|
< terug
Een goede arm voor de foute zaak (1/24)
Een goede arm voor de foute zaak
Mijn linkerzijde tintelt. Soms voelt het net alsof ik hem nog heb. Maar dan kijk ik naar de lege mouw die ik altijd op mijn buik vast speld. Hij is echt weg. Wáár ik mijn arm verloren ben, weet ik nog heel goed. Vlakbij Petersburg. Niet de stad in Rusland, maar hier, in de nieuwe wereld. Ik weet ook nog precies wannéér ik hem verloor. Een winterdag vijf jaar geleden. Maar waaróm ik hem verloor, of beter: waarvóór? Dat is nog zeer de vraag. De lastigste vraag blijft echter: hoe kan ik hún dat verklaren?
Ik zal het toch eens moeten doen, want Josef dringt ook vandaag weer aan. Zijn nieuwsgierigheid is overgeslagen op de rest van de klas. Ze willen het nu echt weten. Met 43 zijn ze. Meer kunnen er niet meer bij. We zitten met zijn allen rond de centrale kolenkachel. Het klaslokaal is eigenlijk een grote houten hut met pal in het midden een schoorsteen. Er zijn niet genoeg banken voor alle leerlingen en daarom willen ze allemaal op de grond zitten. Mijn leerlingen verdragen geen ongelijkheid.
Het is avond, dus ik lees ze voor uit mijn kleine boekenverzameling. Van die dikke turven van Charles Dickens houden ze heel erg. Vooral van 'Oliver Twist' of 'David Copperfield.' 'Les Miserables' van Victor Hugo is ook erg in trek. Waarschijnlijk omdat velen van hen zelf wezen zijn. Hun ouders zijn overleden, maar vaker gewoon verdwenen. Soms komen vader of moeder hen nog op het spoor. Van honderden mijlen ver, komen ze hier blootsvoets aan. Dan schokken ze over hun hele lichaam van geluk en knuffelen hun kinderen tot ze bijna stikken. Ze zouden zichzelf wel de haren uit het lijf rukken en het vel van hun voeten dansen omdat ze met hun blijdschap geen weg weten.
Het is stil in de klas. Buiten schemert het en binnen houden 43 paar ogen mij in de gaten. Ik twijfel nog een moment en klap dan voorzichtig mijn versleten boek dicht. 'Gullivers reizen zouden jullie nochtans meer boeien dan mijn leven, hoor', zeg ik nog. Ze juichen en komen dichter bij mij geschoven. De oudsten nemen de jongsten op schoot. Ze zitten in een dichte kring rond mij en wachten vol spanning. Ik krijg er plankenvrees van. Hoe zal ik aan mijn verhaal beginnen?
Het vervolg leest u hier: https://denoestegoesting.wordpress.com/2013/10/07/een-goede-arme-voor-de-foute-zaak/
feedback van andere lezers- warket
Net toen ik het hele verhaal op uw website begon te lezen werd mijn kleindochter wakker.
pisatelj: kleindochters gaan voor! :-)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
