naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De lege plaats

door puk

Trots was ik, apetrots. Ik was net negen geworden en mocht voor het eerst alleen met de tram reizen om mijn vaders verjaardagscadeau te gaan kopen. Met mijn gespaarde geld goed verstopt in mijn jaszak ging ik naar Seket, volgens mijn vader de beste dierenwinkel in Amsterdam. Ik dacht altijd dat hij Holgen heette, want dat stond op het raam. Maar volgens mijn vader was dat een merknaam voor visvoer. Die naamsverwarring versterkte mijn gevoel van in die winkel in een andere wereld te zijn.
Ik kwam vaak in de winkel, altijd met mijn vader. Mijn moeder hield niet van de broeierige warmte, de geur van tropisch water, het geluid van allerlei dieren en het brommen en sissen van pompen, filters en andere wonderlijke machines. Ik begreep niets van mijn moeder. Ze was bang voor alles wat kroop, sloop, vloog, rondkriebelde of zich op meer dan twee benen voortbewoog. Mijn vader hield van alle leven en verzamelde van alles om zich heen, verzorgde gewonde dieren en zette zoveel mogelijk dieren terug in de natuur. Ons vorige huis deelden we met een kat, een volière met tropische vogels( tot mijn allergie mijn vader noodzaakte afstand te doen van de vogels), een hamster, schildpadden, boomkikkers en een kameleon in de planten, een aquarium met allerlei kleuren vissen en de gasten die binnengebracht werden omdat er een dierenbeschermingsbord op de deur hing.
En dat allemaal op een halve woning, een hoog voor. Een huis met drie kamers achter elkaar, waarvan de middelste kamer doormidden gedeeld was met een dunne muur. Achter woonde een gezin met vijf kinderen en in de anderhalve kamer voor woonden wij met zijn drieën. De w.c. was op de gang en deelden we met het gezin achter. Onder de druppelende kraan stond in het minieme keukentje een bakje met tubifex, waarvan mijn moeder gruwde telkens als ze bij de gootsteen moest. Ik heb haar vaak zien rillen als ze binnenkwam en mij aantrof met een binnengebrachte slang, leguaan, aangereden kauw of ontsnapte papegaai.
De heenrit met de tram verliep zonder problemen, ik had goed opgelet, stapte op het vertrouwde punt uit en kwam met de hulp van de verkeerslichten veilig aan de goede kant van de straat. Ik huppelde naar de winkel, met mijn hand op mijn rinkelende jaszak.
Toen ik de deur achter me dichtdeed stak het aapje zijn hand naar me uit, riep de kaketoe: ' wiessdaarrr' en knikte meneer Seket verbaasd gedag. Ik genoot even van de geuren en geluiden en liep toen gauw langs de vogels naar de hoek met terraria. Nu moest ik eerst mijn neus snuiten, ik haatte die allergische loopneus. Maar daar achter glas in het zand onder de lamp lag het doel van mijn tocht. Daar lagen twee prachtige wezentjes zich te warmen. Zilverkleurig, slank, glimmend en ineengekronkeld lag daar Het verjaarscadeau. Ik kon er niet genoeg van krijgen om ze te zien schuiven over het zand en begreep maar niet waarom ze twee onvolgroeide pootjes hadden. Het waren slangen met twee poten of hagedissen met twee poten te weinig. Volgens mijn vader was het een schakel in de evolutie, maar ik vond het meer sprookjeswezens. Deze moesten in ons terrarium in het nieuwe huis.
Een huis op drie hoog, met een woonkamer, twee slaapkamertjes, een echte keuken, een veranda, een w.c. voor ons alleen en een zolder, waar inmiddels verschillende aquaria stonden. Het terrarium stond in de huiskamer en werd bewoond door hagedissen, een padhagedis, kikkers en padden. Het was te klein voor ringslangetjes en bovendien trok mijn moeder een grens, dieren met het woord slang in hun naam kwamen niet in dit huis. Maar deze hazelwormen waren geen slangen en zouden prachtig passen in het terrarium, het waren tenslotte schakels-in-de-dinges, had ik mijn moeder uitgelegd en papa moest ze gewoon hebben, die hazelwormen hoorden er echt bij. En zo kreeg weer een diersoort toegang tot mijn moeders domein.
"Helemaal alleen op stap?"
Ik schrok uit mijn betovering en vertelde dat ik de hazelwormen wilde hebben voor mijn vaders verjaardag. De lamp werd uitgedaan en even later werden de koud en traag geworden diertjes met een netje opgeschept en in een leefzakje gedaan.
"De lamp werkt goed hoor, ook bij de schildpadden. Zeg maar tegen je vader dat hun ogen nu beter zijn en zeg Chimp maar gedag, want die gaat naar dat opvangadres dat je vader me gaf. Je vader had weer gelijk, een aap kan niet alleen zijn en vijftig kan ik er niet kwijt." lacht meneer Seket, doelend op de wekenlange discussie met mijn vader over het houden van apen als huisdier.
Met mijn spaargeld komen ook twee stukjes appel uit de jaszak. Helemaal vergeten en ik had het nog wel bewaard van de appel-voor-in-de-tram. Ik laat het de dierenhouder zien en hij knikt, Chimp zit al met zijn hand klaar en de kaketoe zet als dank zijn kuif naar voren. Dan ga ik met mijn schat op weg naar de tramhalte, zonder huppelen.
Het is druk in de tram, ik houd het zakje naast mijn hoofd om de hazelwormen niet in het gedrang te laten komen. De conducteur kijkt van mijn kaartje naar het zakje en ik voel zijn ogen in mijn rug als ik verder de tram in schuif. Hij kijkt vast of ik wel netjes ouderen laat voorgaan. Bij de deur is een zitplaats vrij, maar ik heb geleerd niet te gaan zitten zolang er nog ouderen staan, dus houd ik me met twee handen aan de stang vast. De bovenkant van het zakje tussen mijn hand en de stang geklemd. Een mevrouw dringt zich langs me en wil gaan zitten, ziet de hazelwormen, veert weer overeind en schuift verder naar voren. Er is vast iets niet goed met die plek, nog meer mensen kijken er naar en lopen dan door. De rest van de reis blijft de plaats leeg, mijn hazelwormen hangen te glimmen en ik vraag me af waarom daar niemand wil zitten.

feedback van andere lezers

• commissarisV
  Ontroerend verhaal, is er een vervolg?...
  puk: Nog niet, Maar ik zal hem bij werk in uitvoering leggen.
  Bedankt.
• geertje
  marja, je deed het weer !
  een mooi beschrijvend, gedetailleerd verhaal. De natuur en jij !
  (Wanneer gaan jullie trouwen?)
  
  "rust" straalt dit uit. vanuit het perspectief van een klein meisje...
  ontroerend, ik zie mezelf weer huppelen.
  knap. groetjes
  
  puk: Dank je.
• Vansion
  schakels-in-de-dinges : :D
  zoals zo vaak: getuigend van gevoelige en fijnzinnige blik en pen ...
  puk: Dank je.