|
< terug
ZULTE
Omdat ik, als het op schrijven aankomt, totaal geen humoristisch ventje ben, begin ik eenvoudigweg niet aan iets van die strekking, mailde de auteur. Misdaadromans, griezelige thrillers zijn het genre waar ik voor ga. Moord en doodslag à volonté, that's my cup of thee. Mijn Limburgse maat daarentegen...
Moet ik, ERWEE, hier en nu dan wederom de grapjas komen wezen? Forget it. Ik neem jullie mee naar het containerpark van de gemeente Zulte, Oost-Vlaanderen.
In de container die ongeveer half geladen was met allerlei soorten metalen ontdekte Sven Vandemeulebroecke, ongeschoolde arbeider, doch niet toevallig ook de neef van de derde schepen aldaar, een lijk. Of althans een deel van een stoffelijk overschot. Meerbepaald de romp. Hoofd, armen en benen lagen eveneens verspreid in dezelfde grote ijzeren bak. Sven riep zijn maat erbij. Frederic Tanghe, geen familie van Martine, wist meteen wat te doen en belde de politie. Wat was dat duo snel te plaatse?
Een perimeter werd ingesteld. Het park werd gesloten. Dirk Van Thuyne, beter bekend als bestuurslid van Joggingclub Lenig Zulte, voelde het zuur opkomen. Net aangekomen met achter zijn wagen een aanhanger, volgeladen met bakstenen, tegels, dakpannen en betonblokken, moest hij alsnog onverrichter zake terug naar af.
Hoofdinspecteur W. verwittigde het afstappingsteam. De Gentse onderzoeksrechter wiens naam voor de goede orde onbekend moet blijven, verscheen op de plaats delict en kreeg een grondige uitleg omtrent de eerste bevindingen. Hij luisterde slechts met een half oor en zou zelf wel zien hoe de vork in de steel zat. Het lijk en zijn onderdelen werden bekeken door mensen van de Federale Politie en de Technische Recherche.
Bij zo'n onderzoek speelt er natuurlijk een zeker tijdsverloop. Hoeveel zweet er ook gelaten werd, een oplossing kwam niet uit de lucht vallen. Het bleef geheel onduidelijk wat er plusminus vierenzeventig uren voor de vinding van het lijk had plaatsgevonden. Wie de dader of daders waren: voorlopig hing het antwoord tussen de sterren.
Olivier De Ruysscher kreeg een telefoontje. Net toen hij de cd van de Vijfde Symfonie in do klein, opus 67, van Ludwig van Beethoven, de Noodlot symfonie, met de Boston Symphony Orchestra onder leiding van Leonard Bernstein in de lader van zijn Sony CMT-FX3001, à rato van 109 euro, had gestoken. Miljaardenondegodverdomme!, riep de man. De privédetective nam toch maar op. Voor de volgende dag werd er een afspraak gemaakt met de beller. Kan dat niet onmiddellijk?, vroeg de gozer vrijpostig. Ik sta al op de stoep aan uw voordeur. Oké dan maar, was de knorrige repliek. Tja, dacht De Ruysscher met een zucht: het leven is zo simpel nog niet. Hij liet de bezoeker binnen.
Ik zou het nu even moeten hebben over hoe buitengewoon intelligent deze speurder is. En hoe dom en onhandig het politieapparaat te werk gegaan is om achter de waarheid te komen. Jawel, er was een Afrikaan opgepakt. Na drie dagen mocht deze Toumani Kossi Lwamba, afkomstig uit Mali, vrij wegens het hebben van een alibi dat klopte als een zwerende vinger. Vervolgens zou ik jullie ook nog om de oren moeten slaan met een stuk of zes, zeven, acht à negentien dwaalsporen. Oubliez ça!
Olivier De Ruysscher begon aan het oplossen van de puzzel. Na nauwkeurig zoekwerk en slim beredeneren kwam er een en ander bovendrijven. Verbazingwekkende ontdekkingen volgden. Analyses werden gemaakt. De criminele handeling kreeg na een week zijn ontknoping.
Een heel kwartet, een half kwartet zou slechts beperkt blijven tot een duo, en als zodanig belachelijk zijn, maar vier zussen uit Dendermonde bleken de plegers van het misdrijf. Hun namen? Die moet ik nog even in het ongewisse laten. Enkel en alleen omwille van het feit dat mij om vijf uur zevenendertig in the goddamned fucking morning de goesting ontbrak om nog op zoek te gaan naar vier vrouwennamen.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 1Uitstekend:   0 stem(men), 0%Goed: 1 stem(men), 100%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
