Volg ons op facebook
|
< terug
Wachten
Hoe lang hij daar al zat, kon hij zich niet precies meer voorstellen. Hij keek nog wat om zich heen. Mensen haastten zich langs alle kanten. Daarbij zag hij hoe een jonge kerel een moeder omver liep toen die even achter zich keek terwijl hij als een razende speer door de hal holde. Het kind dat aan de hand van zijn moeder liep, werd ei zo na meegesleurd door haar val. Deze bleef wat beduusd achter en keek hoe beiden rechtop probeerden te klauteren, de een al wat sneller dan de ander. De jongeman leek niet van plan zich uitgebreid te excuseren, hij had meer aandacht voor zijn valies die een meter of twee verder lag. Hij wou deze terug nemen toen iemand zich kwam mengen in dit tafereel. Het was een wat oudere man die de gebeurtenissen even verderop had zien gebeuren. Hij was verontwaardigd dat de jongen van plan leek de plaats te laten voor wat het was. De ouderling bracht hem ertoe om haar zijn excuses aan te bieden. Aan diens gezicht te zien was dit niet echt gemeend, maar gezien de omstandigheden kon je het hem moeilijk kwalijk nemen. Nadat dit gesetteld was, zette hij zijn spurt voort daarbij niet nalatend om binnensmonds een vloek af te vuren. "Aandacht, aandacht. Laatste oproep voor passagiers van vlucht 747 met bestemming Lissabon gelieve u naar gate vier te begeven". Hij keek even op, en besefte toen dat dit niet voor hem was bestemd. Het was een hectische rit geweest naar daar, nu leek hij alle tijd van de wereld te hebben. Terwijl hij daar maar zat, was hij de gebeurtenissen van de afgelopen maanden aan het overlopen.
Ze had hem er al meermaals op gewezen, dat hij haar te veel voor zich opeiste. Dat ze er soms knettergek van werd. Dat ze het beu was dat ze zich steeds diende weg te steken in zijn schaduw, omdat hij dit zo wou hebben. Als voorbeeld haalde ze steeds opnieuw aan dat zij haar job moest opgeven ten voordele van zijn zaak. Niet waar, zo vond hij. Ze had het zelf voorgesteld, omdat ze zag dat zijn zaak zo hard floreerde dat hij het niet alleen meer kon roeien. Daarom gaf ze haar baan als secretaresse bij een veevoederbedrijf op. Ze verdiende er toch niet zo veel en bovendien zou ze door haar inspanningen in zijn zaak een veelvoud daarvan kunnen verdienen. Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal het slechter begon te gaan, begon ze spijt te krijgen van deze beslissing. Ze probeerde alles in zijn schoenen te schuiven, het faillissement en de bijhorende financiële perikelen. Zijn fout niet, het was de schuld van de recessie. De vraag bleef maar uit en hij kon de facturen niet meer blijven betalen. Game over kreeg hij te horen. En toen is alles op zijn loopje beginnen te gaan natuurlijk. Het waren harde tijden waarin hun huwelijk ook erg onder te lijden had. Ruzies werden frequenter. Daarbij ging het niet enkel over haar job, maar ook dat hij haar nooit haar eigen keuzes liet maken. Het diende altijd volgens zijn plan te verlopen. Ze kreeg te weinig ademruimte, zo liet ze optekenen. En dat hij nooit eens iets over had voor haar. "Ik doe alles voor jou, jij doet nooit eens iets terug!" had ze hem al meermaals toegesnauwd. En het lijstje liep maar door, er kwam geen eind aan. Telkens opnieuw leek ze iets te vinden waaraan ze zich kon ergeren aan hem. Onterecht volgens hem. Hij kon zich moeilijk vinden in de beschrijvingen die ze van hem gaf tijdens deze ruzies. Alsof ze het over iemand anders had. Dat mens overdreef gewoon, zo was hij van mening. Ze diende de zaken gewoon wat te kunnen relativeren, meer niet. Dan zou al een groot deel van hun problemen opgelost zijn. Punt. Niemand is perfect, iedereen heeft wel zijn negatieve kantjes. En een relatie kan pas slagen eenmaal je je over die zaken heen kunt zetten. Dan pas leer je elkaar liefhebben en aanvaarden zoals de ander is. Hij had het haar al meermaals verteld, maar of ze er wel degelijk naar luisterde was een ander pak mouwen. Enkel wanneer het wat relatief beter ging in hun relatie, had hij het gevoel dat ze konden communiceren met elkaar. Maar doordringen tot elkaar, dat kon hij niet met zekerheid zeggen. Nu, af en toe gingen de zaken beter en stilletjesaan leken ze het trauma van het faillissement te kunnen verwerken. Hij kon aan de slag in het bedrijf van een vriend en zij vond ook terug werk. De financiële problemen leken ooit ten einde te komen en wie weet zou hun leven terug op rails geraken, ooit. Dat leek ook zo te gebeuren. Op den duur moesten ze zelf eens goed nadenken hoe lang het eigenlijk geleden was dat ze nog eens ruzie hadden gemaakt. Het leek wel of ze het verleerd hadden. Af en toe kwam er nog eens een splinter naar boven, maar echt veel schade bracht die niet teweeg. Een mooie toekomst voor hen leek in het verschiet.
Terwijl hij aan het overpeinzen was, keek hij eens vluchtig om zich heen. Hij had de indruk dat enkele politiemannen op hem af aan het komen waren. Met drie waren ze. Tot de tanden bewapende veiligheidsagenten die bovendien nog eens vergezeld waren van een hond. Hij hoorde hun walkie talkies zeggen dat de verdachte gelokaliseerd was. Hij wou nog zijn koffer nemen en weglopen, maar de tijd daarvoor ontbrak hem. Voor hij het goed en wel besefte waren ze hem al genaderd. Tot zijn verbazing liepen ze hem voorbij, en enkele meters verder grepen ze een man van begin de dertig vast. Zonder veel uitleg namen ze hem mee, samen met diens sportzak. Een geluk voor hem en hij had moeite om een slaak van opluchting in te houden. Nu hij toch rechtsstond, kon hij maar beter wat gaan wandelen, kwestie van niet verdacht over te komen door toch weer te gaan zitten. Bovendien zou een klein beetje beweging hem wat deugd doen. Hij liep wat rond met in de ene hand zijn koffer en in de andere het tijdschrift dat hij gekocht had ter verstrooiing. Tevergeefs. Hij begaf zich naar de borden met de vluchtinformatie op, nagaan wanneer het inchecken van zijn vlucht zou beginnen. Hij bleek nog ruim te vroeg te zijn. Er zat niets anders op dan een nieuwe zitplaats te zoeken. Die vond hij even verderop in de vertrekhal. Eens geïnstalleerd, keek hij nog wat rond. Jonge koppeltjes stonden klaar om hun eerste reis samen te beleven. hand in hand stonden ze vol spanning te wachten op de mooie tijd die hen te wachten stond. Hij miste dat, het warme gevoel die een vrouwenhand aan de zijne kon geven. Haar hand. Dit tafereel deed hem terugdenken aan hun laatste reis samen. Twee weken naar Mallorca. Ze had nog nooit gevlogen dus voor haar was dit een hele belevenis. De reis zou hen goed doen om eindelijk alle plooien in hun relatie te kunnen platstrijken. Ze waren steeds op de goede weg geweest, dit zou de laatste stap betekenen. En zo leek het hen ook te vergaan. De eerste dagen waren gevuld met puur genot. De zon, de zee, de natuur. Het leek hun dagen zo te vullen zodat er geen ruimte meer overschoot om discussies te kunnen aangaan. De vierde dag ging al wat moeilijker. Zij wou per sé op excursie gaan in de nabijgelegen bergdorpen. Hij had net een boottocht geboekt voor haar, als verrassing. Ze vond er maar niets aan, doch liet ze wel blijken dat ze het apprecieerde dat hij haar wou verassen. Maar ze bleef er maar op staan dat ze liever in de bergen wou. Hij vond het erg gemeen van haar, dat hij zijn inspanning zo deprecieerde. En zo waren ze opnieuw vertrokken voor een partijtje bekvechten natuurlijk Elkeen wou niet toegeven voor de ander. In plaats van een gezellige dag met hun tweetjes alleen, werd het een dag alleen voor hen twee. Erna kwamen ze wel bij elkaar en drukten hun spijt uit. Ze vonden het beiden jammer dat ze zo een dag van hun reis vergald hadden. Hij beloofde dat hij meer rekening zou houden met haar, en zij op haar beurt dat ze zijn inspanningen beter zou appreciëren. Tenslotte, hij had de hele reis in het geniep geboekt als verrassing voor haar verjaardag. Ze had er nooit iets van gemerkt, zo goed was hij in het verbergen voor haar. Omdat hij haar zo graag zag. Na die bewuste dag had hij het ook nog eens herhaald, dat hij zonder haar niet verder kon gaan in het leven. Dat hij haar zo onnoemelijk lief heeft dat hij er geen woorden voor vond om dit uit te kunnen uitdrukken. Ze was er van ontroerd, nam zijn hand vast en beloofde dat ze hem nooit meer zou loslaten.
Ondertussen was de incheckbalie geopend. Zijn ticket naar Brazilië reeds klaar in de hand, stapte hij ernaar toe. Hij had geluk, hij was de eerste. De dame aan de overkant lachte hem vriendelijk toe en hielp hem graag verder op weg. Eens zijn koffer ingecheckt, begaf hij zich naar de gates. Het aanschuiven voor de controle van de handbagage irriteerde hem. Het enige wat hij zou meenemen op het vliegtuig was zijn tijdschrift, doch diende hij geduldig in de rij aan te schuiven. Bovendien waren er wat problemen met de elektronische poorten waardoor iedereen manueel diende gescand te worden op eventuele wapens. Het duurde dus een hele tijd vooraleer hij zich terug op zijn gemak ergens kon nestelen. Eens gezeten, moest hij denken aan gisterenavond. Hij kwam laat thuis van werk, wat wel meerdere keren gebeurde daar hij nu eenmaal een belangrijke functie met veel verantwoordelijkheden had. Zij begon daarover te reclameren, dat hij respectloos was door zo laat thuis te komen. Kon hij er aan doen, hij zorgde er tenminste voor dat er veel geld binnenkwam, iets wat van haar niet kon gezegd worden met haar mager baantje. En zo bracht het ene woord het andere mee. Opeens had hij er genoeg van, niet alleen van die avond, maar van alles. Haar hele aanstellerij, alsof zij zo belangrijk was dat ze veel kon eisen van hem. Ze moest eens goed op haar plaats gezet worden, zo vond hij. Er haar eens op wijzen waar ze eigenlijk thuis hoorde. Dat mens had hem al genoeg op zijn zenuwen gewerkt, de afgelopen jaren. En steeds opnieuw kreeg ze hem zo ver dat hij er bij bleef en haar de wereld beloofde. En waarom? Hij wist het opeens ook allemaal niet meer. Een keukenmes was gauw genomen en zonder veel aarzelen plantte hij die in de buik van zijn levenspartner. Die had niet eens de kans gekregen om weg te lopen of om zich te verdedigen. Ze keek hem strak in zijn ogen en legde langzaam haar hand op de zijne, die nog steeds de heft van het mes stevig vasthield. Langzaam trok ze aan zijn hand in de hoop zo het mes uit haar buik te kunnen krijgen, maar de kracht ontbrak haar om daarin te kunnen slagen. Het mes had zich tot diep in haar maag geboord en ze voelde hoe haar maagzuren zich mengde met de rest van haar lichaam. Alsof er opeens een vuur diep in haar woedde dat alles op zijn weg verwoeste. Hij gaf haar een duw waardoor ze achterover viel. Het mes kwam daarbij vanzelf los wat hem de kans gaf om een tweede keer toe te slaan. Terwijl ze daar hulpeloos op de grond lag te kreunen van de pijn, ging hij boven op haar zitten en stak ditmaal in haar rechterborst. Hierdoor werd haar long doorpriemd zodat ze nog nauwelijks zuurstof kreeg. Ze hapte dan ook naar adem. Hij was hiervan getuige en besloot zijn werk via die weg af te maken. Het mes liet hij voor wat het was en met beide handen greep hij naar haar keel. Langzaamaan vermeerderde hij de kracht waarmee hij haar keel dichtkneep zodat ze nog net iets langer zou afzien. Om zich te verzetten ontbrak het haar nu aan elke vorm van energie. Het enige wat ze nog kon was het woord "Waarom?" prevelen. Het zou haar laatste betekenen. Eens de klus was geklaard, stond hij op en liep naar de badkamer. Hij ontdeed zich van zijn kleren en nam een douche om alle mogelijke sporen uit te wissen. Daarna begaf hij zich naar de slaapkamer en maakte vlug zijn valies. Eens beneden gekomen, bleef hij nog even stilstaan bij het levenloze lichaam van mijn vrouw. Haar ogen waren nog steeds open en keken hem vragend aan. Alsof ze nog steeds wachtte op een antwoord op haar laatste vraag. Hij negeerde het en begaf zich naar buiten waar zijn auto stond, klaar om te vertrekken naar de luchthaven.
Hij zat wat te lezen in zijn tijdschrift, een nuttigere activiteit kon hij op dit moment toch niet verzinnen. Hij was net bezig een artikel aan het lezen over de nieuwste super-sportwagen, toen zijn aandacht verstoord werd door een oproep. "Aandacht, aandacht. Reizigers met bestemming Rio de Janeiro - vlucht 661 - kunnen beginnen met inchecken aan gate acht.". Hij stond op. Nam zijn enige bezitting mee en begaf zich naar de juiste gate. Net voor hij erdoor liep, keek hij nog even achter zich. Een land dat hij wellicht nooit meer zal betreden.
feedback van andere lezers- greta
Een ware thriller hier. Genoten van het lezen!
Wouter_V: Dank je, wist niet dat het zo spannend was.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
