naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Het komt bijna niet meer voor en het maakte me irritant vrolijk :)

door catharina

Vorige week, vroeg in de ochtend.

Ik kreeg een brief van een vreemde.
Het zat in mijn brievenbus, een witte omslag, met mijn adres erop. Geen afstandelijke sticker maar handgeschreven. Met een balpen.
De omslag zat een beetje verloren tussen de rest van de post.
Krantjes die ik niet bekijk. Reclames die ik niet lees. Ik klasseer alles netjes in de papierdoos en voel me schuldig over de onzin van die krantjes. En ik heb ze niet eens gedrukt.
En toch ben ik diegene die me schuldig voel ten opzichte van de arme gesneuvelde boom.

Maar daar zat hij: mijn witte omslag.
Ik heb het moment even uitgesteld. Het plezier om persoonlijke post te krijgen is bijna een uitgestorven emotie. Hoe langer ik wachtte, hoe hoger mijn verwachtingen werden.
Een brief.
Een echte brief.
Ik zette hem eerst, ongeopend, op mijn kast. Daarna rommelde ik wat door mijn huis, de radio op luid. Zo nu en dan keek ik met een warm gevoel naar mijn omslag: ik zweer het; hij glimlachte bijna terug. Uitnodigend maar geduldig. Wachtend tot ik het goede moment zou kiezen om zijn verlangen in te lossen.
Ik was ongeduldig geduldig.
Ik barstte van nieuwsgierigheid, onderdrukte de neiging om het papier open te rukken en de inhoud te verslinden.
Ik ben een beschaafde meid
En geduld wordt meestal, niet altijd, maar toch vaak, goed beloond.
Rond de middag vertrok ik naar mijn werk. Het was opgehouden met regenen: nu was het aan het oefenen voor een nieuwe zondvloed.
Maar het deerde me niet: mijn omslag gloeide zacht, door mijn handtas heen en de regen liet me ongemoeid.
Door straatwerken, altijd opnieuw straatwerken, was het stationsplein een stort. Een Modderparadijs met alles erop en eraan: zuigende modder, grijze modder, slurpende modder, opspattende modder…iedere modderliefhebber vond er zijn ding.
Mensen zetten er uiterst behoedzaam hun voeten neer, zacht vloekend. Als overlevenden van een wereldramp wankelden ze over de geruïneerde straat. Ogen op de modder gericht.
Maar niet deze meid.
Licht en vrolijk laveerde ik tussen de hopen zompigheid. Matrix-gewijs ontweek ik iedere opspattende druppel die het op mijn broek had gemunt.
Ik was imuun.
Mijn brief hield me veilig.
Rustend in mijn tas, beschermd tegen de modder.

Ik las hem op de trein.
Een eerste maal en ook een tweede maal. In mijn ene hand hield ik het handgeschreven kaartje, in mijn ander de stickers die erbij zaten.
Beste Cath, was de aanspreking.
Voor mij alleen.
Welgemeende groetjes. Dat stond er 15cm lager.
Voor mij alleen: in zwarte balpen.
Ertussen stonden vrolijke woorden en volle zinnen. Volle zinnen! In een wereld waar iedere woord zowat een afkorting heeft, stonden er volle zinnen.
Iemand had ze geschreven: met een balpen.
Voor mij alleen.
Ik voelde me even belangrijk, zo met mijn brief in de trein. Maar de wagon was verder leeg: er was niemand die zich kon verwonderen over dit fenomeen.
Mijn handgeschreven kaart en ik hebben de dag prima overleefd.
De brief gloeiend in mijn tas, wachtend op een derde inkijk. Ik, zwevend over de werkvloer, want ik had een handgeschreven brief!
Een heel uniek moment...

feedback van andere lezers

• ivo
  hahahaha, en was het een liefdesbrief? Of was het een aanmaning omdat je je huur nog niet had betaald - of was het een uit het oog verloren vriend die terug is van een wereldreis en nu noodgedwongen zijn contacten terug opraapt en meeneemt in zijn of haar wervelend bestaan, alsof je vrienden zomaar kan achterlaten en oprapen wanneer het je past? Tja ik vind het altijd fijn om met zo'n vragen achter te blijven, dat maakt het verhaal altijd spannender en langer en krijgt het staartje altijd een andere wending - feit is dat je graag handgeschreven brieven leest - en daar is volgens de laatste psychologische tests een reden voor.
  Maar daar ga ik je niet mee lastig vallen, zie dat je hierdoor aan jezelf zou gaan twijfelen, het laatste wat ik je toewens.
  catharina: hello, tussen de strijk door! Ik lees niet per definitie graag handgeschreven brieven, het hangt af wie hem geschreven heeft.Mijn huiseigenaar schrijft niet vlot :). Ik laat geheel aan u over wie de zender van deze brief was... En dank u wel, ik wil ook niet twijfelen aan mezelf. Nooit gedaan en ik wil er niet mee beginnen :)
• andremoortgat
  Mooi en betrokken
• dorus
  mooi
• GoNo2
  Ben blij dat je m'n brief goed ontvangen hebt, was er vergeten een postzegel op te kleven...
  catharina: Aha, vandaar dat de postbode maar bleef aanbellen :)
• pieter
  Leuk en goed geschreven. Dat wil zeggen: er zit een plezierige spanning in. De lezer wordt min of meer meegesleept in je verrukking.
  Helemaal goed vind ik dat je de inhoud van de brief niet prijsgeeft.
  Vriendelijke groet,
  Pieter.
  
  catharina: Dank u wel! De inhoud behoort alleen mij toe maar ik hoop dat u het ook kent, dat heerlijk euforisch zijn over kleine dingen :)
• koyaanisqatsi
  Ik schrijf geen brieven met de hand. Want als ooit één of andere zielenknijper mijn handschrift gaat ontleden, komen ze me meteen halen om me in het zothuis te steken. Graag gelezen, en wat een discipline, die brief zo lang ongeopend laten!
  catharina: Dank u wel! In drukletters schrijven is een schitterende oplossing, daar valt nu een keertje niets aan te ontleden :)

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 11

Uitstekend: 5 stem(men), 83%
Goed: 1 stem(men), 17%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 6 stem(men)