Volg ons op facebook
|
< terug
Geestelijke Gezondheidszorg 2
Ik sta m'n eigen te bewonderen in het raam. Ben ik nu echt zo dik aan 't worden of is dit glas uit een spiegelpaleis, vraag ik me af. Of is er iets mis met m'n zelfbeeld? Ik houd het bij het tweede. Waarschijnlijk is dit speciaal glas om ons erop te wijzen dat we niet te hoog van de toren moeten kraaien. Psycholoog Adams staat aan de struiken z'n sigaartje te roken. Ik voel en zie z'n ogen in m'n rug priemen. Hij heeft een notitieboekje in z'n hand en is druk bezig met iets op te schrijven. Ik word zenuwachtig van die vent. Iemand geniepig gadeslaan, daar heb ik het niet zo voor. Misschien is hij wel gewoon z'n boodschappen aan 't opschrijven? Of een gedichtje voor z'n minnares? Wie zal 't zeggen hé?
Ik zie in het raam dat hij z'n sigaartje uitdoet, tijd om nog een sigaretje op te steken. Wat ik ook doe, puur uit balorigheid. Hij komt naast me staan. Ik verwacht me aan een preek, meestal gaat dat zo. Gaan we verder met ons gesprek, hoor ik hem vragen. Ik draai me om.
" Wat zegt u?"
" Ik vroeg of we verder kunnen gaan met ons gesprek?"
" Als m'n sigaret in complete rook is verdwenen, buiten de filter dan hé?"zeg ik grijnslachend.
" Doe maar rustig verder, we hebben nog een hele dag…"zegt hij, even grijnslachend.
Die gelooft toch niet dat ik hier een hele dag ga zitten vertellen over m'n leven? Zo interessant is dat nu ook weer niet. Er zullen wel mensen zijn die meer meegemaakt hebben dan ik, veronderstel ik…
Ik zit terug in het rode zeteltje, met een tasje koffie voor mij. Psycholoog Adams zit in het blauwe zeteltje. Vier zeteltjes rond een rond salontafeltje. Vier verschillende kleuren. Zou dit onderdeel uitmaken van een bepaalde strategie, vraag ik me af. Kijken welk zeteltje je uitkiest? Misschien dat de kleur die men kiest veel zegt over een persoon? Nu ik erover nadenk, ik ben al twee maal in dat rode zeteltje gaan zitten. Ik sta recht en zet me in het groene. Voilà, heel z'n strategie ligt in duigen. 't Zal hem leren de psycholoog te willen uithangen. Had dan maar voor een serieus beroep gekozen hé? Adams voelt zich schijnbaar niet op z'n gemak, zo te zien. Ik zit nu pal naast hem en hij is verplicht om een andere zeteltje te nemen. Ik kijk hem aan, gok op het rode. Oranje staat niet bij z'n hemd, vind ik. Hij neemt z'n bundeltje papieren, staat recht en gaat achter z'n bureau zitten. De smeerlap, de geniepigerd, de mislukte advocaat van de duivel…Zo kan ik het ook.
Ik blijf zitten waar ik zit, dan spreekt hij maar tegen m'n rug. Vanachter z'n bureau is hij heer en meester van 't slagveld. Ik ben niet van plan hem dat te gunnen, om mij te doorgronden zal hij meer spinazie moeten eten. M'n brein werkt op volle toeren, ik ben, al zeg ik het zelf, een redelijk goede schaker. Ooit schaakte ik in kroegen voor geld. Eerst voor een pintje. Die ik met veel plezier betaalde. Daarna voor twintig frank per partij. Geloof me, de meeste mensen zijn hebzuchtig en willen altijd maar meer geld. Het gebeurde raar of zelden dat ik verloor. Meestal ging ik buiten met honderdtwintig frank en een rekening die door de tegenpartij betaald was. 't Strafste was dat ik moest stoppen, want m'n hersens raakten verhit. Echt waar…
" Zo, zullen we verder gaan?"
" Ja, waarom niet hé?"
" Ik ga je nu vragen stellen waarop je, zonder na te denken, direct antwoord moet geven. Ik geef je een voorbeeld. Als ik ' cola' zeg, aan wat denk je?"
" Aan coca…" zeg ik in eer en geweten.
" Een normale mens denkt dan aan een zoete frisdrank…"
" Ik moest direct antwoorden hé? Bedoel je dat ik geen normaal mens ben?"
Ik kies voor de aanval. Met m'n rug naar hem toe.
" Het is misschien beter dat je terug in het rode zeteltje gaat zitten, dat spreekt gemakkelijker…" zegt onze teerbeminde psycholoog.
" Zou het niet beter zijn, dat u vanachter uw bureel komt, dat zou mij tenminste het gevoel geven dat we op gelijke hoogte zitten. Of hebt u er een bedoeling mee?" vraag ik hem op afgemeten toon.
" Euh, neen, maar ik voel een zekere vijandigheid tegenover mij. U heeft het niet voor psychologen hé? Maar 't is een onderdeel van de procedure, we staan ervoor en moeten er door…"
" Dat zei ik vroeger ook altijd tegen m'n ex. Kindjes maken is een procedure, ik sta ervoor en ik zit erin. Maar we gingen door, kwestie van oefenen, zei ik altijd…"
" Wat zegt u?"
" Niets, een overpeinzing uit lang vervlogen tijden…"zeg ik, terwijl ik zit te denken dat we zodanig aan 't rampetampen waren dat we los door de latoflex gingen. Dat heb je met die latoflex van de Ikea, die ge zelf ineen moet steken. Ik verschoot me een hoedje. Verdomme, een gemiste kans om klaar te komen. M'n ex is dan maar op de zetel gaan slapen, terwijl ik de nacht kon doorbrengen met een bed terug ineen te steken. Niet bevorderlijk voor uw seksueel leven hé?
Psycholoog Adams is in het blauwe zeteltje gaan zitten, ik in het rode. Wat een gedoe om uiteindelijk daar te komen waar we vertrokken zijn. Ik kijk naar de klok aan de muur? 't Schiet aardig op, 't is al kwart voor elf en we zijn nog geen stap verder…
©GoNo
feedback van andere lezers- andremoortgat
Wij blijven jouw stapjes volgen
GoNo2: Dank u! - koyaanisqatsi
Dat van die latoflex ken ik. Dat heb ik ook meegemaakt. De rest gelukkig (nog) niet. ;-)
GoNo2: Dank u! - Wee
Haha, super, Gono!
x
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
