Volg ons op facebook
|
< terug
't Lijkt wel of het gisteren was…13.
Ik ben dus verantwoordelijk voor het reilen en zeilen in paviljoen A. Er klinkt gedempt geroezemoes aan de tafel van Daniel. Dat verwacht ik ook. Die legt zich niet neer bij de beslissing van het opperhoofd. Hoe zou je zelf zijn? De macht moeten afstaan aan een nieuwkomer is geen optie voor een dictator in wording…
" Daniel, als tweede oudste zal je Noël bijstaan. Doe jullie best en je weet wat de beloning is hé?" Rummens Imperator, verdeel en heers…
Ik zit opgescheept met dat stuk onbenul. Zelfs al doet hij alles verkeerd, dan nog draai ik voor alles op. Leuk is anders. De avond is voorbij. We gaan naar de slaapzaal. In stilte. Wassen, tanden poetsen en pyjama aan. Ik vraag aan Rummens waar m'n bed is. Links bij de deur. Er staan hier twintig bedden, schijnbaar is hier alles opgedeeld in eenheden van twintig. Ik plof me neer op de matras. Die is hard. De wit gesteven lakens zijn al even hard. Je kan met de rand van die lakens jezelf scheren. Daniel passeert m'n bed, murmelt iets van- ik krijg je nog wel. Ik ook, jongen, maak je niet ongerust. Je zult aardig verschieten hoe sterk ik wel ben…
Er is een oude vent binnen gekomen, die om de twee minuten een rochel in z'n bolletjeszakdoek legt. De nachtwaker van dienst. Stipt om 22:00 gaan de lichten uit, de man wenst ons een goeie nachtrust. Dank u wel, meneer, zeggen de meesten. Ik zeg niets, omdat ik niet weet wat de geplogenheden zijn op de slaapzaal. De nachtwaker legt z'n gazet op de tafel, zet z'n thermos er naast. Schenkt een kopje koffie uit. Vroeg of laat vindt je de job van je leven hé?
Het duurt niet lang voor ik begin in te dommelen. Ik kijk naar buiten naar Janneke Maan. Hij knipoogt, alsof hij wou zeggen dat alles wel in orde zal komen. Met die gedachte vertrek ik naar dromenland. Ik hoop geen nachtmerrie te krijgen. Het zou m'n imago kunnen schaden. Ik droom van Holland. Van boten en kleine huisjes. Van Duitsers die mensen fusilleren. Ik zie mezelf in een rij staan en Daniel richt z'n geweer op mij. Knal, leer toch schieten, man, je zit er een kilometer naast. Er komt een Duitse soldaat aangelopen om te vragen wie er zo juist de majoor van z'n paard geschoten heeft. We wijzen allemaal naar Daniel. Wat een grap…
Ik schiet wakker, m'n instinct zegt dat er iets niet pluis is. De nachtwaker ligt met z'n hoofd op z'n krant te snurken. Altijd beter dan constant zitten te rochelen. Ik voel iets aan het voeteneinde. Ik voel met m'n voet, verdomme, m'n bed is zeikende nat. Morgen zal ik de naam hebben van beddenplasser. Driemaal raden wie me dat gelapt heeft. Ik spring uit m'n bed, loop naar het bed van Daniel. Ik spring boven op hem. Hij kan zich niet verweren want hij ligt onder de lakens. Ik sla hem met m'n vuist pal in z'n gezicht. Het bloed stroomt uit z'n neus. Da's wat anders dan wat water hé?
Het tumult heeft iedereen wakker gemaakt, ook de nachtwaker. Die heeft verdorie een matrak in z'n hand. Ik zie het te laat, krijg een klap die me van het bed werpt. Ik lig tussen twee bedden op de grond, de nachtwaker sleurt me aan m'n voeten er tussenuit. Ik ben duizelig, krimp ineen, wachtend op de volgende slagen. De nachtwaker trekt me recht, zet me op een stoel. Hij neemt de telefoon aan de muur. Ik hoor hem zeggen dat er ruzie is op de slaapzaal. Hij hangt op. Binnen de twee minuten staan er vier opvoeders in de slaapzaal. Ze kijken me aan. Stront aan de knikker, zoveel is zeker. Ze sleuren me van de stoel, niet bepaald zachtzinnig, moet ik zeggen. Ze dragen me de trap af. Ik weet dat ik kennis zal maken met een ander aspect van 't leven in een staatsinstelling. Ik ben bang….
We zijn op de afzondering beland. Een gloednieuw gebouw. Een mini- gevangenis met alles erop en eraan. Zelfs de camera's zijn aanwezig. Ze duwen me een open cel in. Er staat niets, ook geen betonnen brits. Kaal met hoog boven mij een felle neonlamp, die pijn aan m'n ogen doet. Uitkleden en een beetje rap, zegt één van de opvoeders. Uitkleden tot op je onderbroek. Ik sta in het midden van de cel met alleen m'n onderbroek aan. Ze laten me achter, het licht blijft branden. Ik ga op de grond liggen, maar na vijf minuten lig ik al te klappertanden. De grond is koud. Ik ga recht tegen de muur zitten, voel me belabberd en ben kwaad omdat ik het verkeerd aangepakt heb. Daniel zal nu wel in z'n vuistje lachen…
Hoe het komt, ik weet het niet, maar ik ben toch nog ingedommeld. Het luikje in de deur gaat open, ik kijk vol verwachting op wat er te gebeuren staat. Een brandslang wordt door het luikje geschoven. Wat krijgen we nu, vraag ik me af. Ik krijg direct het antwoord. Ik word natgespoten, die rotzakken spuiten me gewoon omver. Er is geen ontkomen aan, nergens enige beschutting. Ik zit in de hoek van de cel, probeer tot bij de celdeur te geraken. Als ik naast de celdeur kan komen, ben ik uit de gevarenzone. Maar telkens blaast de waterstraal me ondersteboven. Ben je nu een beetje afgekoeld, hoor ik vragen. Ik knik van ja. Ik hoor niets, wordt er aan de andere kant gezegd. Ik roep nu dat ik afgekoeld ben. Ik huil, nog wat meer water, dat kan er nog bij…Zo iets deden zelfs de paters niet. Regelrechte concentratiekampmethodes. In wat voor een wereld ben ik hier terecht gekomen?
Ik geef de hoop op, ze gaan me hier laten rotten in m'n cel. Maar ik zal in ieder geval een proper lijk zijn.
Na een kwartiertje gaat de deur open. Hier een handdoek en droog je af. Ze geven me een droge onderbroek en m'n pyjama terug. Aantrekken en meekomen en laat het vooruit gaan. Ze zijn op de afzondering geweldig vriendelijk, moet ik zeggen. Liefdevol ook. Ik volg de opvoeder. We lopen de gang door. hij opent de traliedeur , sluit hem achter ons. Ik krijg een nieuwe cel. Deze is wel gemeubileerd. Kruip in je bed en probeer te slapen. De deur sluit zich achter mij. Ik ben alleen en lig in een bed. Ik rol me in het deken, de koude maakt plaats voor een behaaglijke warmte. M'n eerste dag in her Rijksopvoedingsgesticht is er eentje om niet snel te vergeten. Er schuilt een goed-uitgedokterde strategie achter hun heropvoeding. Je gewoonweg breken…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
de realiteit zoals ze was, ik stel me de vraag als deze mensen die dit deden je verhaal zouden lezen, wel zouden denken, (moesten ze nog lezen) ze zouden over die kinderen spreken als bandieten - volledig onmenselijkt - zoals kakkerlijken - bestrijden - en daar wringt het schoentje - knap geschreven
GoNo2: Dank u wel! - dorus
boeiend
GoNo2: Dank u wel! - andremoortgat
Heropvoeden
Breekkunst idd !
GoNo2: Dank u wel! - warket
"Uitstekend" hoef ik niet meer te herhalen. Jij vindt de maan mannelijk, ik vrouwelijk. Het verhaal...lijkt wel of je het zelf meegemaakt hebt. Heb zelf ooit in een cel gezeten (mijn legerdienst). De verveling gaat al knagen na enkele uren. Om gek van te worden. Je kijkt naar de muur waar je voorgangers ruwe powezie in het pleisterwerk kerfden en uiteindelijk doe je het ook; met de steel van een koffielepel.
GoNo2: Dank u wel! - catharina
Gegroet! Ik lees ze in blokjes, doorlezen is altijd toffer hé. Ik voel me tijdens het lezen wel een beetje schuldig. Alleen om het feit dat ik een volwassene ben er duidelijk véél gemene volwassenen bestaan...tedju toch...
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 10Uitstekend:   5 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
