Volg ons op facebook
|
< terug
Een veilige thuis na een verloren jeugd (proloog)
Charlotte is 25 als haar leven eindelijk wat goed loopt. Ze heeft een baan als secretaresse en heeft een mooi, betaalbaar appartementje. Haar jeugd echter is niet zo goed gelopen. Mishandeld door haar stiefvader, overgeplaatst in een pleeggezin en daar weer mishandeld zijn, beslist ze dat het anders moet !!!. Charlotte wilt kinderen en jongeren opvangen, die zelf een slechte jeugd hebben gehad. Een thuis bij haar, waar het veilig is en waar ze geborgenheid en warmte kunnen krijgen ...
(Dit is NIET !!!!!!! autobiografisch !!!!!!!!!)
Proloog
Als kind heb ik het niet gemakkelijk gehad. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 was, mijn klein broertje was toen 2. Amper een jaar later leerde mijn moeder, Aaron kennen en vanaf het eerste moment dat ik hem zag, merkte ik al dat er iets niet klopte. Hij zei weinig, maar kon heel agressief worden en sloeg mij en mijn kleine broertje dan. Mama deed niets en dat vond ik raar. Ik heb haar er later ook enorm voor gehaat. 3 jaar is Aaron bij ons gebleven en als ik iets vergat of iets verkeerd deed, sloeg hij me. Ooit moest ik naar de schooldokter en zag ze mijn blauwe plekken. Toen besloot ze samen met een maatschappelijk werkster dat mijn broertje en ik daar weg moesten. We werden in een pleeggezin gestoken, dat ook niet altijd even gemakkelijk verliep. De pleegvader verplichtte mij en de andere kinderen van 7-8-9-10, het gras af te maaien, te poetsen, te koken,… en als we één iets verkeerds deden werden we een namiddag opgesloten in een kleine kamer. Zelf heb ik het ook meegemaakt en heb zelfs gezien hoe mijn kleine broertje zo mishandeld geweest is. Steun zochten we bij elkaar, maar als onze pleegvader 'Dirk' het zag, werden we meteen gescheiden. We mochten naar school, maar daar durfde niemand van ons echt iets zeggen, bang voor de gevolgen. Toen ik 16 was, ben ik met mijn broertje van 13 daar weggevlucht en op onszelf gaan wonen. Ik vond een mooi appartement, voor maar 300 euro per maand, met 3 slaapkamers. Om het te betalen, deed ik een klusje hier en een klusje daar, wat mijn broer ook deed want hij heeft een tijdje bij mij gewoond. Nu, 9 jaar later heb ik mijn school afgemaakt, ben ik werkzaam op een kantoor als secretaresse en heb ik mijn broer helpen naar een betaald appartementje te kijken. De zondag komen we samen in het park in onze stad en dan praten we over hoe onze week is geweest. Hij is nu 22 en heeft een opleiding als bakker gevolgd. Over onze jeugd praten we nauwelijks en we proberen van elke zondag iets speciaals te maken.
Één ding heb ik mezelf beloofd: ook al ben ik secretaresse, kinderen mogen niet meemaken wat ik meegemaakt heb. Ik ben nu 25 en wil mishandelde kinderen een betere jeugd bezorgen. Daarom heb ik beslist ze een veilige thuis te bieden. Een thuis bij mij…
feedback van andere lezers- doolhoofd
Ik ben het beu om voor alles en iedereen medelijden te moeten hebben. Geef geld aan de negers, geef geld aan Greenpeace, steun de gehandicapten, enzovoort enzoverder. Heel erg hoor, wat er gebeurt in de wereld allemaal, maar ik trek het me niet meer aan, ik word er alleen maar zelf ellendig van en dat kan ook niet de bedoeling zijn. Ik ben een deel van de wereld en dus maak ik een deel van de wereld gelukkig door mezelf gelukkig te maken.
Gedichtenmeisje: GVD, dit verhaal is NIET gebaseerd op waargebeurde feiten !!! het is een verzonnen verhaal en het gaat ook niet over mij, maar over iemand anders (verzonnen personage) lees de boeken van Virginia Andrews, zij schrijft ook in de 'ik' vorm !!!
ga ergens anders met je medelijdend commentaar !!!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
