|
< terug
De collega's
(vervolg van 'arm zijn is duur', enz.)
Ik ben 'den asocialen' op het werk. Iedereen is het er over eens dat ik mij te weinig meng in de gesprekken.
Ja, ik ben een Einzelgänger, één waar niet mee te klappen valt, iemand die zich afsluit van de collega's.
Nu wil het inderdaad zo gebeuren dat mijn collega's en ik weinig raakvlakken hebben.
In mijn vrije tijd kom ik tot rust bij mijn vrouw of discussieer ik met vrienden en familie over politiek,
op een tamelijk beschaafde manier, hoogst zelden komt het daarbij tot enig handgemeen.
Mijn drie rechtstreekse collega's plannen in hun vrije tijd korte verblijven in Duitsland. De Duitse natuur kan hen ontzettend boeien.
Vooral de naakte Deutsche Mädel vallen bij hen in de smaak.
Ze rijden dan in hun meest geliefde bezit -hun sportauto's- naar ginder. Waar zij dan 50 euro neertellen om toegang te krijgen tot een club. Drank en eten zijn à volonté, voor de dames dient men bij te betalen.
Een tiental hoeren bedient alle klanten op hun wenken. Vaak zijn het niet eens Duitse meisjes, maar zijn het arme sloren uit Roemenië, Bulgarije en andere Oostbloklanden.
Daar scheppen ze tijdens de lunchpauze over op. Ik geef toe dat ik daar weinig kan aan toevoegen. Dat ik het hartverscheurend vind dat die meisjes uit pure economische noodzaak hun gat afdraaien voor gevoelloze egomanen zoals mijn collega's, dat kan ik niet zeggen. Dat zou als het ware de lunch verzuren. En ze vinden mij nu al asociaal.
Hun echtgenotes weten overigens niets over hun omploegen van Duitse en andere hongerloonkutjes.
Nee, vrouwlief denkt dan nog dat ze voor het werk naar Duitsland moeten. Een beetje Duitse Gründlichkeit gaan studeren of zo.
Als je met mijn collega's trouwt, blink je natuurlijk niet uit in schranderheid.
Ook pompen ze zich vol met anabolica. Bij mijn collega's is uiterlijk namelijk echt alles wat telt. Wat de buitenwereld met het blote oog kan waarnemen is van belang, al de rest niet. Dus dragen ze merkkledij, rijden ze in tamelijk dure auto's, en hebben ze een veel te klein roodgekleurd hoofd op een overdreven gespierd lichaam. Dat je kanker krijgt van die shit te spuiten of dat je teelballen verschrompelen kan hen niet schelen, zij zijn ongenaakbaar, zij kunnen alles aan. Dat is nog het enige lichtpuntje, mijn collega's zijn een etterbal die vanzelf wel eens openbarst.
Ze zijn een beetje als honden, als ze iets niet kunnen opeten of neuken, dan pissen ze er op en lopen ze verder. Met hun fijne neus hebben ze snel uitgesnuffeld wie van hun soort is en wie niet. Als je niet met zwaaiende armen als een baviaan in sportschoenen en baseballpetje rondloopt, dan ben je niet één van hen.
Als je niet supportert voor een of andere sportclub, ben je een atheïst en ben je verdacht. Als je niet dezelfde televisieprogramma's volgt als hen, ben je een alien. Als je een krant met meer tekst dan foto's leest, wil je superieur doen.
Mijn collega's lijken producten uit Brave New World, voorgeprogrammeerd om altijd op dezelfde manier te reageren. Met heel wat uitsluitingsmechanismen, en een ingebakken loyaliteit aan een zeer beperkt groepsdenken. Ze zijn gamma's en ze wanen zich alpha's. Bij de verkiezingen stemmen ze fier op de alpha's die hen uitpersen, maar dat beseffen ze niet. Als een partij maar scheldt op mensen die niet in hun kraam passen, dan is alles ok.
Als je mij vraagt wat mijn werk een hondenstiel maakt, dan moet ik zeggen dat het de collega's zijn.
En zo houdt men een mens gegijzeld in de onderbuik van de samenleving. Het zullen niet mijn collega's zijn die mij verheffen. Tenzij als angstbeeld. Een soort motor die mij harder van hen wegdrijft, want zo wil ik niet worden.
Men zegt dat je uiteindelijk net zo wordt als de 5 mensen waar je het meeste tijd mee doorbrengt. We zwemmen door de kudde en we worden het gemiddelde van die kudde.
Toen ik mijn overplaatsing vroeg naar de weekendploeg en mijn sociaal leven dus op zijn kop zette, was dit een van mijn grootste motivaties: ontsnappen aan mijn afstompende collega's.
Terwijl ik pralines prepareer, snoepen zij van economisch uitgesloten schoonheden.
Een mooie wereld is die waar mijn collega's met hun anabolisch lijf in een toilet passen en je hen gewoon kan doorspoelen.
feedback van andere lezers- ivo
De bitterheid van het lege dat de mens die 'weet' ondervindt.
Vaak is het echt geen zegen om meer 'IQ' en inzicht te hebben, want dan pas wordt je geconfronteerd met de domheid die heerst.
Het gemiddelde IQ is 100 - 110 wie meer ervaart heel goed wie minder heeft. En dat is niet enkel een sociaal probleem , maar ook een persoonlijk probleem, want niemand wil nog met je praten, omdat je onbegrijpbaar bent voor hen
pisatelj: absoluut waar.... het is zowel een vloek als een troef... Het geeft de hoogbegaafde persoon veel uitdagingen en verantwoordelijheid en het leidt nogal eens tot eenzaamheid en allergie aan groepen en kudden. Tegelijk kan de persoon wel enorm genieten van complexiteit en helemaal mooi wordt het als je toch gesprekspartners vindt...
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
