|
< terug
fabel
"Weet je, hij is als die oerang oetang in zijn kano, hij is tot meer in staat dan wij vermoedden, inlevingsvermogen, medelijden, op voorhand plannen, ..."
Billy Budd wist niet dat het over hem ging, hij dacht dat ik het weer had over de Grijze roodstaartpapegaai uit het Congolese regenwoud.
"Nee, niet weer over Congo en papegaaien, je lijkt wel een plaat die blijft hangen, ouwe."
"Congo staat hierbuiten, kleine, je moet beter luisteren."
"Bestaat dat Congo van jou wel?"
"Nee, dat Congo van mij bestaat niet meer: een groots Bantoe-spook is uit die groene long geslopen en heeft geniepig met vingers als lianen de beschaving de keel dichtgesnoerd."
Billy nam een slok van zijn maté, en keek naar het Venezolaanse hangbuikzwijn met zijn hazenlip. Hoe waren we hier ook alweer beland? Ja, die zonderlinge wetenschapper en zijn verloning: de Amazonezeekoe zou zich alleen voortplanten de eerste volle maan bij een samenstand van Venus in het sterrenbeeld van de Walvis en als Dia de los Muertos niet op sabbat viel.
En die nacht keken we naar het melkwitte bleekgezicht terwijl die volgeling van Darwin overboord sprong en ons liet zitten met ettelijke kilo's cocaïne.
En langs de oever kwaakte de stam van de pijlgifkikkers: een dozijn Indianen grijnsde hun gevijlde punttanden bloot, hun blaaspijpen in aanslag met in curare gedrenkte pijlen als injectienaalden avant-la-lettre, maar het waren slechts hallucinaties van de dope, als koortsdromen van de absint in een Zuid-Frans Provence-dorp geschilderd door een schilder met een oor-complex.
Wat was dan wel echt? Want zo in de brousse verliest een mens al wel eens zijn koelbloedigheid, en dat is in eender wel zompig moeras hetzelfde, van de treurwilgen in Savannah tot de monding van de Mekong, al heeft het snuiven van napalm daar zijn stempel op de geschiedenis gedrukt.
"Billy, hoe noemde die Malinese njarka-speler uit Timbuktu met zijn houten been?"
"Me dunkt dat u het over die sjerpa uit Kathmandu hebt."
Had de malaria ons te stekken of waren wij Edmund Hillary en Tenzing Norgay, veel te hoog op die verdoemde Sagarmatha, ver van ons Shangri-La, te weinig zuurstof in de lucht, te ijl, verdwaald.
"Ik weet de naam van onze boot niet meer, Bill."
"Weet je ouwe dat ze vroeger dachten dat de duivel die botten daar gelegd had."
"Welke botten?"
"Van de verschrikkelijke hagedis."
Ik dacht aan de geamputeerde staart van zo'n reptiel en de giftige drakenadem van een varaan. Kon zich werkelijk het skelet van een zeedier op de besneeuwde toppen van een massieve bergketen bevinden?
"Ouwe, is het werkelijk zo belangrijk?"
"Ja, een schuit moet een naam hebben."
"Kijk naar de roodharige bosmens Pongo, hij praat alleen als het een kwestie is van leven en dood."
"Gezwets van een dronken Engelse matroos die hen verwarde met gorillas."
"Nee, ik citeer etnische Maleiers en Indonesiërs."
"Die zo'n oerang oetang kaal scheren en tot prostitutie dwingen. Van God los, we zijn verdoemd Billy, naar zee, weg van de perversie!"
"En zo zijn we noch zeelieden als bosjesmannen."
"Nee, wat rest is de mythe van de yeti, de sasquaatch, de verschrikkelijke sneeuwman. De kwelgeest uit het vooronder die 's nachts aan je kind-zijn knaagt."
"Maar ouwe, is hij kwaad of goed?"
"Het heeft geen naam, Billy: hij is dokter Mengele en Damiaan in één wezen, met blonde haren en blauwe ogen, maar melaats als de pest."
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 7Uitstekend:   3 stem(men), 75%Goed: 1 stem(men), 25%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
