Volg ons op facebook
|
< terug
24- 't Lijkt wel of het gisteren was…
We rijden Ruiselede uit. Ik kijk nog eenmaal achterom. De dreef lijkt plots kleiner dan toen ik hier aankwam. Het is maart en de lentezon doet haar best om de wereld een beetje op te vrolijken. We rijden richting Brugge. Ik zie een bord Zedelgem. Flandria staat er op een fabriek. Hier worden brommers gemaakt, zegt meneer Lingier. Ik heb het een beetje moeilijk om het woordje ' papa ' te gebruiken. Het klinkt niet goed in m'n oren. Later is het de doodnormaalste zaak van de wereld, omdat iedereen het zegt…
Ik zie een bord richting Torhout. We slaan die richting in. Rijden dwars door Torhout. Het is een provinciestadje, zoals er zoveel zijn. Een slaperig stadje, waar er weinig of niets te beleven valt. De enige bezienswaardigheid is het kasteel van Wijnendale, maar dat ligt op drie kilometer afstand van Torhout. In die tijd dat ik in Torhout verbleef deden ze er af en toe middeleeuwse spelen. De moeite waard om te zien. Met een bbq, die gebaseerd was op hetgeen die middeleeuwers achter hun kiezen staken. Ik weet niet of ze dat nu nog doen. Maar toen kwam er geweldig veel volk op af…
Torhout zou later bekend worden door z'n rockfestival, toen nog een jazzfestival. Na samensmelting met Werchter, dat op tien km van Leuven ligt. De andere kant van de wereld dus. Humo werd toen medesponsor. Dit ter titel van inlichting en ook om te bewijzen dat m'n cultuurpeil op hoog niveau staat…
We rijden een landweg in, hij vertoont wat gelijkenissen met de dreef van Ruiselede. Er staan populieren langs beide kanten. De wagen schudt en kraakt. Er zijn putten in het wegdek. Zijn we hier aan 't eind van de wereld? Ik zie een grote villa. Met grote tuin. Jawadde, is het eerste wat ik denk. We rijden door de toegangspoort, dat niet meer is dan een smeedijzeren boog waar in de zomer rozen in bloeien. Het is hier stil, je hoort alleen geluiden uit de verte. De vogels zingen een welkomstlied voor mij. Een hond komt kwispelend aangelopen. Ik stap uit, door een flinke duw tegen het portier te geven. De hond besnuffelt me. Ik blijf staan, heb geen zin op gebeten te worden. Bobby, laat hem gerust, hoor ik Lingier roepen. De hond druipt af, gaat in het zonnetje liggen. Keurt me geen blik meer waardig. De heer des huizes zegt dat ik niet bang moet zijn, hij doet niets. 't Is een kindervriend. Jaja, denk ik, dat zeggen ze van Sinterklaas ook…
We gaan achterom, langs een tuinpad. Hier is het nog de gewoonte dat bezoekers niet langs de voordeur binnenkomen. Lingier doet z'n schoenen uit, trekt pantoffels aan. Geeft mij ook een stel pantoffels. Ik doe ze aan. Verdomme, ik ben nu nog kleiner. M'n doos staat nog in de wagen. Ik wil m'n bezit waar ik zo aan gehecht ben dicht bij mij. M'n enige reden van bestaan, zo lijkt het wel? Ik vraag of ik een sigaret mag roken. Ja, is het antwoord, zet je maar aan de tafel op 't terras, ik kom zo bij je terug. Waarna hij in de villa verdwijnt…
Bobby, de hond, maar dat wist u al, is er ook bijgekomen. Snuffelt nog eens aan m'n voeten. Herkent de pantoffels, voor hem een hele geruststelling. Hij zet z'n twee poten op m'n schoot, likt me in het gezicht. We zijn vrienden, zoveel is duidelijk. Ik kijk rondom mij. Neem de omgeving in me op. Zie de voorjaarsbloemen, ruik de mest van het land dat bijwijlen m'n richting uit komt. Er staat een schommel op het netjes gegrasmaaide gazon. Ik zie ook nog een langwerpig gebouw, een soort van chalet. Het is hier wel groot, vind ik. Alles is hier proper verzorgd, leven er hier wel kinderen, vraag ik me af…
M'n overpeinzingen worden verstoord door papa Lingier. Met twee vrouwen in z'n kielzog. Ik sta recht uit beleefdheid en om een goeie indruk te maken.
" Jongen, blijf toch zitten, je bent hier niet in Ruiselede of bij de paters. Dat is m'n vrouw, mammie heten we haar omdat ze een mama is. En deze hier, ( hij wijst naar het jonge meisje aan z'n zij ) is m'n dochter Chantal. Ze is even oud als jij, alleen luistert ze zo goed niet als jij. Misschien moet ze eens een paar weken in een verbeteringsgesticht verblijven. 't Zou haar en mij deugd doen…"
Ik geef hen bedeesd een hand. Chantal mag gezien worden, ik voel me nu al aangetrokken tot haar. Mammie is een pak jonger dan haar man. Is ook een pak kleiner. Ze heeft een zachte stem, vraagt of ik iets wil drinken. Een glaasje water, een cola of een biertje? Dat laatste zegt me wel wat. Een biertje graag, als het mag? Natuurlijk mag het. Vraag ik nu een biertje om stoer te doen tegenover Chantal? Mannen zijn rare wezens hé? Chantal is naast mij komen zitten. Ik schuif een beetje ongemakkelijk in m'n terrasstoel. Ze ruikt lekker. Papa Lingier is er nu ook komen bijzitten, mammie ook. We klinken, da's hier zo de gewoonte. Schol en als je niet drinkt, blijft het vol, zegt papa Lingier. Hij drinkt rode wijn. 't Is nog vroeg om nu al zat te worden, denk ik…
" Je heet Noël hé?"zegt Chantal tegen mij.
" Ja, m'n vader is een Fransman, die heeft allemaal Franse namen aan ons gegeven…"
" In West- Vlaanderen zijn er veel met Franse namen. Vroeger behoorde het hier tot Frans- Vlaanderen…" zegt Chantal. Ze is slimmer dan ik dacht.
" Laat je niet overrompelen door haar kennis. Ze studeert geschiedenis…"zegt papa Lingier.
" Jij weet niet eens waar we vandaan komen. Lingier is ook een Franse naam hé?"
" M'n voorvaderen hebben nog samen met de communisten West- Vlaanderen bevrijdt van de Fransen. Maar dat leren ze niet meer op school…"zegt papa Lingier.
" Nee, we leren nu hoe men vaders op hun paard kunnen zetten. Koop liever eens een echte auto, in plaats van die communistische brol…"
Zo, da's dus de vader en dochter. Altijd in de clinch met elkaar. Mammie zucht en kijkt me aan…
" Welkom in Huize Lingier, waar papa en dochter zorgen dat de zon altijd schijnt…"zegt ze..
Ik drink van m'n glas Jupiler. 't Wordt hier nog boeiend, denk ik dan…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
schitterend GoNO en ja - de sfeer verandert een beetje - de bitterheid is een beetje uit je inkt weggefilterd. Het sarcasme heeft een schijn van humor gekregen, misschien is het de ochtend die doorheen de nacht zijn aankomst verkondigt, maar het kan ook bedrog zijn, met je pen kan je nooit echt zeker zijn :)
GoNo2: Dank u! - dorus
bijzonder knap geschreven!
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Weer graag gelezen
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
