Volg ons op facebook
|
< terug
Pedagogische hardnekkigheid
Hij was mijn maat en ik kon hem helpen. Het was mijn plicht als vriendin om hem tot betere inzichten te brengen. Nog langer lijdzaam toekijken was een rochel in het gezicht van vriendschap. Ik kreeg de inval onder invloed van enkele trappisten tijdens een avondje stappen met de vijf Bambino's. De vijf jongens tussen 24 en 28 jaar oud die ik mijn vrienden noemde. Ik kon het nooit zo goed vinden met andere vrouwen.
Ik voelde mij altijd het meest op mijn gemak in het gezelschap van mannen. Op voorwaarde dat ik dan de enige vrouw van het gezelschap was. Ik zag het zo: als vrouwen aardig tegen me deden, dan deden ze dat alleen om mij beter te kunnen uithoren en me achter mijn rug strenger te veroordelen. Als mannen langer dan een maand vriendelijk tegen me deden, zonder dat ik met hen in bed dook, ging ik er vanuit dat ze het wel moesten menen. Als een man vriendelijk tegen je deed, zonder dat hij er seks voor terug kreeg, moest hij je wel echt sympathiek vinden.
Kortom, met mannen kon ik mezelf zijn, ik kon er mee grappen en grollen, terwijl ik er zeker van kon zijn dat ze mij niet zouden afschieten als ik een fout topje droeg of een slordige trainingsbroek in plaats van een elegante rok of strakke legging.
Die avond organiseerde ik voor mezelf een moment van de waarheid. Hoe na deze vijf jongens mij ook aan het hart lagen, ik wilde ze eens echt objectief beoordelen. Kasper en Geert deden al de hele avond niets anders dan kickeren. Jeroen had net een nieuw bordspel aangeschaft en vond het zo fascinerend dat hij het boekje met de spelregels had meegebracht. Hij legde Roel uit waar je allemaal moest op letten om het spel te kunnen winnen.
Roel had meteen zin om het te proberen, waarop Jeroen met zijn grote ogen direct de interesse van mij en Berten peilde. Voor dit bordspel had je minstens vier spelers nodig. 'Een andere keer', loog ik. Berten haalde mak zijn schouders op en zei alleen 'Whatever.' Hij had vanmorgen zijn zoveelste blauwtje gelopen. Berten had al een tijdje een meisje op het oog dat elke ochtend de zelfde trein als hij nam. Vanmorgen had hij eindelijk genoeg moed bijeengeschraapt om een move te maken. Het was zielig en aandoenlijk en romantisch en hopeloos tegelijk. Hij had het meisje een gedicht geschreven.
Dat zou nog niet eens zo'n erge fout geweest zijn, ware het niet dat hij haar het gedicht ook nog eens overhandigd had. In een volle trein had hij het over de pagina's van haar krant laten glijden. Ze had haar krant laten zakken en had het hem teruggegeven.'U bent iets verloren', zei ze. 'Nee, nee', protesteerde hij, 'het is voor u.' Ze had het vluchtig gelezen en had het dan in zijn schoot geworpen als was het een natte zakdoek vol groene klodders. De geamuseerde blikken van de andere passagiers moest ik er zelf bij denken. Jeroen en Roel klopten om beurten op zijn schouder en zeiden: 'Een meisje dat niet van poëzie houdt, is jou niet waard.' Ik tikte troostend op zijn voorarm. 'Het zal wel eens lukken,' zei ik, 'op ieder potje past een dekseltje.'
Wat een leugenachtige gemeenplaats. Wat ik eigenlijk had moeten zeggen, was dit:
'Berten, je stapt alsof je rug een dikke zestig jaar ouder is dan de rest van je lichaam en je al een eeuw in een koolmijn zwoegt, je straalt even veel levenslust uit als een kouwelijke kater die kaalgeschoren is en verbannen naar Antartica, je draagt kleren die organisaties als spullenhulp en Oxfam zouden weigeren. Als je eet, maak je zoveel kabaal dat het lijkt alsof je voedsel in je mond een vreselijke doodstrijd ondergaat, als een boterham kon spreken en hij werd overreden door een trein dan zou hij klinken als jouw smakgeluiden. Als je ooit in de gevangenis terechtkomt, kunnen medegevangenen ontsnappen door het raam langs je neusharen. De kruiperige toon die je aanslaat telkens je moeder je belt, dat wil zeggen: elk uur, maakt het er ook niet beter op. In geen tienduizend jaar gaat een vrouw wiens zintuigen functioneren ooit voor jou vallen. Maar pas op, als je bereid bent van er een hele smak geld tegen aan te gooien, kan je aan die mankementjes zeker een draai geven.'
Al die dingen zei ik dus niet. Met als resultaat dat Bertens succeskansen ongeveer zo groot zouden blijven als de overlevingskansen van een neger die tijdens een vergadering van de Ku Klux Klan opmerkt: 'Kijk eens, wat vliegt de tijd. Ik wist niet dat het al Halloween was. Nu moet ik wel zeggen , lieve jongedames, dat jullie niet bijster origineel verkleed zijn.'
Maar wacht eens, dacht ik bij mezelf. Wat als ik hem nu eens werkelijk zei wat ik dacht? Alleen met de wrede, maar bevrijdende waarheid voor ogen, zou hij iets aan zijn situatie kunnen doen. Misschien een fitnessabonnement nemen, andere kleren uitzoeken, rechtop lopen, een korset dragen, zodat hij toch één op honderd vrouwen kon overtuigen van zijn mannelijkheid. Als ik hem niet zo lief vond, dan had ik het zo gelaten. Mijn moeder vond hem ook zo lief. Al te vaak vroeg ze mij: 'En, heeft Berten al een vriendin?' Dan lachte ik schamper en schudde van nee. 'Ocharme die jongen', zei ze dan. 'Dat daar nu geen meisje voor valt. Zo'n lieve, intelligente jongen.' Ik vroeg haar of zij er dan in haar jonge tijd zou voor gevallen zijn. 'Nee,' bekende ze beslist, maar met een schuldig gezicht, alsof het een grote zonde betrof.
Jeroen en Roel waren anders. Die hadden elk één 'serieuze' relatie achter de rug en hadden achteraf besloten dat een relatie te veel moeite kostte. Een vrouw verleiden, vonden ze een platte vorm van toneel spelen. Nee, zij hadden het druk met het aanvoeren van plastic soldaatjes op kartonnen slagvelden. Kasper en Geert waren nog anders. Die hoefden geen enkele moeite te doen. De meisjes benaderden hen uit eigen beweging. Om de twee maand hing er een andere onstuitbaar opgewekte snol aan hun arm, zich nog niet bewust van het feit dat hun kersverse vriend er nog drie of vier andere snollen op nahield. Ocharme, Berten, de enige die moeite deed en de enige die op droog zaad bleef zitten. Nou ja, alleen bij wijze van spreken.
Mijn medelijden voor Berten steeg evenredig met het alcoholgehalte in mijn bloed. Uiteindelijk transformeerde dat medelijden in een hevig, extatisch gevoel van moederlijke liefde voor deze jongen. Ik moest en zou hem de schitterende toorts van de waarheid geven die zijn pad naar een meisje en de inhoud van haar onderbroek eindelijk zou verlichten. Na mijn waarheid stond hij op. In de war. Hij staarde op tafel. Zijn voeten deden een vreemd dansje, alsof zij weg wilden marcheren, maar de rest van zijn lichaam niet. 'Waar slaat dat nu op? Kom aan, waar slaat dat nu op? Waar kom jij nu mee af? Moet ik jou anders eens beledigen?'
'Maar nee,' zei ik, 'je begrijpt het verkeerd, ik zeg dit om je te helpen, niet om je te beledigen.' Ik herhaalde nog eens de kern van zijn probleem. Voegde nog toe dat hij ook iets aan zijn adem moest doen, dat een vriendin van me had gezegd dat er net een flatulente muskusrat vast zat in zijn keel. Hij bleef mijn opzet fout interpreteren. 'Dit is een regelrechte oorlogsverklaring. Een geluk dat ik weet hoeveel je gedronken hebt', zei hij, veel eerder verbaasd en geschrokken dan boos. Hij zocht steun bij Jeroen en Roel. 'Kom aan, wat gebeurt er hier? Normaal kan ze toch beter tegen de drank?' Roel en Jeroen zagen wel mijn goede bedoelingen in, maar waren ook zo geschrokken dat ze geen woord over hun lippen kregen. Daarna richtte hij zich tot zijn pint die hij met beide handen omklemde. 'En dat na al die keren dat ik je geholpen heb met je lesvoorbereidingen, man man man.' Ik legde mijn hand op zijn schouder en herhaalde wel tien keer: 'Berten, ik bedoel dit niet slecht, ik zeg dit om je te helpen.'
Hij bleef zijn hoofd schudden. Uiteindelijk staarde hij een tijdje stil in zijn glas. Jeroen en Roel zwegen en we staarden samen naar Berten. Ik was opeens bang dat hij zichzelf iets zou aandoen, maar wuifde die gedachte snel weer weg. Berten die zo blind was voor elk tekortkoming, voor elke tegenslag een positieve verklaring had, kon nooit de stap tot zelfmoord zetten. Ik had mijn zetpil aan waarheid gezet, ik zou haar niet terugnemen vóór haar geneeskrachtige kwaliteiten in werking traden.
Helaas, traden die helemaal niet in werking. Berten stuurde mij de volgende dag al een sms: 'Ik besef heel goed dat je gisteren erg veel gedronken had, maar ik eis toch dat je jouw excuses aanbiedt.' Ik besloot dat het geen zin had en bood inderdaad mijn excuses aan. Al een week later liep hij het zoveelste blauwtje op. Hij was een vage kennis tegen het lijf gelopen en had haar na een kort gesprek prompt een date voorgesteld, maar ze had vriendelijk bedankt voor de eer.
Bertens verklaring ging als volgt: 'Ja, dat meisje heeft nog in de klas gezeten bij mijn zus. Natuurlijk vindt die dat raar om dan nu met mij op date te gaan.' Ik knikte instemmend en zei: ' Dat kan inderdaad wel raar zijn voor haar. Niks van aantrekken. Op ieder potje past een dekseltje.'
Als hij niets geleerd had, dan had ik dat wel. Als een leerling een les fundamenteel weigert in te zien, blijft alleen een sadistische leerkracht op dat punt door hameren. Ook wreedheid had haar beperkingen als leermethode. Hoeveel medelijden ik ook had voor Berten, voor een wreed concept als pedagogische hardnekkigheid paste ik beleefd.
feedback van andere lezers- ivo
je vrouwelijke kant is er eentje van logica en weinig franjes, wedden dat je mannelijke hier wel meer kaas van heeft gegeten. Het verhaal heeft wel wat om zijn lijf maar te weinig om echt te zijn en te veel om niet echt te zijn, de gemiddelde intelligentie ligt hoog waardoor de waarschijnlijkheid van de figuranten klopt met de realiteit en dat enkel de setting en het tijdstip in de draaimolen van de fantasie en omstandigheden is gedraaid. Het is niet gemakkelijk om een vrouwlijke kijk neer te schrvijen als man, want een vrouw denkt 'anders' en dat heb ik niet gelezen, ik las de testeron tussen de lijnen pieken. Maar je blijft het wel goed schrijven en dat is ook al heel wat :)
pisatelj: Excellente commentaar alweer, Ivo. Zeer treffend, een literaire agent zou niet beter doen. Ik vind het verhaal niet geslaagd, het heeft een paar elementen die wel ok zijn, maar het is boter noch vis, zoals je zegt. Het is ook veel te lang voor wat het maar wil vertellen. Heb 't op 't moment te druk om fictie te schrijven, dus loop ik oude schrijfsels af. Interessant om terug te lezen na al die tijd. Je ziet dan veel sneller wat er zwak aan is.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
