Frans. Die kwam van den Congo en vertelde mooie verhalen over negertjes die ze daar bekeerden door ze op te hangen aan hun armen aan de takken van de bomen. Kwestie van ze het gevoel te geven wat Jezus doorgemaakt heeft aan z'n kruis, denk ik. Een maand is zo voorbij, een voetnoot in m'n geschiedenis, meneer de psycholoog. Tot ik op het paradeplein gedegradeerd werd, terwijl m'n peloton er stond op te kijken. Wat een vernedering. Na een opleiding van zeven maanden terug soldaat zijn, valt niet mee. Ik heb veel mensen gehaat in m'n leven, maar op dat moment haatte ik het meest de kolonel, die met een grimlachje m'n strepen afnam. Ik zou aan een ander bataljon toegewezen worden. Maar eerst moest ik de lijdensweg doorstaan van de soldaat die geen bevelen wilde aanvaarden. Dus gaven ze me de meest onzinnige opdrachten, in de hoop dat ik over 't lint zou gaan. Dat ging dus van wc's kuisen met een tandenborstel ( jawel, heb ik gedaan ) tot het op een hoop gooien van afgevallen bladeren, die opgejaagd werden door de wind. Geen beginnen aan dus…
Maar genoeg over het leger. Na m'n legerdienst, die ik afsloot in Hoogboom, ben ik blijven plakken in Antwerpen. Ik ben toen meegereisd met de foor. Eerst op de rups, dan de botsautookes, om te eindigen bij Adriaantje als frietenbakker. Ik sliep in aftandse caravan voor twee personen. Wassen deden we buiten aan de kraan. In Mechelen kon ik een douche nemen in de Lido. Dat was een nachtbar, maar ik stond nogal goed met de serveuse die de nacht deed. Ze had ook in gestichten en homes gezeten, vandaar hé? Maar dat heeft nog weinig met m'n kindertijd te maken hé?..."
De psycholoog kijkt me aan over z'n brilletje. Ik wacht geduldig op z'n antwoord of ik nu verder moet gaan of niet.
" Nee, dat heeft niets met je kindertijd te maken. Alhoewel het ene het gevolg is van het andere. Er is een oorzakelijk verband tussen beiden…"zegt de psycholoog.
De man spreekt z'n eigen tegen, denk ik, als het niets met elkaar te maken heeft, wat is dan het verband hé?
" Moet ik verder gaan of gaan we eerst en pauze inlassen. Ik snak naar een sigaretje…"
" We zullen eerst een sigaretje roken, wat denk je?"
" Ik denk dat ik denk dat dit een goed gedacht is…"zeg ik met uitgestreken gezicht, ik moet moeite doen om niet een lach te schieten…
We gaan naar buiten waar een grote zwarte asbak op ons wacht. We zijn niet alleen, het rokersgilde is goed vertegenwoordigd. Je ziet dat er bezuinigd wordt in de stad Antwerpen. Hun gebouw van de Geestelijke Gezondheidzorg heeft dringend een likje verf nodig. Solliciteren bij de G.G. houdt een gesprek in met de psycholoog. Wie houdt er wie voor de gek, bedenk ik mij…
©GoNo
feedback van andere lezers- warket
Ik denk dat die psycholoog van jou nog gek gaat worden. Dat slaag van mijn vader krijgen (al deed hij meestal alsof) in mijn kindertijd herinner ik mij nog, maar ik had dan ook altijd iets mispeuterd. Toen was dat normaal. De tweede wereldoorlog was pas voorbij.
In die legerdienst van mij heb ik ook op eindejaarsavond in het cachot gezeten wegens drie dagen desertie omdat ik bij zij-nog-altijd-bij mij wilde blijven. Pijnlijke momenten toen waarmee je nu, met wat nog rest in het leven kan lachen.
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
GoNo's schrijverszorg
Geestelijk Voer ...
en gratis dees dagen
GoNo2: Dank u! - Wee
Go go Gono!
x
GoNo2: Dank u! - koyaanisqatsi
Plezant is anders, maar het leest verdomd goed.
GoNo2: Dank u! - Danvoieanne
leuk geschreven...
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 10Uitstekend:   5 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
