naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Soms begrijp ik geen bal van deze planeet…

door GoNo2

Op bezoek bij m'n vriend Jef, die in een rvt verblijft, zie ik altijd een schriel ventje helemaal alleen aan een tafeltje zitten. Hij speelt niet mee met de kaarten, bingo of biljart. Zit daar gewoon te zitten met een kopje koffie, waar hij spaarzaam aan nipt. Ik vraag m'n vriend wie die eenzame man is. M'n vriend buigt zich voorover, legt z'n verweerde kromme vinger op z'n lippen en fluistert zachtjes, wat normaal is als men fluistert, : die vent is een zwarte…
Eventjes moet ik nadenken, hij ziet er verdomd blank uit voor een zwarte. Ik zeg dat ook tegen m'n vriend. Je verstaat het niet, zegt hij, hij heeft meegedaan met den Duits, was bij de Waffen SS. Heeft onschuldige burgers vermoord aan het Oostfront. Hoe weet je dat, vraag ik hem. Van de dokter, 't staat allemaal in z'n dossier is z'n antwoord. M'n nieuwsgierigheid is gewekt. Maar hoe kom ik in contact met deze man, vraag ik me af. Ik zie duidelijk dat hij met niemand contact wil, misschien is het beter zo, denk ik. Na al die jaren moet men geen oude koeien uit de gracht halen. De geschiedenis heeft bewezen dat we er toch niets van leren. We hebben hele bibliotheken over de 2de wereldoorlog neergepend, maar niemand leest ze nog. Als men in Duitsland vraagt wie Hitler is, vragen ze of dat de nieuwe bondscoach is. Alle herdenkingen ten spijt, ze liggen er niet meer van wakker, 't is een voetnoot in de geschiedenis. Bijna een fait divers. Meer dan vijftig miljoen doden, waarvan volgens sommige bronnen zeker zes miljoen joden. Stalin heeft meer dan zes miljoen van z'n eigen burgers de dood ingejaagd, maar daar spreken we niet over. Ik verbaas mij daar telkens over. Hoeveel doden zijn er na de 2de wereldoorlog al gevallen op deze aardbol. Bestaan er daar statistieken over? Wie houdt de teller bij? De Amerikanen moeten er toch ook al een pak op hun geweten hebben, veronderstel ik. En al die dictators?
Ik druk m'n vriend met de neus op de feiten. Hij kijkt me aan, is er niet mee gediend. Ik heb gevochten tegen de Duitsers, zegt hij. Er zijn geen goeie Duitsers, als ze de kans krijgen doen ze het terug. M'n vriend walgt van de Duitsers en laat het duidelijk merken. Aan z'n ouderdom kan het niet liggen, dit zit dieper. Deze gewezen patriot wil en kan geen amnestie verlenen. Zelfs niet na al die jaren…
Even denk ik erover om wat flauwe kul en nonsens te verkopen, maar ik laat het. Ik volg z'n blik, die telkens naar dat mannetje aan het tafeltje gaat. De haat in z'n oude ogen kun je zien, moesten z'n ogen een mitraillette zijn, was het mannetje al lang dood. Ik snap niet dat men na al die tijd mensen zo kan haten. Maar wie ben ik hé? Ik moet frisse lucht hebben, m'n gedachten op een rijtje zetten. Ga je mee naar buiten, vraag ik m'n vriend. Nee, te koud, heb geen zin om een longontsteking op te lopen en daarbij, ik mag niet meer roken van de dokter. Okay, dan ga ik alleen de lucht wat gaan verpesten, iemand moet het toch doen hé?
Ik ben blij dat ik buiten sta, samen met enkele verpleegsters die het goede voorbeeld geven. Ze kennen me al een beetje, zijn op hun hoede, want met mij weet je nooit. Ik durf vragen te stellen die ze onmogelijk kunnen beantwoorden. Wat hen dan weer het gevoel geeft dat ze onbenullig zijn in hun dagelijkse leven van poep opkuisen en vuile pampers. Hoewel ik telkens zeg dat ik geweldig veel respect heb voor hun job, ze geloven me niet. Carina, een al wat oudere verpleegster, komt naast mij staan. Steekt een sigaret op en blaast de rook in kringetjes de hemel in. Ergens zal er wel een indiaan zijn die haar boodschap begrijpt, denk ik dan. Ik probeer het ook, deze keer lukt het me niet. Ik sta weer mooi voor schut, 't is niet de eerste keer en 't zal ook de laatste keer niet zijn. Volgende keer een cursus volgen: ' Kringetjes blazen voor Beginners', besluit ik…
" Zeg, Carina, is dat waar van die zwarte, die vent die meegevochten heeft met de Duitsers? "vraag ik.
" Ge moet niet alles geloven van wat ze hier zeggen hé?"
" Jamaar, de Jef heeft het me juist verteld en ik denk dat het waar is…"
" Tja, als de Jef het verteld heeft, zal het wel waar zijn zeker? Hij is krijgsgevangene geweest. Ze hebben hem in Dachau gestoken, dat zegt hij toch. 'k Zou niet weten waar Dachau mag liggen, de wereldoorlog interesseert me geen snars…"zegt ze iets afstandelijk.
" Mij wel, ik probeer te doorgronden wat van een brave huisvader een beest kan maken.."
" Doe geen moeite, 't is altijd zo geweest en 't zal altijd zo blijven hé?" Vrouwelijke logica, geen speld tussen te krijgen. Aandringen heeft geen zin.
" Je hebt gelijk, Carina, we leren het nooit…" Gelijk geven is de gemakkelijkste manier om ook gelijk te hebben, denk ik dan.
" Heeft de Jef je niet verteld dat hij die vent kent van toen hij nog in Dachau zat? Hij was daar kampbewaker…"zegt Carina op bijna fluistertoon.
Daar kijk ik van op, ik begin het plaatje te begrijpen. Maar waarom blijft m'n vriend Jef dan hier? Er zijn toch rusthuizen genoeg? Ik steek nog een sigaret op, zij ook. Er is hier schijnbaar geen controle op hoe lang men rusttijd neemt. En maar klagen dat ze te weinig tijd hebben om zich met iedereen bezig te houden…
" Je moet eens vragen wie hem in Dachau gefolterd heeft, je zult aardig verschieten, denk ik…"
" Ik moet het niet vragen, ik heb zo mijn vermoedens…"
" In het begin dat ze hier waren, hebben ze zelfs gevochten in de cafetaria. De Jef gooide een tas koffie in 't gezicht van diene halve Duitser. Al goed dat het lauwe koffie was. Fernand, zo heet die vent, liet zich niet doen en sloeg met een stoel op het hoofd van de Jef. 't Scheelde niet veel of er was een derde wereldoorlog uitgebroken. De families die op bezoek waren hebben ze uitéén moeten halen. En dat allemaal voor iets dat lang geleden gebeurd is, waar wij, als personeel, geen zaken mee hebben…" zegt Carina.
Ik verdenk er haar van dat ze toch meer sympathie voor de Jef heeft dan voor die SS'man…
Later kwam ik te weten dat Fernand B. wel degelijk veroordeeld is door de krijgsraad. Hij heeft vijf jaar vastgezeten in Merksplas. Na z'n straf is hij een tijdje in Duitsland gaan wonen. Als z'n moeder gestorven is, is hij terug naar z'n vaderland gekomen. En gebleven. Hij dacht dat niemand zich nog zou kunnen herinneren wie of wat hij was geweest. Bomen komt men niet tegen, maar mensen wel hé? Ik denk dat ik vroeg of laat in de krant zal lezen dat een oude man een andere oude man vermoord heeft. Niemand zal begrijpen waarom…

©GoNo

feedback van andere lezers

• ivo
  de oorlog zal pas echt over zijn als de slachtoffers van dien oorlog allemaal overleden zijn - en pas op de kleinzoon van de Jef is ook een slachtoffer - en de kleinzoon van Fernand ook, twee onnozelaren zijn genoeg om een oorlog te beginnen, dus .. wie weet zit er in Hoboken een kiem van een oorlog te broeden, ik zou maar al verhuizen naar uwe schuilkelder Gono - en als ge hem nog niethebt, in de Fun zijn schuppekes en pondekes,in de solden ge kunt al beginnen te graven :)
  
  GoNo2: Dank u voor deze bruikbare tips!!
• andremoortgat
  Weer de moeite om je
  "oorlogje" nog eens uit te spelen
  
  GoNo2: Yep!!
• catharina
  Lap, mijn beeld van oude, vreedzame oma's en opa's is aan diggelen...geweld in een rtv? Waar gaan we naartoe?? Of heb ik de clou gemist :)?
  GoNo2: Geweld-ig hé?

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)