|
< terug
me and the old man in lisboa
Den ouwe heeft mijn leven gered, ja, dat kun je wel zeggen. Maar misschien heb ik ook wel zijn leven gered.
Ik herinner het me niet als de dag van gisteren, nee. Den ouwe is al lang dood. 'Geef me een zeemansgraf', zei hij. 'Verstrooi mijn as van de Puente Canal aan La Caleta in Cadiz.'
Daar had hij voor het laatst echt een vrouw liefgehad, maar hij sprak er niet graag over.
Maar het was in Lissabon dat hij mij opgepikt heeft. Ik was een straatjoch dat hem wou tillen.
Ik dacht dat het een vetzak was, een gluiperd, een kinderlokker, en ik was een bastaard en een wees.
Hij was een bootsman toen, te eigengereid om kapitein te zijn, te drankverslaafd. 'Scarface' noemde hij me. Hij had mijne nummer en toen hij zei dat ik beter dood dan levend was, haalde ik uit met een scherf. Maar ik had zijne nummer toen hij me uitnodigde voor een warme maaltijd. Eenzaamheid is de poort naar de zee, denk ik. Kinderen zonder ouders en ouders zonder kinderen zijn een vogel voor de kat als de sirenen hen lokken met zoetgevooisde visioenen van zonovergoten eilanden en tropische zeeën.
Hoe veel meer verkeerd kan een gedacht zijn?
Gekotst heb ik, de laatste darm uit mijn lijf! 'Wil je terug naar de wal, dekknecht? Fado gezang van ouwe grijsaards aanhoren om hem daarna te zakkenrollen? Niet alleen je broek is van flanel, zie ik.'
Ja, toen wou ik dat ik nee gezegd had, aan de oever van de Taag. 'Nee, ik ga niet mee! Ik blijf hier, in de goot, met mijn rimpels en mijn lijm.'
Maar de dag erna zag ik een walvis aan het einde van de wereld, en de week daarna waren mijn zeebenen van flanel als ik voet zette op het wiegende Port Saïd.
De beste taartjes vind je trouwens niet in Lissabon, weet ik nu, en straatschoffies zijn er in elke havenstad. Den ouwe was zelf een straatschoffie geweest. 'Had mijne kapitein me toen niet meegepakt, had ik waarschijnlijk in de parochie van miserie gebleven. Maar hij nam me mee op de ergste kreng van allemaal! Want je vergeeft haar altijd. Als je 's nachts de Melkweg aanschouwt, en de lucht zout proeft.'
Het is gek hoe alles kan verlopen, er zijn toch zoveel werelden. Eten en drinken zijn niet hetzelfde op land als op het water: ze proeven anders. Waarom?
Misschien verander je als je die stap zet naar daar waar alles drijft. Ze drijft je ook tot het uiterste, tot je ware ik bovendrijft, daar waar de rest wegzinkt.
'Je bent geen dief, kleine, je bent niet niets, je bent de erfgenaam. Zeg het haar, fluister het in haar oren, die golven van schuim en zuurstof. Als zij niet luistert, de werelden onder haar oppervlak misschien wel, haar glinsterende jurk met miljoenen oplichtende algen.'
Ik heb mijn volgeling nog niet gevonden, maar ook den ouwe was niet op zoek, toen zo lang geleden in Lissabon. Het was ik die hem gevonden heeft, net zoals hij in een vorig leven in het St. Andrieskwartier zijn redding gevonden had bij een zoveelste ouwe.
Als ik rond mij zoveel verloren zieltjes zie, kan ik niet anders dan mijn benen over de rand hangen en wiegen, en luisteren naar haar, en wachten tot ze mij, de ouwe, absolutie schenkt.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 7Uitstekend:   3 stem(men), 75%Goed: 1 stem(men), 25%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
