Volg ons op facebook
|
< terug
Uitstel
"Waarom heb je me dat niet eerder verteld?". Zijn woorden waren nog niet afgekoeld, of hij werd al meteen van een repliek gediend. Een antwoord dat hij enigszins wel verwacht had ook. Het kon ook niet anders, na zo lang te zwijgen. Terwijl hij hem met bange ogen aankeek, hief hij zijn glas nog eenmaal naar zijn lippen en nam nog een flinke teug van het bier dat ondertussen lauw geworden was. Desalniettemin smaakte het hem toch, zijn keel was immers wat aan de droge kant door het vele praten. Nu kon hij niet anders dan wachten wat de gevolgen van zijn biecht zouden zijn. Het zouden bange momenten worden, de seconden sleepten zich maar moeizaam voorbij. Even wou hij dat hij kon doorspoelen naar een ander tijdstip, een moment waarop alles weer in kannen en kruiken zou zijn. Helaas, dit kon niet en moest hij alles wat komen zou moeten ondergaan.
De eerste keer dat hij geprobeerd had om er over te praten, was al een hele tijd terug. Ze waren samen op de kermis. Ze, dat waren hij, zijn vrouw Julia samen met hun zoon Bert en dan nog zijn beste vriend Jean-Pol en diens petekindje Sam. Ze hadden samen afgesproken om er een gezellige namiddag van te maken. Jean-Pol had zelf geen kinderen, hij was ook niet getrouwd. Maar zijn petekindje beschouwde hij een beetje als zijn zoon, hoe die twee met mekaar konden opschieten, dat was een waar genoegen om te mogen aanschouwen. Hij en Jean-Pol kenden elkaar ook al lang, hun geschiedenis gaat terug tot in de universiteit. Daar zijn ze elkaar tegen het lijf gelopen en sindsdien hebben ze mekaar nooit meer uit het oog verloren. Hij noemde Jean-Pol nog zelden bij zijn echte voornaam. De initialen 'JP' volstonden om hem te roepen. Zijn zoontje Bert kon het ook wel best vinden met JP's petekindje Sam. Ze zagen elkaar dan ook op geregelde basis. Zij waren ook vriendjes geworden. Dat ging nu eenmaal vlot op hun leeftijd, ze waren beide 8 jaar. Een leeftijd waarop alles naar wens verloopt, meestal toch. Ze waren op de sinksenfoor in Antwerpen beland, een jaarlijkse traditie voor hen die ze voor geen geld van de wereld zouden willen missen. Het was dan ook een evenement waar ze al lang op voorhand aan het uitkijken waren, de kinderen niet in het minst. Julia was de rustigste van de bende. Zij hield het liefst van al beide voeten op de grond, wat niet van de mannen gezegd kon worden. Hoe gevaarlijker de attractie eruitziet, hoe meer zin ze hebben om die uit te proberen. Julia bleef wel achter om te kijken hoe zij zich te pletter amuseerden in die vliegende doodskisten.
Ze hadden al enkele attracties achter de rug, toen wouden de kinderen de draaiende theekopjes doen. Een attractie die de mannen liever aan zich voorbij wouden laten gaan. Julia daarentegen zag dit idee volledig zitten, zo zou ze ook eens een attractie kunnen beleven zonder dat ze zou sterven van schrik. De mannen zouden achterblijven en ondertussen een pintje drinken. "Als we er genoeg van ophebben zijn we even draaierig als jullie!", gekscheerde JP hen nog na. Het kraam waar het gerstenat te verkrijgen was stond vlak in de buurt van de draaimolen, dus ver hoefden ze niet te gaan om hun dorst te laven. JP bestelde gauw twee pintjes terwijl hij de mensen wat aan het gadeslaan was. Het duurde niet lang of hij kreeg een plastic bekertje waar het bier al wat aan het uitlopen was in zijn handen geschoven. Ze klinkten voorzichtig en dronken dan met volle teugen van wat hun lievelingsdrank was. Hij keek wat vertwijfeld om zich geen. Hij besefte dat nu het moment aangebroken was. Zijn vrouw en de kinderen zouden nog even wegblijven, hij was hier nu met enkel JP in zijn buurt. Een beter moment kon hij niet direct krijgen. Hij dronk nog een slok. En nog een. Voor hij het goed en wel besefte schoot er nog maar een bodempje over zin zijn beker. JP had zelfs nog een grotere dorst dan hij, zijn beker had hij reeds naar de prullenbak gemikt, en ernaast natuurlijk waardoor hij die nog diende op te rapen. Eén blik en hij wist wat er diende te gebeuren, hij ging naar hetzelfde kraam om nog twee pintjes. Vlug, voordat zijn vrouw iets zou merken dat ze er zo vlug aan door doen. Die was zich overigens kostelijk aan het amuseren op de molen, ze liet het kopje waar ze inzitten zo vlug mogelijk te laten draaien. De kinderen kregen er de kriebels van in de buik. Terwijl hij dit gade sloeg, was hij zichzelf wat moed aan het inspreken voor wat straks diende te gebeuren. Het moest lukken, een andere optie zag hij niet voorhanden. Dan was hij er van af, hoefde hij er niet meer over te piekeren. Hij was er al enkele weken mee bezig geweest, scène voor scène, zin voor zin, woord voor woord, hoe hij het aan hem zou overbrengen. Hij wou niets verkeerd doen, niets laten wegspoelen door een overvloed aan zenuwen die hem ongetwijfeld zouden overmannen.
"En voor jou meneer?". Een gezette dame haalde hem terug naar de orde van de dag. Hij keek wat verdwaasd, de plotse vraag van de foorkraamster had hem uit zijn bedenkingen gehaald. "Wat zal het zijn?", herhaalde ze. "Euh, twee pintjes alstublieft," haastte die zich. Hij rekende af en keerde terug naar de plaats waar JP hem stond op te wachten. Ze klonken nog eens kortstonds en zetten dan hun lippen aan de beker. De drank ging opnieuw vloeiend naar binnen. Hij bekeek JP kortstondig. Die had vooral aandacht voor al het schoon volk dat aan zijn neus voorbij passeerde. Het leek hem moeilijk om nu een gewichtige conversatie te starten. Temeer omdat zijn tijd aan het op raken was. Nee, nu kon hij er niet meer over beginnen. Het was al te laat. Hij zou het houden voor een volgende keer. Een moment dat hij meer ademruimte had, dat hij en JP mekaar onder vier ogen konden spreken. Niet in die drukte die de foor met zich meebracht. Nog maar net had hij dit bedacht of zijn vrouw en de kinderen kwamen hen vervoegen. De rit was blijkbaar reeds afgelopen, en de kinderen wouden natuurlijk reeds opgaan naar de volgende attractie. Hij nam nog een slok en volgde de groep vanop een kleine afstand. Mijmerend over de gemiste kans die hij heeft gehad, over dat hij nu helemaal opnieuw moest beginnen om tot een gesprek te kunnen komen. Over de onzekerheid die heerste over de afloop...
De rest van de middag verliep enigszins vlot. De kinderen amuseerden zich rijkelijk, wat ook van de volwassenen kon gezegd worden. Niettegenstaande dat er iets op zijn lever lag, kon hij dit toch goed aan de kant zetten zodat niemand er iets van gemerkt had. Er volgden nog heel wat attracties, de een al wat uitbundiger dan de andere. Tussendoor was er ook nog wat tijd om de magen te vullen, met eten of drank. Voor de groep er wel en goed besef in had, was was de avond reeds ingeluid voor ze de hele kermis hadden kunnen aflopen. Nu, zo erg was dit niet daar dit ieder jaar opnieuw voorvalt. Maar dit jaar verliep het nog wat moeizamer door de massale opkomst. De zon hield niet op met schijnen waardoor het kwik in de thermometers vlotjes uitsteeg boven de dertig graden. Wat de vele drankpauzes verklaarde. Eens in de auto, op terugweg naar huis was hij tevreden omdat hij niet meer in de animatie hoefde te vertoeven.
Na die eerste keer, volgden er nog een paar momenten waarop hij en JP eventjes alleen waren, maar nooit vond kon hij genoeg moed bijeen rapen om zijn mond open te doen en te zeggen wat er te zeggen viel. Steeds wanneer het ideale moment zich leek voor te doen, stegen de twijfels in hem op, en klapte hij toe. Iedere keer opnieuw, een verloren poging. Het was alsof hij niet sterk genoeg was om het hem rechtuit te zeggen, zonder omwegen, zonder verbloemingen. Gewoon, zoals het is. De naakte waarheid. Hoe meer de tijd vat kreeg op het onderwerp, hoe minder greep hij er zelf op had. Alsof het langzaam aan het wegglippen was en hij er geen macht meer over had. Doch, hij liet het niet los. Hij wist dat hij dit niet zomaar kon laten voor wat het was. Dat er iets diende te gebeuren, en die actie kon hij, en alleen hij verrichten. Dat probeerde hij ook, toen die keer ze samen naar de voetbal gingen kijken. JP en hij, alleen in de auto. Tijd genoeg om erover te kunnen praten. De rit naar het stadion zou minstens twintig minuten in beslag nemen, in die tijdspanne zou hij zeker naar het onderwerp kunnen overschakelen. Het kon gewoon niet verkeerd lopen. Opnieuw had hij alles tot vervelens toe voorbereid, zijn opening, hoe hij het precies zou aan boord leggen, de mogelijke reacties die hij kon verwachten...
Gierende banden. Een luide knal. Metaal die verwrongen wordt. Een schreeuw. Paniek. De geur van verbrand rubber. Een doodse stilte. Even keek hij om zich heen. Nagaan wat er zonet was gebeurd. JP, hij lag bewusteloos naast hem. Bloedend uit zijn neus. Hij maakte diens gordel los. Uit voorzorg. Voor wat er nog zou gebeuren. Toen werd het donker. Hij zakte ineen. Een sirene. Ambulance. Ziekenhuis. Witte kamer. Doktersjassen. Een spuit. Licht. Een vrouw die glimlachte. Julia. Een kamer. Bloemen. Geroezemoes. Licht. Leven. Na dit ongeval zou er zich niet onmiddelijk nog een gelegenheid voordoen. JP moest twee weken in het ziekenhuis blijven. Eerst drie dagen op de intensieve, daarnaast nog een week en een half ter observatie. Hij had heel wat interne bloedingen opgelopen. Een geluk dat de hulpdiensten zo vlug ter plaatse waren, anders had het heel wat slechter kunnen aflopen met hem. Hij zou er geen blijvende letsels aan overhouden en helemaal terug de oude worden. Een groot geluk bij een ongeluk. Zelf was hij niet zo erg gekwetst. De grootste klap was voor JP geweest. Hijzelf was grotendeels gespaard gebleven. Maar het ergste wat hij er aan overhoudt was dat hij er weer niet over kunnen praten heeft. Alweer een verloren poging. Ware het niet dat het ditmaal buiten zijn wilskracht was.
De tijd ging verder en het leven leek terug zijn gewone gangetje te gaan. Doch, deze schijn werd abrupt verbroken door wat hem ter ore was gekomen. Nu kon hij niet anders dan het hem te zeggen. Het was eigenlijk al te laat. Maar, nog verder uitstellen zou alleen nog meer kwaad doen geschieden. Hij ging naar hem toe, onaangekondigd. Zo gaf hij zichzelf geen tijd om de angst te laten groeien en twijfels de kop te laten opsteken. Als in een roes reed hij ernaar toe. Voor hij het wist, stond hij voor zijn deur. Zijn nieuwe wagen stond op de oprit, dus was hij thuis. Nu moest het dus gebeuren, geen kans om nog terug te keren. De bel. Voetstappen. De deur die opengaat. JP stond in de gang. Hij keek wat verbaasd op van zijn onverwachte bezoek. Toch was hij zichtbaar opgewekt van zijn bezoek. Hij liet hem dan ook vriendelijk binnen. De deur die dichtgaat. De volgende keer dat hij dit geluid hoort, zal er heel wat verandert zijn. Zal hij eindelijk zijn moeilijke taak volbracht hebben. Een kleine zucht. "Jean-Pol, ik moet je iets zeggen".
feedback van andere lezers- greta
Hm, leest lekker. Leuke verhaallijn.
Wouter_V: Bedankt
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
