|
< terug
het wiegelied van de narwal
Ik dook in het water alsof het mijn onderbewustzijn was. Daar was ik weer: in die immense baarmoeder waar al het leven uit ontstaan is, vruchteloos, maar zonder naijver of gierigheid. Meedogenloos is ze wel: barracuda's bijten aan je uitsteeksels omdat dat hen ingeprint is toen de tijd nog stilstond. En het malen in mijn brein, het knarsetanden van uit gepieker opgebouwde vreetstenen, dat ellendig makende binnenvetten werd dof en troebel als het zinken onder een zeespiegel van teveel zout, en al brandde het in al mijn tere huidplooien: de vertraagde stilte, het lamgelegde voortplanten van geluidsgolven veranderde me in een walvis, en sensueel en voorhistorisch werden mijn bewegende ledematen. Ik werd de otter, de bever, era's genetische opbouw werden egaal gevaagd als een golf die het strand op sluipt als een serie-moordenaar.
Gewichtloos en ademloos liet ik me zakken terwijl de heerlijke frisheid mijn oren kalmeerde, en op de bodem vluchtten de goudwindes instinctief van me weg in die eindige doch onbegrensde onderwaterwereld. De schoonheid van de luchtbellen die hun weg zochten naar een lager drukgebied, naar verlossing van de zwaartekracht zorgden ervoor dat ik wou dat ik kieuwen had om hier voorgoed te kunnen blijven. Zou dan het beeld verwelken dat zoveel schoonheid in zich droeg dat het afscheid ervan en haar onbereikbaarheid het leven ternauwernood draaglijk maakt? Ik kwam weer aan de oppervlakte voor een nieuwe ademteug, en het troostende hemelsblauw, de aangename zon, en de kaarsrechte vlucht van een alleenstaande albatros deden me bijna bovenblijven, maar de beschaving sloeg me terug in het gezicht, de bovenwereld, de droge wereld waar geluid zich te snel voortplant naar de zin van mijn centraal zenuwstelsel. Terug naar het volledige natte omhuld zijn, dat harnas van geduld, dat stenen verslindt, en mijn gedachten temt.
Dieper nog ging ik, en rond mijn hoofd zweefden zeeslangen, en toen zag ik haar voor het eerst, de krab met één reuzenschaar, haar pantser was bleekrozig en op haar schild stond de naam van mijn ondergang: de levenslustige naam van het bijproduct van de liefde die niet de mijne was. Of wanneer je nemesis je haat niet verdient omdat het heelal andere plannen voor je heeft. Ik begreep de boodschap niet, maar was niet onder de indruk van dit onmogelijke bestaanswezen. Gewoon het feit dat het er was, daar onder de bovenwereld, was genoeg.
Ik zwom terug naar het schip voor het te donker werd, al is er niets zo mooi als het dansende schouwspel van de maan, de sterrenhemel en de melkweg onder die laag golvende materie waar het water eindigt zonder grens.
Billy Budd stond met zijn rug naar me maar mijn zwembewegingen deden hem omdraaien. Zijn huid was te oud voor zijn leeftijd, maar het kwam niet van miserie. Ze was geleerlooid door het zout in de zeelucht en getaand door de tropische zon ter hoogte van de doldrums. Toen hij vroeg hoe het met me ging, moest ik denken aan de liefde van een narwalmoeder voor haar kalf en de echo's van haar snikken op het tectonische ritme van haar vrouwelijkheid.
En het schip met haar twee jongens wiegde verder op eeuwenoude golven van moedertaal.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
