Volg ons op facebook
|
< terug
Brasserie-restaurant…
Vandaag ben ik gaan solliciteren in een restaurant, waarvan ik de naam niet ga vernoemen. Kwestie van m'n kansen op vast werk niet te vergooien. Na eerst een telefonisch onderhoud met de grote baas van de eetgelegenheid, mocht ik om 14:00 langs komen. Mijn ervaring als hulpkok was een pluspunt, zei de uitbater. Ik heb natuurlijk verzwegen dat ik al dertig jaar geen keuken meer gezien heb. Kwestie van m'n kansen op vast werk wederom niet te vergooien. M'n leeftijd heb ik ook niet gezegd, da's maar een detail, zeg ik altijd. Dus ik met goede moed en vol verwachting de tram op. Enfin, dat was ik van plan, alleen wou de Lijn niet meewerken. Een half uur moeten wachten op een tram die dan nog vol zat met schoolkinderen. 't Moet weer eens lukken hé? Kunnen die niet gaan zwemmen op een dag dat ik niet ga solliciteren, denk ik dan…
Kinderen zijn geen kinderen meer, geen greintje respect voor een oudere rasgenoot. De dieren hebben meer respect voor elkaar dan de mensen, is m'n conclusie. Ik krijg het op m'n heupen en de rest van m'n goddelijk lichaam, als leraren hun schoolgaande jeugd niet in toom kunnen houden. Een ferme tik tegen die snotneuzen hun domme kop, zou al veel helpen. Bij sommigen toch, bij anderen is het boter aan de galg. Als je grijze hersencellen alleen nog onnozele muziek kunnen verwerken, hoef ik er geen tekeningetje bij te maken…
" Manneke, zou je eens willen rechtstaan, aub, je benen zijn jonger dan de mijne…"vraag ik beleefd, want zo ben ik opgevoed in 't gesticht.
Het kereltje hoort me niet. Kan ook niet anders, gezien zijn digitale lawaaimaker keihard staat. Moest het nu nog muziek zijn uit mijne tijd, maar nee hoor, m'n kat zingt beter dan wat ik daar te horen krijg. Ik herhaal m'n vraag. Geen reactie. Is die doof of hoort hij niet goed?
Ik hang over hem, hij kan niet naast mij kijken.
" Wil je rechtstaan of moet ik je uit de tram werpen?" Geduld is een schone zaak, zeg ik altijd.
Weer geen reactie. Verdomme, denk ik, ik had m'n Rambo-mes moeten meebrengen. Gewoon de draadjes doorsnijden van dat ding dat in z'n oren steekt. Met het risico dat ik één van z'n oren afsnijd, maar die dienen toch voor niets. Achter mij is een leraar opgedoken. Die zal hem er wel op wijzen dat een beetje beleefdheid geen kwaad kan in deze verdorven maatschappij. Ijdele hoop, de leraar heeft meer interesse in z'n gsm dan in z'n leerlingen. Waarschijnlijk sms'jes aan 't sturen naar de badmeester, die genezen is van z'n aids, maar nu te kampen heeft met aambeien in de hoogste graad. Erg, heel erg voor een homo, maar 't is 't risico van 't vak, denk ik dan…
Ik richt me tot de leraar, gebruikmakende van m'n volle lengte van 1m 60. Waar is de tijd van de plateauschoenen? Ik mis ze, ze gaven me een bredere en hogere kijk op de wereld aan m'n voeten. De hippies, de disco, allemaal verdwenen. Zelfs de punk bestaat niet meer. Niet dat ik dat lawaai veel gemist heb, maar 't was in ieder geval beter dan het gejengel dat ik nu hoor…
" Meneer, zou u de goedheid willen hebben om tegen uw leerling te zeggen dat hij moet opstaan en mij laten zitten?"vraag ik op een deftige manier.
Die hoort het in Keulen donderen. Kijkt me aan alsof ik iets vraag dat onmogelijk te verkrijgen is. Ik stoor hem in z'n berichtgeving, zoveel is duidelijk.
" Moet ik m'n vraag herhalen? Of hebt u het begrepen?"
De man is verbouwereerd, hebben die ouderen dan helemaal geen respect meer voor het lesgevende korps, vraagt hij zich af. Gedachten lezen is soms handig hé?
" We moeten er de volgende halte af, dus even geduld en u hebt heel de tram voor u alleen…"zegt de leraar op een barse toon.
Hij zou beter een barse toon aanslaan tegen z'n leerlingen. Dat zeg ik hem ook. Hij kijkt de andere kant op, alsof ik lucht ben. Heb verdomme veel zin om hem ten overstaan van z'n klas een beetje belachelijk te maken. Maar ze moeten van de tram want ze zijn aan Don Bosco. Het kereltje staat recht, ik blijf staan waar ik sta. Geen doorkomen aan.
" Mag ik aub passeren?"
" Nee, ge blijft zitten tot we in 't stad zijn. Geniet ervan, ge krijgt een gratis rondleiding. Ik zal je gedetailleerd vertellen over de bezienswaardigheden in onze mooie stad. Noem het maar een geschiedenisles over Antwerpen, zo leert ge tenminste nog iets. Later zult ge nog aan mij denken…"
Het manneke begint warempel nog te huilen ook, dat was nu ook weer de bedoeling niet of wel soms? Hij wringt zich in duizend bochten, valt letterlijk en figuurlijk over m'n been dat toevallig in z'n weg staat. Ook een manier om uit te stappen, denk ik dan.
Iemand tikt me op de schouders. Ik draai me om, wat nu weer? De stadswachten, de mannen in paars uniform. De mannen die denken dat ze bij de politie horen, maar zelfs hun combi niet mogen kuisen. Daar hebben ze Poolse kuisvrouwen voor hé?
" Scheelt er iets?"vraag ik niet geheel beleefd.
" Euh, neen, ik wilde maar zeggen dat ge dat goed gedaan hebt…"zegt de paars-geüniformeerde.
" Feitelijk heb ik uw job gedaan, jij had moeten optreden hé?"zeg ik tegen de man.
" Wij wilden optreden, maar je deed het zo goed dat wij aan 't wachten waren tot ge dat gastje een tik tegen z'n oren zou verkopen…"
" Ik sla geen kinderen, maar breng me niet op ideeën hé?"
M'n woede is weggeëbd, ik kan er terug mee lachen. De paarse garde stapt af aan de volgende halte. Wachtend op de volgende lading losgeslagen schooljeugd, denk ik. De vrouwelijke tramconducteur knipoogt naar mij. Dat ik dat nog mag meemaken…
Ik ben ter bestemming. De Groenplaats is ook niet meer wat het geweest is. Misschien kunnen ze de Sinksenfoor hier zetten, plaats genoeg voor een mini-foor. Ik zoek het restaurant, maar vind het niet. Heb ik het verkeerd begrepen? Waar is m'n papiertje? Het is kwart voor twee, straks kom ik nog te laat. Het geeft geen goeie indruk als men op een sollicitatie al te laat komt. Een lichte paniek begint zich meester te maken van mij. Waar is dat verdomde papiertje toch gebleven? Tot overmaat van ramp trap ik in een viervoeter z'n nog rokende drol. Waarom geven ze daar geen gasboetes voor, vraag ik me af. Ik kan toch zo niet binnengaan in een sjiek restaurant, stinkende als een boer die uit de koeienstal komt? De mensen zullen rap gedaan hebben met eten als ik hun tafeltje passeer. Er zit niet anders op dan het af te kuisen met m'n zakdoek. Wat ik ook doe. Ik gooi hem in de vuilnismand, een landloper zal blij zijn dat hij hem vindt. Uitwassen in de Schelde en ge hebt een propere zakdoek, denk ik dan…Wat ben ik toch goed voor m'n medemensen hé?
Ik steek een sigaret op, het papiertje lacht mij toe. Zat heel de tijd veilig opgeborgen in m'n sigarettendoosje. Ik kijk naar het adres. Niet te geloven, ik sta recht tegenover de brasserie-restaurant. Zo kon ik nog lang zoeken, is m'n besluit. Ik kijk naar m'n ene schoenzool. Hangt er nog iets te smeulen? Neen, bijna had ik hem uitgedaan om eraan te ruiken. Maar 't zou geen zicht zijn, stel je voor dat ze mij overvallen en ze gaan lopen met mijn ene schoen? Je zult het maar meemaken…
Ik heb nog juist drie minuten de tijd om mij aan te bieden. Ik doof m'n sigaret in de asbak die buiten staat. Het gaat slecht met de horeca hoor ik steeds zeggen. Schijnbaar hier toch niet. Het zit er stampvol. Ik ga naar de bar, de barman vraagt beleefd wat het mag zijn. Ik bestel bijna een Kriek, maar om een goeie indruk te maken hou ik het bij een koffietje. Ik zal nog Kriek genoeg kunnen drinken als ik hier ingeburgerd ben. Dat mijne toekomstige baas zich maar vasthoudt aan z'n bretellen, z'n Kriekverkoop zal met rasse schreden de hoogte ingaan. Ik zeg tegen de barman dat ik een afspraak heb met de baas. Ik zeg m'n naam. De barman kijkt op een blad en ja hoor, ik sta erop. Hij roept een ober en fluistert iets in z'n oor. Fluisteraars zijn dieven, zei m'n opa-zaliger altijd.
" Wilt u mij volgen aub?"vraagt de ober.
Ik volg hem de trap op. Een mooie trap, een beetje zoals in de Titanic. Ik wil bijna gaan roepen bovenaan de trap. Zo van: " I'm the King of the World…" Maar ik houd me in…
Ik ben hier schijnbaar niet de enige die komt solliciteren. Er zitten nog een zestal anderen te wachten op hun doodvonnis. Ik monster m"n concurrenten, niet veel soeps zei de kok toen de Titanic aan het zinken was. Moet er nog ijs zijn, vroeg de barman aan z'n klanten, die nog niet wist dat ze op een ijsberg gevaren waren…
De anderen kijken me ook aan. Ik hoor ze denken van wat komt die hier doen. Ze vragen een hulpkok voor een brasserie en niet voor een bejaardentehuis. Ik begin me nu toch ook af te vragen wat ik hier verloren heb. Tegen de jeugd kan ik niet op, die gaan mij nooit kunnen betalen. De deur gaat open, een jonge gast roept dat de volgende moet binnenkomen. Zou dat de baas zijn, vraag ik me af. Nadat beiden verdwenen zijn achter de gesloten deur, vraag ik aan de juist buitengekomene of dat de baas was. Ja, dat was hem. Maar die is z'n pampers nog niet ontgroeid, denk ik dan. Dat belooft…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
een hulpkok die kan koken is veel beter dan een afwasser die niet eens het verschil tussen een schotel- en een opneemvod kent.
Wie twee pollen aan zijn lijf heeft, die heeft altijd job, al is het daar waar ze geen volk vinden omdat wat er moet gebeuren voor een zogezegde vakman veel te klein is om te doen.
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Benieuwd naar 't vervolg
Weer genieten...
GoNo2: Dank u! - catharina
Oef, ben ik blij dat ik niet in 't stad woon. Het klinkt als een hele onderneming om ook maar ergens raken. Bestaan er geen 'schoolbusjes' bij jullie? Van die witte dingen met een geel bordje erop en een trouwe opa achter het stuur die met 1 blik in de spiegel drie klassen doet zwijgen?
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
