|
< terug
Kampfschwein
De jongens van het vierde leerjaar speelden winter en zomer bijna altijd hetzelfde spelletje. Nou ja, spelletje, veel regels kwamen er niet bij kijken. De ene partij waren de Duitsers en de andere de geallieerden. Niet alle geallieerden, alleen de Engelsen en de Amerikanen deden mee. Het kwam er op neer dat de Duitsers altijd verloren. Dat kon ook bijna niet anders. De geallieerden zaten in de zandbak en de Duitsers moesten hen aanvallen. 100 meter over een open speelplaats. Ze waren compleet kansloos. Bij de zandbak stond een overhangende boom. Die strooide zijn geknakte takken vrijelijk in het zand. Projectielen hadden de geallieerden dus genoeg. De Duitsers hadden ook wel wapens. Kiezeltjes die ze gingen rapen bij de parking en in hun zakken staken. Maar ja, al lopende is het moeilijker mikken. En de geallieerden hadden hele voorraden munitie klaar liggen. Een verrassingsaanval zat er ook niet echt in. De zandbak was in de hoek, er was maar één zijde die je kon aanvallen. Als het sneeuwde, hadden ze pas echt pret. Dan hadden de geallieerden bijna een echte loopgraaf met piramides aan sneeuwballen, klaar voor het grijpen.
Ik vroeg mij vaak of die Duitsers het nooit beu raakten om zo altijd de volle lading te krijgen.
Na de paasvakantie zat er in de klas die dat spel speelde, een nieuwe leerling. Pas verhuisd. De pa had een tijd in Duitsland gewerkt, maar was nu terug met zijn gezin. Die jongen werd natuurlijk als vanzelf ingedeeld in het Duitse kamp. Maar hij wilde de regels niet zo goed snappen. Ik had al direct na enkele aanvallen gezien, dat het hem niet aanstond. Ik hield mij binnen gehoorsafstand toen hij alle 'Duitsers' samenriep. De fout zat hem in de laatste meters voor de zandbank. Alle Duitsers remden dan hard af om dan uit stilstand te gooien. Jeroen, want zo heette die jongen, vond dat verkeerd. Hij wou er traag naar toe joggen en pas in de laatste dertig meter keihard sprinten. 'En gooien terwijl we lopen?', vroeg er eentje. Nee, Jeroen vond dat ze niet mochten gooien. En hij vond het niet alleen, hij verbood het. 'Gewoon keihard doorlopen en er vlam tegenop botsen.' Om zeker te zijn dat zijn aanvalsplan niet de mist in zou gaan, moesten ze allemaal hun zakken leeg maken. Er viel daar een collectie kiezelstenen op de grond, genoeg om een klein terras mee te leggen.
Hij liet ze allemaal op een rij staan, beval telkens anderhalve meter tussen te laten. Daarachter liet hij nog een rij vormen. Dan leek hij zich te bedenken. De eerste rij mocht wél projectielen meenemen. Dus die propten hun jaszakken én hun broekzakken vol. 'Jullie doen zoals vroeger, jullie gooien, maar wel iets eerder dan vroeger, en dan vertragen jullie. Als de eerste rij gegooid heeft, versnelt de tweede rij. Jullie kiezen nu allemaal iemand waarop jullie gaan inlopen.' De jongens op de tweede rij kozen allemaal een Amerikaan of een Engelsman. Tijdens het lopen gaf Jeroen het tempo aan. De jongens hadden mij er nog nooit zo serieus uitgezien.
Jeroens plan werkte. De geallieerden werden weggevaagd. In sommige gevallen ook vernederd. Enkele werden vastgepind op de grond en kregen zand in hun mond gepropt. Ik ging al richting de zandbak om te zeggen dat ze daar moesten mee stoppen, maar Jeroen was mij voor. 'Laat de krijgsgevangenen los', zei hij kort. Wie trouw zweerde aan de Duitsers en beloofde dat hij voortaan voor hen zou vechten, werd meteen vrijgelaten. De andere werden samengedreven in een hoek van de speelplaats. Uiteindelijk liepen ze allemaal over. De rest van het jaar heb ik die klas geen oorlogje meer zien spelen. Tenminste, niet op die manier. Die klas, een vierde leerjaar, begon onder leiding van Jeroen systematisch wraak te nemen op de jongens van het zesde leerjaar. Die hadden het hele jaar door de kleintjes het leven zuur gemaakt. Jeroen en zijn troep pakten hen in het derde trimester dubbel zo hard terug.
Die Jeroen is later bij het leger gegaan. Niet het Belgische, het Amerikaanse. In ruil voor zijn green card. Hij diende als tweede luitenant bij een compagnie Amerikaanse infanteristen. Zijn moeder zei mij dat hij een appartementsgebouw bestormde waarin een sluipschutter zat. Perfect manouver. De scherpschutter werd gevangen. Maar dat was 2004, de Amerikanen waren nog onervaren. De scherpschutter had nog iets achter de hand. Een touwtje waaraan hij trok. En zo sneuvelde Jeroen dan toch nog. In die grote zandbak, Irak.
feedback van andere lezersEnkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
