writehi(s)story Passie voor schrijven
home   wat is writehi(s)story?   bladeren   uitgeven   gezamenlijke publicaties   boekenwinkel   manuscriptanalyse   inschrijven   contact   
top 10   wedstrijden   forum   hulp   
 
naam:  
pass:  


wachtwoord vergeten?
 
 

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Betere leesbaarheid

Binnen 10 jaar denken we hier anders over...

door catharina

Buiten is lekker fris.
Er staan zeven vuurkorven verspreid over het ganse gazon, maar de gezelligheid die er normaal bij hoort, is hier niet te vinden.
De korven staan daar eenzaam en verlaten, smeulend en gloeiend. Hun best te doen voor niemand.
Ik sla de zwarte, dunne sjaal om mijn schouders en doe mijn schoenen uit. De tegels zijn nog lauw van een hele middag stralende zon.
Binnen zet er iemand een polonaise in gang en ik hoor de mensen lachend protesteren voordat ze meegaan, zwaaiend met hun glas nog in hun handen.
Ik slenter door de tuin van de feestzaal en het is mogelijk.
Op een trouwfeest met meer dan 105 gasten jezelf compleet verloren voelen.
Hier en daar kom ik anderen tegen. Ze groeten me, complimenteren me met mijn kleedje en mijn krullen, alsof ik uren bij de kapper zat.
Ze zien er allemaal stralender uit als ik. Deftiger. Meer gekappert.

Ik vind, zoals verwacht, de bruid in de schommelstoel, helemaal in het hoekje van de tuin. Ze houdt een stokje met een marshmallow in het vuur en steekt er een tweede mousse op voor mij. Suiker en eiwit. Overgoten met chocolade. Heerlijk.
'Hey,' ik ga naast haar op de grond zitten en neem het glas aan die ze me geeft.
'Ga je naar huis?' Ze schommelt heen en weer en haar hagelwitte rok sleept over het gras. Ik draai met mijn vinger rond het glas tot het zoemt.
'Ja, je wist dat ik niet lang zou blijven.' Ik neem mijn marshmallow aan en geniet van de warmte en de zoetigheid. We eten in stilte. Genietend van de plotselinge rust die ons wordt gegund.
'Je bent mijn getuige.' Pruilt ze, een beetje ontstemt. ' Je kunt niet als eerste weg, dat hoort niet.'
'Saar, dit is niets voor mij,' ik hoor WMCA doorheen de boxen en het gejuich van de menigte. 'Je bent nu een getrouwde vrouw en je bent niet getrouwd met mij. Zoek je man, ga naar binnen en straal. Geniet ervan. Je zult me niet missen.'
Ik weet niet precies wat ze wil dat ik zeg maar dit duidelijk niet. Ze fronst en drinkt haar glas in één keer leeg.
'Op naar the battlefield.' Ze grijpt haar rokken samen, tikt me op mijn hoofd en marcheert op blote voeten naar binnen. Ik hoor haar lachen, hoog en luid, nog voordat ze binnen is.

Ik vond het hatelijk dat ze me vroeg als getuige. Ze is mijn beste vriendin, zo lang ik me kan herinneren. Eentje die blijft, ondanks de afstand, de verschillende scholen en het volwassen leven.
En nu is ze getrouwd.
Twee worden drie.
Het zal slijten.
De verhoudingen zullen veranderen.
De kern is gewijzigd.
Zij weet het, ik weet het en hij lacht het weg. We dramatiseren, zien het te serieus. Maar het is een feit.
En ik heb er mijn krabbel onder gezet. Definitief.
Het is nauwelijks 23u als ik het trouwfeest verlaat.
Er rijdt nog een trein naar huis.
Mag ik haar morgen bellen, vraag ik me af, of is dat ongepast?
Een vraag die ik me voordien nooit heb gesteld…
Er is iets veranderd.

 

feedback van andere lezers

  • dorus
    mooi
    catharina: Dank u wel. Ik ' oefen' in ' niet te hard van stapel lopen'-schrijven :)
  • andremoortgat
    Vrienden, vriendinnen.
    Gaan en komen
    Je vindt wel een niieuwe
    catharina: O, ze zijn er nog hoor. Er moet meer gebeuren dan een trouwfeest, denk ik. ( Tenzij ze echte Schlagers spelen, dan is het echt voorbij voor mij :))
  • GoNo2
    Als ik travestiet word, wil je dan mijn vriendin zijn?
    catharina: Er zijn grenzen aan mijn ruimdenkende geest :)
  • ivo
    schitterend Catharina, je kan je pen bedwingen om dat gevoel van eenzaamheid te laten spreken, ik vind dit kunst - oefenen zou ik zeggen, zodat de zinnen een dubbele laag van verwachting kweken zodat het verhaal verhaalt en zoals nu de verteller achterwegen kunt laten, mooi hoor.
    catharina: Woehoe! Het zijn testjes hé. Oefenen in het ingetogen schrijven :) want ik ga binnenkort op reis en dan is er weer geen houden meer aan...
  • warket
    Ik herken het gevoel, ook de manier van beschrijven.
    catharina: Ik vrees dan het een beetje een universeel iets is...er wordt verwacht dat je euforisch bent bij een trouwfeest maar eigenlijk is het het einde van iets anders hé...
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 9

Uitstekend: 4 stem(men), 80%
Goed: 1 stem(men), 20%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 5 stem(men)
Er zijn bezoekers online, waarvan leden: .