naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Dag, Bron...nog eventjes.

door katrijn

Dag verstijft. Op het einde van het steegje staan 3 jonge gasten. Ze kijken spottend naar het uitgelaten tafereel.
'Lap,' fluistert Dag. ' Ada, ga achter mij staan.' Voordat het meisje kan reageren trekt hij haar ruw achter zich. 'Hé, Dag, je doet me…' ze zwijgt als ze zijn gezicht ziet.
Er is geen spoor meer van de vrolijkheid van enkele seconden geleden.
'Dag Dag,' de man vooraan oogt een jaar of 25, met vettig schouderlang donker haar, in twee gedeeld door een spierwitte, veel te brede scheidingslijn pal in het midden van zijn schedel. Hij draagt een slonzig, oranje shirt dat als een alarmvlag om zijn schriele lijf wappert en een broek, duidelijk onderdeel van een deftig kostuum, het zit hem veel te ruim. Hij heeft een blikje bier in zijn ene hand en een groot mes in zijn ander, waarmee hij nonchalant langs de muur mee schraapt. ' Je bent moeilijk te vinden, jongen.' Dag deinst achteruit als de drie als op commando dichterbij komen. Ze blokkeren de hele weg.
Ada voelt de angst, als een groot wurgend iets in haar keel.
'Weet je, Dag, ' gaat de man onverstoorbaar verder, 'eigenlijk zijn we hier niet voor jou. Er loopt hier nog een verrader rond, die kwamen we even oppikken. En toen hoorden we jouw stem. Wat een toeval, is het niet?' Hij kijkt naar zijn maten die instemmend hummen. ' En ken je het bedrag dat er op jouw knappe smoeltje staat? Nee? Jammer. Laten we zeggen dat ik kan rentenieren.' De man knipoogt. 'Kijk, ik heb een voorstel. Jij komt hier, als een brave jongen en zonder spelletjes en dan laten wij je meisje gaan. Wat zeg je daarvan?' De man trekt één wenkbrauw op en wijst met de punt van zijn mes naar Ada. ' Ze mag gaan, Dag, als jij naar hier komt' De punt van het mes wijst met een bruuske beweging naar de tegel, vlak voor zijn voeten. 'Zonder trucjes, lieve jongen, zonder trucjes.'
'Trucjes?' Nummer 2 kijkt spottend naar zijn baas. Snuggerheid is niet één van zijn sterkste kanten. De 2 ogen, voorzien van zware oogleden, loeren naar Dag. 'hij? Zo'n ventje…' hij trekt zijn bovenlip op in iets wat moet doorgaan voor een lach.
Dags ogen vernauwen zich. Zijn handen tasten langs de muur tot hij de borstel vindt die hij en Ada hadden gebruikt als hindernis.
De steel ligt stevig in zijn handen. Zijn vingers sluiten zich om het hout. Hij voelt Ada beven.
'Blijf daar, Ada, wat ze ook zeggen, ze zullen je niet laten gaan. Geloof me.' Sist hij snel. Ada maakt een vreemdsoortig, snikkend geluidje en ademt beverig in. Ze heeft duidelijk geen enkele reden om aan zijn woorden te twijfelen.
'Ok,' fluistert ze.
'Kom kom, Dag, maak het jezelf niet moeilijk.' De man staat nauwelijks vier stappen van hen verwijderd. ' Wij zijn met meer.' Het is een simpel argument, voor de meeste misschien zelfs doorslaggevend. Maar Dag rolt met zijn schouders en wikt het hout in zijn hand.
Hij herkent het gevoel. En is er dol op. Hij zal zich een beetje moeten inhouden omwille van Ada, maar anders…
'Ik hou wel van een goed gevecht, stinkkop,' Dag recht zijn rug. Hij balanceert de borstelstok in zijn hand. ' Wie eerst?'
De man trekt bleek weg en kijkt over zijn schouder naar zijn kompanen. De grootste van de drie schudt zijn hoofd.
'Wat? Daagt dat kereltje ons uit. Zal ik, baas?'
'Doe maar, maar vermoord hem niet. Moran wil hem levend, als speeltje.'
Grijnzend doet de man zijn vest af en rolt met zijn immense armspieren. Dag lijkt nauwelijks even breed als één arm.
Dag werpt een blik op Ada. Hij is niet van plan het meisje teleur te stellen. Hij heeft wel gezien hoe Bron naar haar kijkt en wederzijds. En hij is blij voor zijn broer en niet van plan het in de war te schoppen.
Hij is niet van plan dit gevecht te verliezen.
'Het komt wel goed,' fluistert hij. ' Dit is niet mijn eerste keer. Vertrouw me maar, ik sta niet toe dat ze je pijn doen, Ada.'
Ze knikt. ' Wees voorzichtig.' Ergens kan ze nog glimlachen. ' Ik wil niet diegene zijn die aan Bron moet vertellen dat zijn broer verdwenen is.'
'Nee, ik ook niet.'
Meer tijd krijgt hij niet. De vent ramt hem gewoon in zijn rug. Dag smakt tegen de grond, herpakt zich snel en grijnst.
'Kom maar spelen, kerel.' Fluistert hij hees. Helemaal in zijn element. Dag is getraind.
De Arena.
Daar heeft Dag leren vechten. Hoe smeriger, hoe liever ze het hadden, hoe langer je bleef leven. Hij had er jaren gesleten en slechts een paar keer op zijn bek gekregen. Zijn spieren herinneren iedere beweging. Hij was gedrild, de slagen, stoten en verdedigtechnieken waren er op hardhandige wijze ingeramd. Dag kan iemand verslaan met een koffielepel.
De man is een lompe straatvechter. Geen partij voor de lenigheid en snelheid van Dag. Dag geniet ervan, speelt langer dan nodig, gewoon om het nog een keertje te voelen. Bron laat hem zelden zijn gang gaan op dat gebied. Begrijpelijk, maar jammer. Hij traint vooral tegen poppen, kussens en occasioneel tegen een trio premiejagers, zoals nu.
Na zeventien minuten is de eerste volledig geveld.
Dag wist het zweet uit zijn ogen en kijkt stralend naar de leider: nog iemand zin?
Nummer 2 is al iets meer doordacht dan zijn gevallen broeder. Dag moet al iets beter zijn best doen. Hij vervloekt zijn nog niet volledig geheelde lichaam. Hij wordt moe als de man onvermoeibaar blijft aanvallen. De man merkt het en gaat nog enthousiaster te werk. Ada gilt als Dag tegen de muur wordt geplakt. Hij snakt naar adem en ziet even overal sterretjes.
'Dag!' Ada's geschreeuw haalt hem terug. Hij tast naar zijn stok en ramt de steel hard in het gezicht van de man, de punt voorop. Krijsend laat nummer 2 hem los maar de verwarring duurt niet lang.
Maar de man is geen partij voor Dag. Hij put zichzelf uit in schijnaanvallen en gebeuk. Dags lijf gloeit van de slagen. Maar hij verliest zijn doel niet uit het oog.
Hij heeft vijf jaar Arena overleefd.
Al wie tegen over hem stond niet.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 2

Uitstekend: 1 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 1 stem(men)