|
< terug
poetica fantastica
Het wonder van creatie, de mogelijkheid om met taal een wereld op te roepen die enkel bestaat in je hoofd. Al bestaat er wel degelijk een wereld buiten je hoofd. Kan je taal opdelen in een symbolische weergave van de werkelijkheid enerzijds en verbeelding anderzijds? Wat wil volgende zin zeggen: een kudde gnoes stak de krokodilrijke rivier over. Iedereen kan er zich wel wat bij voorstellen, maar is het ook echt gebeurd? Het is zeker iets dat kan in tegenstelling tot watertandende gnoes die liggen te wachten op krokodillen met de staart tussen de benen.
Schrijven is een métier dat beide dimensies verkent. Maar of je als mens de perfecte objectiviteit kunt nastreven is een even grote illusie als een fictieve roman, hoe realistisch ook. Grootse schrijvers zijn illusionisten, ze bouwen mistgordijnen, of deconstrueren raadsels, maar of we hier nu effectief wijzer van worden? Het is het sentiment dat beroerd wordt, en die laat zich niet zo snel kisten. En dan kunnen we opnieuw de vraag stellen, wat is kunst en waarom bedrijven we haar als mens? Waarom veinzen we een universum bij elkaar terwijl we het onze niet kunnen omvatten?
Misschien daarom: de natuur die ons de gave van de taal gegeven heeft - omdat de variatie van de evolutie zo functioneert - begrijpen we niet, en door haar te imiteren, na te bootsen, proberen we te zien hoe ze in elkaar steekt. En daarom schrijven we het liefst over de liefde en andere mensen omdat we door ze te verbeelden denken dat we hen snappen.
Maar zo zijn we toch nog steeds die vis in het water die geen weet heeft van het droge. We zitten gevangen in onze wetmatigheid. Het lijkt of we moeten wachten op die bezetenheid, dat diepere of irrationele spook, dat in ons zit, maar we niet herkennen tot we haar wartaal onder de loep nemen en beseffen dat haar waanzin of onzin ook de onze is. De Onze.
Raken we hier de kern van de poëzie? Het woord dat wil ophouden woord te zijn, of alleen maar woord wil zijn. Of doen we haar oneer aan door poëzie te herleiden tot een schepping van taalgoeroes die hun gedichten geschreven hebben in trance, of juist de lezer in trance willen brengen? Mag ze dan naast contemplatief of meditatief ook onlogisch zijn? Of luidt de diagnose dan schizofrenie? Die ziekte in het hoofd en de waarneming verstoort. Dat is een fatale grens: kunstenaars controleren hun verbeelding, of kunnen haar remmen, geesteszieken zijn een speelbal van de chemische whirlpool in hun harsens.
En dan raken we een andere nuance: ben je geestesziek als je een gevaar bent voor jezelf of de ander? Of als je kunst het spoor bijster is, de pedalen kwijt is. Nietzsche is dan misschien een topvoorbeeld, want hoe dicht is filosofie ooit bij poëzie geweest. Of Sylvia Plath? Jeroen Mettes met zijn lyrisch proza.
Denk uit het kader, velen voelen zich geroepen, weinigen is het gegeven, maar laat je zeker leiden door het buikgevoel, als je slechts gewapend bent met pen en papier, en kruip in je onderbewustzijn, daar zit het spook van de schepping die de realiteit vervormt, verdraait, tot wat ze echt is: een oneindige mogelijkheid met de fantasie als gids.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
