naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

't Lijkt wel of het gisteren was 4.

door GoNo2

Ik spurtte naar buiten, naar binnen zou belachelijk zijn gezien ik al binnen was hé? Tijdens de spurt broek losgemaakt, in één vloeiende beweging. Toen kon ik dat nog, nu zou ik dik in de problemen komen, ik zou tot over m'n oren in de shit zitten, denk ik dan….
Menslief, ge kunt niet geloven hoe deugd het kan doen uw behoefte de vrije loop te laten. Om nadien tot de conclusie te komen dat ge geen wc-papier hebt. Niet echt bevorderlijk voor een mens z'n moraal. Vloeken mocht niet van de paters, maar voor één keer zag onze Heer het door de vingers. Waarschijnlijk flauw gevallen door de stank. Bij gebrek aan papier gebruiken we gras en dat groeit er hier toch genoeg. Hoe denk je dat we dat anders deden op de boerenbuiten, als we weer te veel aan de pruimen van boer Seppe gezeten hadden? De enige die er aan mocht zitten, was Jantje maar dat was z'n neefje. Ze hebben er zelfs een gedichtje van gemaakt. Dat was in die tijd verplichtte kennis…
M'n darmen waren leeg. M'n hoofd ook. Ik moet mij voorzien van papier, in geval ik ze nog eens moet leeg maken. Dus ging ik op zoek naar gazetten. In 't mooi Nederlands: kranten. Ik ging naar de kamer waar ik geslapen had. Zou ik het raam open krijgen? Het rook hier wel erg verduft, even proberen hé? Ik trok aan de raamklink. Potdicht. Nog eens proberen, zo moeilijk kan dat toch niet zijn…
Iets te hard getrokken, raam vloog eruit met lijst en al. Voilà, dat heb je goed gedaan, beter kan haast niet, sprak ik tegen mezelf. Maar er stroomde in ieder geval frisse lucht binnen. Er stond een mooie eiken kast met deuren gemaakt van loodglas. De sleutel stak er nog op. Ik deed ze voorzichtig open. Porseleinen beeldjes van een kind met hert en een hond. 't Zal wel een tam hert geweest zijn of een opgezet, dat was vroeger geweldig in de mode. Op de buiten zag je overal van die opgezette beesten, gaande van een eend tot een koekoek die het vertikte om terug in z'n koekoeksklok te kruipen…
Er stonden ook ingelijste foto's. Man, vrouw en twee kinderen. Dezelfde man en vrouw die aan de muur hingen. Dat moet die Cornelis zijn met z'n vrouw en kinderen, was m'n besluit.
Ik trok de laden open. God zegene iedereen die ik graag zie, dat waren er in die tijd heel weinig, er lagen kranten. Ik nam er één. Het Parool, vrij en onverveerd. 12 augustus 1942. Weer van tijdens de oorlog. En kijk, op de eerste pagina stond nog een van Zijpel. Ene Joop van Zijpel. Met foto erbij. M'n nieuwsgierigheid was gewekt. Verdomme, die kerel was gefusilleerd door de Duitsers, wegens een aanslag gepleegd op een militaire trein. Het artikel was kort en bondig. Z'n laatste woorden zouden:" Leve de koningin " geweest zijn… Kon ik moeilijk geloven. Als ik me niet vergis zat die koningin ergens veilig in Londen, samen met haar voltallige regering. Haar onderdanen moesten zich zelf maar behelpen. En er het beste van zien te maken. Ik denk als je voor een vuurpeloton staat, je alleen maar kan hopen dat het een uit de hand gelopen grap is. dat die Duitsers zeggen: " 't Was maar om te lachen hé?"
Maar de Duitsers kennende, viel er tijdens de oorlog weinig te lachen en al zeker niet als je een trein vol Duitsers de lucht in blaast. Al de kranten die ik doorbladerde gingen over verzetslui die opgehangen of gefusilleerd waren. Die Duitsers moeten daar een heel dorp bijna uitgemoord hebben. Misschien zat er wel een verrader onder die verzetslui? Ik nam mij nu al voor om dat later te onderzoeken, als ik volwassen zou zijn. Wat ik jaren nadien ook gedaan heb. Ben er zelfs speciaal naar Cadzand voor gereden. Heb er gesproken met overlevenden van de Holocaust. En ook met ene Joost van Zijpel. De enige, die heeft kunnen ontsnappen uit de kelders van de Gestapo…Een verhaal dat ik ooit moet vertellen….
Maar dat alles wist ik toen niet. Ik was al blij dat ik wc-papier gevonden had. Ik kreeg terug honger. Waar blijft die verdomde rat met m'n eten, vroeg ik me af. Zou ik het wagen om naar de cafetaria te gaan? Als ik een grote omweg maak, zien ze niet dat ik uit het bos kom, was m'n redenatie. Ik had nog wat guldens en Belgische franken, ik kon altijd wel iets om te eten drinken kopen. Ik deed het, het kostte me behoorlijk wat tijd om terug aan de ingang te komen. De agenten waren er niet om mij tot aan de bareel te brengen. Die service kwam je maar één keer tegen in je leven. Maar ik kwam er, dat is het voornaamste. Ik durfde de mensen bijna niet in de ogen te kijken. Maar niemand die mij scheef bekeek, ze zeiden zelfs een goeie dag tegen mij. Zullen gedacht hebben dat ik ook op de camping zat. Ik ging recht naar de cafetaria. Er naast was een frituur. Ik rook het frietvet, 't water liep uit m'n mond. Frieten, ordinaire frieten met een gehaktbal, meer moest het niet zijn. 't Waren van die dikke frieten, kleine boomstammetjes. Je kon er gemakkelijk m'n bouwvallige woonst mee onderstutten. Hollanders kunnen geen frieten maken, wist ik toen al…
" Ben jij niet die kleine van Jolijn?"vroeg de frietenbakker van dienst.
" Euh, 't zal wel zeker?"sprak ik met licht Hollands accent.
" Hier, de bestelling is al klaar, je mams heeft al betaald, laat het je smaken hé?"
Ik kreeg een witte plastic zakje in m'n handen geduwd, waar de damp uitsloeg. Maken dat ik hier wegkom. Ik heb in heel m'n leven nog nooit zo snel gewandeld. Moest snelwandelen nog niet bestaan hebben, ik had het ter plaatse uitgevonden…
Die kleine van Jolijn zal het mooi mogen uitleggen, dacht ik toen. De frietenbakker ook.

Ik zit te genieten in m'n voorlopige woonst. Te veel frieten, te veel bami en gehaktbal. Te veel zout ook. Maar te weinig cola. Ik kan hier niet blijven, de frietenbakker heeft waarschijnlijk een internationale zoekactie op touw gezet. 't Is kwestie van tijd eer hun speurhonden mijn spoor opgepikt zullen hebben. Maar m'n buikje is rond, dat kunnen ze toch niet meer afpakken. Ik wil hier in feite niet weg, maar ik moet ook zien dat ik kan overleven. Ik zou perfect gepast hebben bij die verzetslieden. Niet opgepakt worden en overleven, dat moeten die ook toen gedacht hebben…

Ik begon met plannen te maken voor de toekomst. Terug naar België of proberen in Frankrijk te geraken? In Boeschepe, Frans Vlaanderen, woont verre familie van mij. Een troubadour, die een beetje zoals Willem Vermandere, leeft van de kunst. Speelt muziek, doet aan schilderen en beeldhouwen. Misschien moest ik daar m'n geluk eens beproeven? Er zitten kunstenaars in m'n familie, zoveel is zeker. Maar daar was ik hier voorlopig niets mee. Ik voelde me plots ontzettend moe en eenzaam. Misschien was het toch maar beter me bij de politie aan te geven? De straf die ik gegarandeerd zou krijgen zou ook wel van voorbijgaande aard zijn. Vroeg of laat zou ik volwassen zijn en konden ze de pot op. Maar de weg naar volwassenheid is geplaveid met mensen die sadistische trekjes vertonen. Dat heb ik mogen ondervinden…

©GoNo

feedback van andere lezers

• ivo
  schitterend - zonder meer
  GoNo2: Dank u!
• dorus
  knap!
  GoNo2: Dank u!
• andremoortgat
  Papier of geen papier
  Wij wachten hier...
  ( naar "gisteren nr 5")
  GoNo2: Dank u!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)