naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Perigord

door warket

PERIGORD

Zaterdag 31 mei 2014

Auberge du Moulin de Labique in Saint Vivien.

17u30: Onder de pergola, bedekt met druivelaar, staan vier witgelakte metalen ronde tafels met even witgelakte metalen stoelen. Rond de pergola groeit bamboe en riet. De pergola is langs twee aan elkaar liggende zijden in een hoek van negentig graden omzoomd met een kalkstenen muur die deel uitmaakt van een huis. Rond het huis groeien loofbomen. Er lopen twee reusachtige zwarte honden los op het domein. Onze gastvrouw heeft ons verzekerd dat ze lui en vreedzaam zijn. Dat hadden we meteen gemerkt toen ze ons nieuwsgierig besnuffelden en ter verwelkoming een natte tonglik op onze handpalm gaven.
In het huis, net na de inkom, bevindt zich een brede marmeren trap die naar onze slaapkamer leidt. De vooravondzon schijnt over dit niemandsland, en verblindt mijn schrijven aan deze witte tafel. 'Ga dan in de schaduw zitten', zegt L. Ondertussen is het 18u21, laat ik boven de kuip vollopen en leg ik mij te baden voor het avondmaal.

Zondag 1 juni 2014

7u55: De lucht is helder. Lager aan het terras met de pergola kolkt een rivier. In afwachting van het ontbijt schrijf ik mijn notities. Tussen de bamboe staat een blauwe ronde tafel. Omdat het zonlicht hierop straks minder zal weerkaatsen, wordt dit mijn plaats.
Ik lees iets over de mogelijke literaire canonisering van het urineverlies bij rijpere vrouwen. Een enkele zin in "De leesclub".
Verder naar beneden groeit een reusachtige boom die haast versmacht wordt door wilde rozen, in wiens onschuld duizenden bijen ijverig stuifmeel stelen. Op de ontbijttafel stond een pot met rozenhoning.

10u09: L is in het zonlicht gaan lezen. De grote honden komen af en toe langs uit nieuwsgierigheid. Een van hen, de reu, is naar verluidt, dominant. We hebben hier alle tijd van de wereld. Ronddwalen in rust en stilte. Noch soortelijk gewicht, noch massa. Het is net of deze plek een leven lang op ons lag te wachten.
11u10: De accu's van de fietsen heb ik gisterenavond opgeladen. Genoeg power om veertig kilometer door dit verlaten heuvellandschap te klieven. Tot groot genoegen van L bijt de zon door da Vinci wolken. Twaalf kilometer tot het dorp. In de reisgids stond vermeld dat het tot een van de honderd mooiste dorpen in Frankrijk behoort. Zoals altijd rijdt L met een wegenkaart voorop. Ik volg, om me heen kijkend, op een tiental meter. Zonder haar zou ik hopeloos verdwalen tot in veldwegen.
Aan het dorpsplein is een terras.
'Willen jullie eerst een aperitief?', vraagt het meisje, wanneer ze de menukaart brengt. Ze heeft een melkwitte huid, slanke, nog wat kinderachtige vingers, geelgelakte nagels en blauwzwart halflang haar. Ze doet me aan sneeuwwitje denken.
Een glas Tonic en een halve liter vin rouge.
Wanneer ik voor mezelf een andouillette bestel, vraagt ze voor alle zekerheid of ik zoiets al eerder gegeten heb. Andouillette wordt gemaakt van de ingewanden van varkens. Het ziet eruit als een gewone witte worst. Het stinkt naar bedorven vlees, maar met mosterdsaus is het een delicatesse. Voor mij althans, want de meeste toeristen laten het op hun bord liggen, nadat ze het in een onwetende nieuwsgierigheid bestelden.
'Hij is er gek op', knikt L. Tot onze verbazing blijkt het dorp, op enkele uitzonderingen na, verlaten.
De namiddag brengen we lezend aan de ronde tafeltjes door. De lucht bewolkt. In de vooravond klaart het op.

Maandag 2 juni 2014

7u06: Vannacht had ik over Lus gedroomd. Ze zat achteraan in een zitje op de fiets. We reden door de nacht en kwamen pas in de ochtendschemer terug. Ze was doodmoe, en dat werd me kwalijk genomen.
Op de ronde tafel ligt een notitieboek dat ik vorig jaar in Orgiva (Andalusië) gekocht had in een van de vele boetiekjes van een smalle winkelstraat. Het is bijna volgeschreven, soms in schoon schrift, soms in onleesbaar gekribbel. Soms met potlood, soms met inkt. Het hangt van de omstandigheden af. Er staan ook aantekeningen in, uit de hand van straatlopers die ik toevallig tegenkom.
Gisteren werd er hartelijk heen en weer gepraat na het avondmaal. Een Antwerpse, een Nederlander, een Waalse, een Waal, een Brusselse, een Brusselaar, L en ik. Vier koppels de middelbare leeftijd voorbij. Geboortedatums uitwisselen, informeren naar de kinderen en kleinkinderen, woonplaatsen en taalgrenzen. De Antwerpse haar man is tien jaar geleden overleden aan longkanker, net zoals de vrouw van de Nederlander. Beiden waren ze kettingrokers. De Antwerpse had een viskraam op de markt. De Nederlander was visimporteur. Zo hebben ze mekaar leren kennen.

7u48: Zachtgrijze lucht. Geen wind. Het verheugt me, want onze huid werd gisteren gebeten door de zon. Ik lees nog vijf minuten, daarna ga ik me omkleden. L zal wel wakker zijn.

9u26: De dauw is uit de bamboe verdampt, op enkele druppels na, die zich nog hardnekkig aan het uiteinde van een blad vastklampen, maar ook die zullen verdwijnen in de ochtendzon die loom tevoorschijn komt. De belofte van warmte.
Mijn tanden poets ik uitermate grondig, op advies van de tandarts. 's Morgens met pasta, 's avonds met zuiver water, om het milieu enigszins te sparen. Tandpasta bestaat namelijk uit microscopische korrels die waterzuiveringstations overleven, en zo uiteindelijk met biljoenen in oceanen als visvoer terecht komen. Maar laten we nu niet pietluttig zeuren. We zijn naar hier gekomen voor een fietsvakantie.
'Wanneer we thuis komen maak ik verse schorsenelen klaar', zegt L terwijl ze in een kookboek bladert. Er is werk aan om ze te schillen. Ik krijg er opnieuw honger van.


Monpazier

Dinsdag 3 juni 2014

We hadden op een van de vele terrassen een bescheiden menu met dessert en koffie besteld. Daarna kochten we wijnaperitief waarvan we op de hotelkamer twee glazen leeg dronken. Terwijl L informeerde naar het weerbericht, heb ik één van de reiskoffers, die ze klaar had gezet, in de auto geladen. Daarna zijn we buiten, niet ver van het hotel, aan een picknicktafel met uitzicht op de vallei, gaan zitten lezen. Dat deden we om de drukte aan het hotel te vermijden.
De wind verkoelt een zwoele namiddag. Verdiept in een roman merk ik nauwelijks hoe L voor een laatste keer naar het dorp slentert. 'Rond 18u15 ben ik terug', had ze gezegd. Daarna nemen we een douche en gaan we aan tafel voor het diner. Speciaal hiervoor heb ik een propere broek en hemd aangetrokken, en zij een witte pantalon met een blauw bloesje.

Woensdag 4 juni 2014

De laatste dag, op een woensdagochtend, regent het. Ik ben vroeg opgestaan. Ik wil de regen voelen, zien hoe hij het dorp overspoelt, hoe het water over de 19 de eeuwse straatkeien langs geulen in straatkolken verdwijnt naar de ondergrond. Er is niemand op straat. Alleen de bakker heeft de deur open gezet. Over de vlakte hangt een loodgrijze lucht, niet eens als een wolkendek. 'Het gaat de hele godganse dag regenen', zegt een voorbijganger.

feedback van andere lezers

• ivo
  flarden vakantie met alles wat erom heen gebeurt zonder dat het speciaal afgemeten spannend hoeft te zijn, toch tof om zo te ontspannen en te lezen hoe het iemand afgaat in zijn verlof
• andremoortgat
  Van zaterdag tot dinsdag please copy en paste
  Woensdag hou je maar voor de archieven : don't like rain

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)