Volg ons op facebook
|
< terug
Op een zonnig terras…
" Heeft het gesmaakt?"vraagt de ober mij.
" Nee, 't heeft niet gesmaakt en die ribbetjes zijn warm gemaakt in de microgolfoven."
De ober kijkt me verbaasd aan. Niet gewoon dat iemand z'n mening zegt. Meestal zeggen de mensen dat het lekker is, terwijl ze bedoelen dat zelfs hun hond z'n neus ervoor zou optrekken…
" Smaken verschillen, hé meneer?"zegt de ober,die duidelijk met mij in debat wil gaan.
" Inderdaad, beste vriend, maar als het goed is, zou ik het ook zeggen. Die salademix heeft betere tijden gekend. 't Was 't laatste van 't pakje zeker? Een stukje tomaat, dan nog zo dun gesneden dat ik er het zoutvaatje moest opzetten, anders waaide het weg. De looksaus was zo vloeibaar, dat het waarschijnlijk ook vloeibaar in de wc-pot zal verdwijnen…"zeg ik op een vriendelijke manier.
De ober krabt in het weinige haar dat hij nog heeft. Ook proper, denk ik dan. Met diezelfde handen, vol met schilfertjes, gaat hij straks andere mensen bedienen…
" Ik zie het al, meneer is niet vlug tevreden hé?"zegt de ober, die blijkbaar alle tijd van de wereld heeft om hier een zinloos debat te starten.
" Meneer, voor de prijs die hier gevraagd wordt, heb ik toch wel het recht om m'n mening te zeggen. U vraagt of het lekker was, stel die vraag dan niet als u niet tegen kritiek kan…" zeg ik, mij kwaadmakend.
De mensen, aan de andere tafeltjes op 't terras, beginnen de discussie met open mond te volgen…
" Meneer, er is niets mis met die ribbetjes. We hebben nog nooit reclamaties gekregen. Meneer is de enige die het niet lekker vindt. Maar kom, het zal misschien aan uw smaakpapillen liggen?"zegt de ober, nu flink in z'n wiek geschoten.
Ik krijg het op m'n heupen van obers die mij de les willen spellen. Zeker van obers, die denken dat ze in een driesterrenrestaurant aan 't werken zijn. Terwijl het hier gewoon een taverne met terras is. Gelegen aan een speelparkje. Waar ik ter gelegenheid van m'n verjaardag uitgenodigd ben door m'n dochter…
" Ober, als u reclame maakt voor vers gegrilde ribbetjes, moeten het ook versgegrilde zijn hé?"zeg ik nu verbeten.
" Maar 't zijn versgegrilde ribbetjes…"antwoordt de ober, even verbeten als ik.
" Als het versgegrilde zouden zijn, zou men de afdruk van de grillplaat moeten zien. Ziet u ergens een afdruk? Nee? Wel dan? Recht uit de plastic in de microgolfoven. Niet eens gebakken op een grill. Ik durf te wedden dat de grill niet eens aanstaat. Zullen we dat even checken in de keuken?"
De mensen genieten van het mooie weer en nog meer van het gezellige gebabbel tussen mij en de ober. Ik zie dat er al een paar met andere ogen naar hun maaltijd zitten te kijken. Goed zo, denk ik…
Een dienster komt naar m'n tafeltje. Fluistert iets in het oor van de ober. De ober neemt het bord mee, met de half opgegeten ribbetjes. Waarschijnlijk worden die alsnog aan een andere klant opgediend…
" Papa, je kunt het niet laten hé?"zegt m'n dochter.
" Sabrina, 't is niet omdat jij de rekening betaald, dat ik tevreden moet zijn met het resultaat dat ze hier op m'n bord toveren. En arrogante obers kunnen bij mij de pot op…"
We besluiten om af te rekenen. M'n dochter doet teken naar de ober. Het internationaal gebaar voor betalen. De ober doet of hij het niet ziet. Sabrina zwaait nog eens naar de ober. Die doet alsof z'n neus bloedt. Als ik die asbak tegen z'n voorgevel zal gekeild hebben,zal z'n neus echt bloeden, denk ik dan. Ik sta recht, met m'n volle lengte van 1,60 m kan men mij moeilijk over 't hoofd zien hé?
" Hé, ober, werken we nog vandaag?"roep ik.
Eindelijk schiet m'n nieuwe vriend in actie. 't Is een goeie, maar wat traag van begrip, denk ik.
" Wat is er, meneer?"vraagt de ober, op zo'n toon, dat ik bijna in z'n plaats in de grond van schaamte zak.
" We willen afrekenen…"
De ober neemt z'n apparaatje. Tegenwoordig hebben obers allemaal een zakcomputer.
Na wat getokkel op dat ding, zegt de rekening…
" Achtenveertig euro? Min die zeventien euro van de ribbetjes zal je bedoelen?" probeer ik.
" Achtenveertig euro. Da's de rekening, niet meer en niet minder…"zegt de ober onverstoorbaar.
M'n dochter geeft hem vijftig euro. De ober doet alsof hij moet zoeken om twee euro te vinden. Vindt die natuurlijk niet. Goed geprobeerd, manneke, denk ik.
" Ik zal twee euro binnen gaan halen?"vraagt hij aan m'n dochter.
" Ja, da's een goed gedacht…"zegt m'n dochter. De appel valt niet ver van de boom hé?
Had die ober nu werkelijk gedacht dat hij twee euro drinkgeld zou krijgen? In normale omstandigheden is men al vlug geneigd om het af te ronden naar boven. Als men tevreden is, doen die twee euro er niet toe. Je geeft het omdat je een goede service gekregen hebt. Maar deze ober verdient het niet…
De ober moet z'n muntstukken zelf slaan. Hij komt voorlopig niet terug. We besluiten met z'n allen om naar de wc te gaan. Hopelijk komen we dan het summum van de oberij tegen.
" Sabrina, uwen schat van een ober, staat achter die conifeer een sigaret te roken. Ik zag nog juist z'n dwaze kop achter die struik…"zeg ik.
" Waar?"
" Daar, naast die vuilnisbak. Hij is aan 't verbroederen met het afval…" zeg ik met een glimlach.
Sabrina, is nog kleiner dan ik, maar kan haar mannetje als vrouwtje staan. Een echte leeuwin. Toen ze nog een welpje was, heeft ze haar eerste tandjes uitgeprobeerd op m'n arm. Twee weken later zag je nog de afdruk en ze had niet eens doorgebeten…
Ze gaat naar de ober. Die kan niet weg, gezien het een soort van koertje is. Met een ingang die tevens dienst doet als uitgang.
" Zeg, garçon, die twee euro, heb je die niet toevallig vergeten?"hoor ik haar vragen.
" Je bent nog niet weg hé?"zegt de ober. Ik besluit om me een beetje te bemoeien. M'n vaderinstinct komt boven. Hij mag om te beginnen aan andere toon aanslaan tegen m'n dochter. Wat ik ook zeg…
Tegen een vader en z'n dochter kan hij niet op. Ik fluister tegen m'n dochter of het niet beter zou zijn om hem in de vuilnisbak te steken. Niet doen, zegt ze, giftig afval moet in een speciale container. Sorry, zeg ik, was ik totaal vergeten…
De ober geeft twee euro terug. Met tegenzin.
" Je moet me eens komen bezoeken op m'n kantoor. Ik verzend regelmatig goederen naar Libië, Afghanistan, Irak en Syrië. Ze hebben er daar nog nodig om te vechten. Misschien is dat wel de job van je leven?"zegt m'n teerbeminde dochter.
M'n dochter werkt voor een grote Duitse firma met filialen over heel de wereld. Ze is tweede in bevel op 't kantoor. Op haar naamkaartje staat een titel die te lang is om uit te spreken, laat staan dat ik hem hier ga neerpennen. 't Is zo'n gedrocht van een Engelse titel. Dat klinkt beter dan het in werkelijkheid is…
Als we over het terras lopen, hoor ik de ober vragen of de croque monsieur gesmaakt heeft. De oudere heer en dame twijfelen even. De dame neemt de koe of beter gezegd de stier bij de horens.
" Nee, 't heeft niet gesmaakt. Nietwaar, Rik?" zegt ze, terwijl ze tegen de elleboog stoot van haar metgezel.
" En waarom niet?"vraagt de ober.
" Omdat de croque lauw was. De kaas was niet gesmolten en 't proefde naar plastic. Daarom hé?"
Ze kijkt me aan. Ik knipoog.
Kom, zeg ik tegen m'n kleinkinderen, we zijn weg. Uwen bompa z'n dag is goed geweest. De oude dame en heer zijn nog erger dan ik, ze weigeren te betalen voor die rommel. Ik kan ze alleen maar gelijk geven als ze zeggen dat ze alleen de drank zullen betalen…
Graag had ik wat langer gebleven. Gewoon om te zien hoe de ober zich hier uit zou redden. Maar de schuld ligt niet alleen aan de ober. De keuken maakt de maaltijden. Niet de ober hé? 't Mag dan misschien wel druk zijn op een zomerse dag, 't neemt niet weg dat de mensen betalen voor hun eten. Neem dan iemand in dienst die er iets van kent, in plaats van een jobstudent. Er zijn genoeg werklozen, denk ik dan. Of beter nog, neem mij in dienst. Je zou er mij en de maatschappij een grote dienst mee bewijzen…
©GoNo
feedback van andere lezers- dorus
drie keer raden...'t was aan de kust??? Zeer leuk!
GoNo2: Dank u wel! - ivo
Weeral knap geschreven o zo waar - sommigen keukens zouden ze et planken moeten dichtslaan zodat niemand er nog een bord met wat men 'eten' noemt zou kunnen buiten dragen.
Men zou aan de voorkant van het café de sticker zyklon B moeten kleven als teken dat er meer ongedierte dan eten te vinden is. Onlangs was er nog een of ander eethuisje waar de eetwareninspectie vlees vond dat terug levend was geworden, het liep van de tafel.
Wees maar zeker dat wie zoiets serveert ook niets van hygiëne kent. Soit nog een zonnige dag :)
GoNo2: Dank u wel! - andremoortgat
Zo van het terras en de pot gerukt
Knap
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
