Volg ons op facebook
|
< terug
Een nieuwe baan
Het zal je niet vaak overkomen dat je op je werk wordt gebeld en ze je vragen om te komen solliciteren voor een andere baan.
Wel mij is het ooit overkomen.
Lang geleden weliswaar, ik was nog geen dertig. Ik moet zeggen, ik had een schitterend palmares opgebouwd in mijn schoolcarrière en mijn punten scoorden steeds zoals de toppen in de Alpen, ijzig koud hoog. Dat maakte wel dat ik me vaak eenzaam voelde. Want, om hoge punten te halen moet je wel je leerstof tot in de puntjes kennen. Het viel me ook op dat de leerkrachten veel meer van mij verwachtte dan van mijn mede-collega's op de toen nog houten banken.
Elk examen opnieuw merkte ik dat er enkele vragen speciaal voor mijn kaliber in het examen werden ingevoegd, vragen waarop men andere niet buisde maar mij wel trachtte ergens in te stinken, zodat ik toch geen primus zou zijn.
De uitdaging nam ik telkens aan en ik was er altijd op voorbereid.
Het laatste jaar in de humaniora was zo eenzaam, want de druk die de school op mijn schouders legde was niet meer leuk. Mijn vader, die een belangrijke onderzoeker was aan de universiteit van Leuven, vond het maar vreemd dat de school zich hierin zo belachelijk opstelde. Maar zelfs zijn tussenkomst was geen oplossing, in tegendeel, de dochter van een universiteitsprofessor die zich komt bemoeien.
Ja, je leest goed, ik ben een omgebouwde dochter van een professor in dit verhaal.
Het voordeel van een tikmachine is dat de letters zich voegen naar wat mijn vingers kloppen op de machine. Ja, ik tik nog steeds op een oude Remmington, hoe oud ik ook ben. Ik heb wel een computer en een tekstverwerker, maar als ik schrijf wil ik de kopjes van mijn letters zich zien buigen naar het witte papier dat ik vul en dirigeer met inkt.
Het moet gezegd, dat mijn aanwezigheid in de klas altijd hilarisch was. Want, hoe goed ik ook mijn best deed om de primus te zijn, in de omgang met mijn mede leerlingen wou ik niet het kneusje zijn. Integendeel, als er al eens een grap werd uitgehaald, zat ik er meestal bij en was ik zelfs de spil waarrond heel de organisatie draaide. De leerkrachten konden deze dualiteit niet altijd goed begrijpen, maar omdat ik het dan was, die de hete kastanjes in ontvangst moest nemen, waren de brandwonden ook niet zo groot. Een soort van clementie heerst er ook wel over het 'andere' gedrag dat ik af en toe ook eens vertoonde.
Dit maakte wel dat ik vrij populaire was in de klas. Niet enkel om wat bijlessen te krijgen tijdens het middageten in de refter, maar ook om dwaze streken uit te halen bij de leerkrachten die daar het minst mee konden lachen. De dag dat ik de leraar Duits rood heb zien worden omdat wij een mislukte naaktfoto uit een of ander stom boekje vanuit de gazettenwinkel - dat wij hadden meegenomen in de krant die wij kochten - wie verdenkt er nu een groep meisjes ervan dat zij zo'n boekjes mee in hun gazet zouden buiten smokkelen - en de foto - netjes uitgeknipt - in zijn dagagenda hadden gestopt. Welke leerkracht vermoedt nu dat er in een meisjesschool zulke zaken worden gedaan.
Het feit alleen al dat die man, die best aardig was, zo'n rode kop kreeg en het bijna al proestend niet meer gezegd kreeg, zodat die ocharmen naar buiten moest om zich er van te gewisse of die wel nog in de juiste klas zat, heeft ons nog dagen plezier opgeleverd.
De jongens van de school aan de overkant van de straat waren best in ons geïnteresseerd, maar ze hadden schrik van ons, want onze grappen waren vaak ook niet mis. Zo hadden wij bij een vervelend manneke, een soort van snob, die met de duurste kleding en accessoires ons probeerde te imponeren, een pakje maandverband, tampons extra large, in zijn boekentas gestopt. Net toen zijn moeder hem kwam afhalen in een auto die echt niet bij hen pasten. Een soort van sportwagen waarbij in grote letters je kon zien dat die eigendom was van de bank.
De volgende ochtend zag je hem en zijn moeder ons bekijken met de ogen van wie zou er in staat zijn geweest om zoiets bij hem te flikken.
Dezelfde dag nog hoorde wij van de anderen vertellen dat zijn moeder in alle staten was geweest en met welk meisje hij wel was weggeweest, want wie heeft er nu maandverband in zijn boekentas. Ik durf te wedden, dit is meer dan veertig jaar geleden, dat zijn moeder die dingen nog niet had gezien en zij misschien met moeite wist wat dit was, hoewel de vorm van alles kon suggereren.
Mijn uiterlijk hielp me ook niet erg. Ook al zeg ik het niet graag van mezelf, maar ik doe naar het schijnt heel wat hormonenfabriekjes overkoken als ik voorbij kom gestapt. Tja, kan ik er iets aan doen dat sommige jongens, zeker die pubers, die een hormonenhuishouden hebben dat nog helemaal overhoop ligt, en hierdoor helemaal buiten zichzelf geraken. De blozende en stotterende gasten die ik al snel heb zien weggaan, ik kon ze op een gegeven moment niet meer geteld krijgen. Ooit had ik op mijn slaapkamer een kalender hangen waarop ik de kruisjes zette van de gasten die ik zo had laten vertrekken. Het was grappig, want mijn ouders dachten dat het mijn vriendjes waren die ik had gedumpt en die ik op die wijze probeerde te archiveren.
Een echt vriendje was wel moeilijk om te vinden, want het niveau van denken bij deze gasten was wel vrij basaal en zeer onderzoekend en bij sommigen zelfs heel doortastend.
Bien, opscheppen over mijn vriendjes en familie, ach ik vertel wel graag over ze, ook tegen onbekenden, maar tja, je moet me dit vergeven, ik vind het zo dom hoe mensen geïnteresseerd kunnen zijn in zulke dwaze avontuurtjes. De Dagallemaal en Story zijn dan ook zo van de blaadjes die vol staan van die onzinnige verhalen over anderen, en waar de lezer zich dan mee kan identificeren. Ik lees die blaadjes enkel als ik bij de kapper of de dokter zit. En vermits ik mijn haar zelf in bedwang kan houden, is de kapper een van de laatste schakels in mijn uitgavenpatroon. Daar ik jullie allemaal veel hoger inschat, dan de lezers van deze lectuur, zal ik jullie er ook niet verder mee lastigvallen.
Dus, ik werkte al enkele jaren bij een uitgeverij als corrector van ingestuurde manuscripten, dat ik werd opgebeld door een man met een opvallend zware stem. Blijkbaar kende hij mij naam en wist hij zelfs wanneer ik geboren was. Een datum die ik altijd angstvallig verborgen houd, omdat ik niet graag overvallen wordt met mensen die mij zo nodig moeten confronteren met de jaren die al gepasseerd zijn. En waarom zou ik nu blij moeten zijn met de dag dat ik uit mijn moeders haar baarmoeder was ontsnapt. Het heeft haar trouwens veel duwwerk en persweeën gekost om mij daaruit te krijgen. Maar, zelfs al doe ik hier heel luchtig over, ik ben wel dankbaar dat mijn vader en mijn moeder elkaar zo lief hebben gehad dat ik daar als getuigenis door het leven mee mag stappen. Daar ben ik dan wel fier over. De meeste mensen gaan na een tijdje terug uit elkaar en zoeken dan het slechtste van elkaar, om toch maar aan de buitenwereld te tonen, hoe normaal het is, om zo iemand te dumpen. Terwijl het kind dat door hun samenzijn is ontstaan, op dat moment veel meer was dan enkel de opwelling van lust en de domheid om geen anticonceptie te gebruiken.
Ik werd uitgenodigd, moest ik interesse hebben in een nieuwe baan, om naar het park in de stad te gaan. Wel een vreemde plaats om een sollicitatie te doen, maar tja, iemand die geen kantoor in Antwerpen heeft, die moet zijn sollicitanten dan toch wel ergens kunnen ontmoeten. Een hotel had nog vreemder geklonken, niet dan?
Op een bankje aan de brug, over de grote vijver zat er een man, met een zwarte deukhoed en een grijze lange jas, met een krant op me te wachten. Blijkbaar herkende hij mij, want hij stond direct op en groette mij al van ver.
De man had mijn CV gevonden in de middelbare school. Dat ik unief had gedaan, verwonderde hem niet, want zo'n goede cijfers, dat kan enkel maar tot een doctoraat leiden. En ja, ik was gedoctoreerd in geschiedenis en politieke wetenschappen en literatuur en nog enkele kleine vakken. Maar, ik wou niet zoals mijn vader, heel mijn leven in de universiteit blijven hangen, dus was ik via studenten job terechtgekomen bij een kleine uitgeverij, die ook een website hadden. Op die website zaten vijfderangsschrijvers en dichters en het was best leuk om wat deze mensen schreven te lezen en zelfs af en toe uit te geven.
De uren dat ik al lachend achter mijn bureau heb doorgebracht, je wilt het niet weten.
De man had mij gescreend en als agent van de geheime inlichtingendienst in België, zocht die naar een kandidaat die bereid was om mensen die in gevaar waren te beschermen. Ik zie me echt niet als een of andere bodyguard lachte ik hem toe. Hij knipoogde en zei me dat om een mens te beschermen men niet altijd een sterke, maar wel een slimme persoon nodig heeft. Iemand met inzicht en humor is de beste verdediging voor elke mens.
Het loon dat ik zou verdienen was meervoudig dan het loontje dat ik had en ik zou er een luxe leven mee kunnen leven. Maar, ik moest wel klaarstaan om mensen die in levensgevaar zijn, te helpen en te zorgen dat ze veilig en wel een tijdje konden onderduiken.
Mijn interesse was gewekt.
Ik moet zeggen dat ik wat die man me zei, ik wel voelde aankomen, ik wist vanuit mijn kennis en vooral vanuit mijn verleden, dat ik precies ergens werd in gerold waarvan ik al ooit eens een deel had gehoord en of had gelezen. Maar naarmate de man me van alles vertelde, kwamen de feiten en de details meer en meer overeen met een manuscript dat ik enkele dagen daarvoor pas had gelezen en online had gezet.
Hij zag dat ik dat gevoel als een beetje onbehagelijk aanvoelde, maar hij zei me dat ik zelf de grenzen moest trekken tot waar ik zelf wou dat deze bescherming zou moeten gaan.
Mijn job als redacteur kon ik behouden, op voorwaarde, dat als er een dringende zaak binnenkwam, ik direct beschikbaar moest zijn.
Wat een aanbieding. Ik krijg het meervoudige dan wat ik nu verdien. Ik moet enkel beschikbaar zijn en ik mag mijn werk blijven doen, zolang ik maar voor tijdjes kan gemist worden op mijn werk.
Ik zei dat ik dit met mijn ouders en ook met mijn baas moest overleggen. Dat was logisch zei hij, maar hij zei niet dat hij dit ook al met mijn ouders en mijn baas had gedaan. Met als gevolg dat ik nergens een 'neen' maar een aanmoedigende 'ja' kreeg als antwoord.
En zodoende had ik een nieuwe job, terwijl ik mijn oude job nog uitoefende.
Op een ochtend, ik weet het nog goed, het was kwart over zes en ik had net een zeer goede nacht gehad. Ik had nog eens goed kunnen uitslapen. Ik weet niet of jullie dit gevoel ook kennen, maar ik kan soms zo goed slapen, dat ik zelfs de wekker niet wil horen en zeker niet met mijn blote voeten op het koude zeil wil gaan staan. Laat staan dat ik dan wil gaan werken, en mijn baas wil zien staan praten met schrijvers en dichters.
Ik werd dus gebeld. Een zeer dringende klus. Ik moest mijn koffers pakken en enkele dagen naar Spanje gaan met een protegé die dringend bescherming nodig had.
Vlug mijn valies ingeladen en ook nog gezorgd dat ik wat leesvoer bij had. Toen, in die tijd was er nog geen digitaal forum waar je terecht kon. Alles verliep nog met papier en inkt en de telefoon. Af en toe was er ook nog het telegram, zo'n ding waar je per letter die je gebruikte de boodschap die je wou versturen, moest betalen.
Toen ik gepakt en gezakt was en de douche had doorlopen, haar had gedroogd en mijn benen had ontdaan van die stekelige rechtopstaande haartjes, belde de taxi al aan.
Pff, ofwel zijn die taximannen altijd zo snel, ofwel was ik traag. Het was een taximadam en ze was inderdaad snel, ook in de West Vlaamse betekenis.
Op de luchthaven werd ik voorgesteld aan een niet onaardige man en samen vlogen wij naar Spanje.
Ons vliegtuig stond al klaar en wij mochten op vakantie.
Wij vlogen eerste klas en nadat ik mezelf had voorgesteld, en me gemakkelijk in de zetel had gezet, vertelde hij dat hij niet goed besefte wat er allemaal gebeurde.
Neen, hij had geen relatie en neen hij was geen homo en neen hij had geen schrik.
Ik zie hem dat ik mijn echte naam liever niet vertelde en vroeg hem enkel mijn schuilnaam te gebruiken. Ik zou niet graag hebben dat ik me versprak, want ik was aan het werken en zaken en vrienden moet je uit elkaar houden. Met vrienden moet je wandelen en niet handelen, zei mijn vader, waarop mijn moeder dan steevast zei en omgekeerd, met je zakenrelaties moet je enkel handelen en zeker niet gaan wandelen.
Daar ik beter niet te veel over zijn zaak wist, was ik zo wijs om ook niets te vragen. Voor mij was het enkel een dame in de telefooncel, een kogelgat en bloed en af en toe een man die zijn sigaret in een keldergat gooide.
Maar dat was dan ook het enige wat ze tegen mij over de zaak hadden verteld. Ik moest deze man een fijne veertiendagen vakantie geven en zorgen dat die zich niet verveelde.
Daar zat ik dan, naast een niet onknappe en toch ook wel zeer intelligente man. Het was een aangename. Beter dan het stoffig bureautje waar ik anders aan zat te tikken op mijn tikmachine.
Wij kwamen aan in een of andere badstad, ach, de namen zouden enkel dit verhaal maar vermoeien, en met een taxi kwamen werden wij afgezet aan een vol luxe vijf sterren hotel. Wij hadden maar 1 kamer met twee bedden. Oef, ik wist niet of ik het een geluk of een ongeluk moest vinden.
Na veertiendagen kreeg ik uit Brussel het nieuws dat de zaak nog niet was afgerond en ik moest mijn protegé nog iets langer beschermen. Nu ik had het gevoel dat hij mij beschermde in plaats van dat ik hem moest behoeden voor vijandige objecten.
Ik was bruingebakken en was nog in volledige vakantiestemming. Ik wou wel met hem mee naar huis rijden, maar op de luchthaven kreeg ik nieuwe orders en moest ik direct weer door om een volledig verslag te maken van wat er allemaal in Spanje was gebeurd en wat er allemaal was gezegd.
Daar dit staatsgeheimen zijn, zal ik dit dus ook nooit vertellen. En tja, die man, die was zo overdonderd en zo tot over zijn oren in het verhaal mee ingegaan, ik vermoed dat die wat er effectief is gebeurd, niet aan de grote klok zal hangen, die is bang genoeg voor de zaken die hem nog overkomen.
O ja, enkel weken later kreeg ik het bericht dat die was ontslagen. Al een geluk kende ik een bedrijf dat op zoek was naar een zeer intelligente en knappe en schitterende schrijver. Hij kreeg de job meteen.
Hij heeft nooit geweten dat ik hier achter zat, maar tja, dat was ook niet nodig, ik heb niet graag dat mijn linkerhand weet wat mijn rechterhand doet.
Tja, het kan verkeren zei Bredero ooit. Het is de laatste dag van het jaar zie ik net, dus zal ik jullie allemaal maar de beste wensen overmaken. En moest je die gast ooit tegenkomen, zwijg dan maar over wat ik hier allemaal gezegd heb, want zie dat die op zoek gaat naar mij. Ik blijf aan mijn afspraken, met zakenrelaties moet je niet wandelen, daarmee moet je enkel handelen.
feedback van andere lezers- andremoortgat
"Wandelen en handelen"
Stukje van jou wel beklijvend
Graag gelezen !
ivo: bedankt André - GoNo2
Genoten!!
ivo: bedankt Gono .. :) - catharina
Wordt dit tweeluik een drieluik? Ik heb nog even de 'andere visie' gelezen om te kijken ofdat er misschien een derde personage was die zijn eigen versie op de feiten verdient...
ivo: de groenteboer nog misschien, of de politieagent of die met zijn witte jas en pincetten, wie weet ;) - tja het is altijd afwachten wat de inspiratie doet he - maar je zal het wel lezen, hopelijk had je het direct door dat het een andere kant van het verhaal was :)
bedankt alvast voor het lezen
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
