naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De patiënt

door Wouter_V

De patiënt klaagde steeds vaker over zijn pijn. De pijn leek omnipresent en was met geen medicijn weg te krijgen. Hoe het daar kwam, is een lang verhaal. Een verhaal zonder einde, zonder begin. En zonder betekenis. Het deed er allemaal niet meer toe. De pijn was er gekomen en het enige wat er nog toe deed was hoe deze weg te krijgen. Dokters bleven het antwoord op deze vraag schuldig. Hij moest er maar mee leren leven, met de pijn. De pijn die zijn functioneren belemmerde in elke cel van zijn lichaam. De pijn was gewoonweg zijn leven geworden, had zijn plaats ingenomen. De pijn als een monster die hem besloop van achteren, het moment van de fatale slag afwachtend.

Zo wou hij niet verder leven, dit had geen zin meer. Er moest eens een beslissing vallen, of deze nu in zijn voordeel zou spelen of niet. Het deed er niet toe, als ze maar viel. Het afwachten had hem zodanig veel energie gekost. Energie die hij beter kon gebruiken in het terugslaan van zijn demon die steeds dieper onder zijn huid sloop. De demon die geen naam droeg, die hij niet wou kennen. Tevergeefs. Het had zijn pad gekruist en nu diende hij ermee te leven. Of toch niet? Misschien kon hij ze ook van zich afschudden. Maar hoe? Terwijl hij dit aan het overpeinzen was, voelde hij het weer opkomen. Hij, of zij, of het. Het monster dat diep in hem leefde en zijn lichaam beter kende dan hijzelf. Hoe het iedere vezel van hem kon doen samentrekken met zijn onnoemelijke klauwen, de pijn was onbeschrijfelijk. Hard. Wegrennen was geen optie, hij zou er nooit aan kunnen ontsnappen op die manier. Enkel een gevecht, één op één, zou uitsluitsel bieden. Maar hij durfde het niet aan. Bang om toch het onderspit te moeten delven. Dat alles toch voor niets is geweest, het wachten. Het leven in angst met zijn aandoening. De pijn die het einde met zich meebrengt. Het lijden die het laatste woord van de zin teweegbrengt. Punt.

Had het allemaal nog wel zin? Niemand had hem ooit moed gegeven. Dat het allemaal wel eens zou goedkomen, ooit. Daar hoopte hij toch op, althans. Het gevecht dat hij jarenlang uit de weg liep, zou hij waarschijnlijk toch nooit kunnen winnen. Zo had hij dit voor zichzelf uitgemaakt. Zo had hij zichzelf een reden gegeven om zijn handelen te rechtvaardigen, om zijn gemoed te sussen. Om vrede te nemen met het tikken van de klok. Steeds verder. Elke seconde die wegtikte was er een die hij niet meer zou kunnen goedmaken. Waarop hij geen mooie momenten zou kunnen beleven, zonder pijn. Waarop hij niet zou kunnen weten wat het was om zonder deze diagnose te moeten leven. Dat hij kon, in plaats van moeten. Dat hij was in plaats van te dromen. Dat licht zou schijnen op de donkere gangen waarin zijn leven zich afspeelde. Dat hij dat hoofdstuk kon afsluiten, voor eens en altijd.

Hij keek nog eens naar buiten en zag dat de zon plaats had gemaakt voor de maan. Haar licht oefende een grote aantrekkingskracht op hem uit. Hij bleef er maar in staren, tot hij alles wat hier aan vooraf was gegaan, aan de kant schoof en even vergat. De gele gloed was een oase van rust. Maar haar bergen en kraters die hij zelf vanaf deze onmetelijke afstand gewaar was. Het was er al altijd geweest, sinds het ontstaan van de mensheid. En wellicht zal ze ook haar ondergang kennen. Die gedachte troostte hem. Pijn wordt voorafgegaan door vele andere gebeurtenissen. Misschien was het bij hem wel omgekeerd. Hij draaide zich om en legde zich te rusten in het ziekenhuisbed.

feedback van andere lezers

• doolhoofd
  Als je jong bent, denk je dat er normale mensen bestaan, maar dat jij de pech hebt ze niet te kennen. Later kom je erachter dat dat onzin is, dat er geen normale mensen bestaan. Er bestaan alleen patiënten. Sommige patiënten weten zich staande te houden ten koste van andere patiënten en die noemen we daarom geen patiënten. Die noemen we geslaagd.
  - Arnon Grunberg, in Grunberg Rond de Wereld, p. 336
  Wouter_V: Bedankt - het zet me tot nadenken, hoe het begrip 'patiënt' zo veel betekenissen kan hebben.
• greta
  Pain is inevitable, suffering is an option.
  ~Haruki Murakami~
  
  Pijn is onvermijdelijk, lijden is een optie. Daar gaat je verhaal over. Wat hoop ik dat ik dit niet hoef mee te maken, zo'n laatste fase.
  Mooi geschreven, met respect en gevoel.
  Wouter_V: Bedankt - mijn verhaal kan niet beter samengevat worden dan dit citaat. Keuzes maken in moeilijke omstandigheden, dit hield me even bezig en vandaar dit verhaal.
• tinucha
  Ik schaar mij volledig achter voorgaande commentaren!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)