Volg ons op facebook
|
< terug
Zijn sprookjes schadelijk voor kinderen?
Zijn sprookjes schadelijk voor de geestelijke gezondheid van kinderen? Een hooggeleerde professor beweert van wel. Na jarenlang onderzoek is hij tot die ontstellende conclusie gekomen. Ik zit nu met schuldgevoelens omdat ik dus( ook jarenlang ) m'n kinderen verhaaltjes verteld heb uit Het Grote Sprookjesboek. Volgens die professor is het zo goed als zeker dat m'n kinderen zich zullen vergrijpen aan de maatschappij. Ik zal nog van geluk mogen spreken dat ze niet gezamenlijk een atoombom stelen en die droppen op de wereldbevolking. Hun geesten zijn door mijn toedoen verwrongen geesten…
Dat Grote Sprookjesboek heb ik hier nog liggen. In een kartonnen doos. Bevlekt en besmeurd, omdat het door vele handjes en handen gegaan is. De bladzijden zijn losgekomen, de tekeningen verkleurd. Ik vraag me af waarom ik het al die tijd gehouden heb. 't Is een soort van relikwie geworden. Maar het dient tot niets want ik was al bijna vergeten dat ik het nog in m'n bezit had. Van sommige dingen kan men geen afscheid nemen hé? Misschien is het beter om het toch maar weg te gooien? Ik zie mij niet meer voorlezen uit dat boek. M'n kleinkinderen krijgen nu andere verhalen voorgeschoteld, via cd, video en andere media…
Ik bekijk het boek eens goed. Er staat, op de kaft, een Moeder Eend op met haar kleintjes. Het verhaal van het Lelijke Eendje. Was dat geen vorm van racisme, vraag ik me af. Iemand veroordelen om z'n uiterlijk? Maar in het sprookje groeide die eend uit tot een prachtige zwaan. Hoewel eenden ook vogels zijn, hebben ze weinig of niets te maken met zwanen. Ik besluit het verhaal nog eens te herlezen, kwestie van het te benaderen op wetenschappelijk verantwoordde wijze. Groot is m'n verbazing dat het complete verhaal ontbreekt. Het is uit het Grote Sprookjesboek gescheurd. Iemand van m'n kinderen moet zich een lelijk eendje gevoeld hebben. Daar heb je het al, denk ik. 'k Heb mijn kind opgezadeld met een complex…
Hans en Grietje.
Dat verhaal vond ik zo triestig. Een houthakker die z'n kindjes achter moet laten in het donkere bos. Omdat de arme kerel geen geld had om eten te kopen om die hongerige mondjes en magen te vullen. Wat die kinderen op jeugdige leeftijd allemaal meemaken, m'n haren gaan nog altijd recht opstaan als ik het lees. 't Lijkt verdacht veel op een goedkope horrorfilm. Een heks die in een peperkoekenhuisje woont. Da's vragen om ongelukken hé? Iedereen weet dat kinderen verzot zijn op lekkernijen. Grote mensen ook. Een heks die mensenvlees eet. Een kannibaal dus. Ik dacht dat die alleen bestonden ergens in het verre Afrika. Schijnbaar niet dus. Ze hebben ook onder ons geleefd. Maar 't loopt nog goed af. Van de royalty's die Hans en Grietje opgestreken hebben voor hun verhaal, hebben ze naderhand een ferme villa gezet. En hun papa hebben ze een houtzagerij cadeau gedaan…want van zagen kende die vent alles…
Roodkapje.
Die liep vrolijk huppelend door het bos. Waarom is er steeds een bos mee gemoeid? Bijna in al die verhalen is er sprake van een bos. Wat is er zo griezelig aan een bos? 't Zijn bomen hé? Er zijn bomen die al duizenden jaren bestaan. Ze hebben alle catastrofen overleefd. Behalve de grootste catastrofe en da's de mens…
Dat goedgemutste kind, in haar geval was dat een rood kapje, was op weg naar haar grootmoeder. Met een mandje gevuld met eten. Grootmoeder was een beetje ziek en moest het bed houden. Haar kleinkind, Roodkapje dus, ging elke dag op bezoek bij haar. Braaf kind, denk ik dan. Onderweg plukte ze ook nog bloemen. Maar achter een boom zat een wolf verscholen. Helemaal alleen? Wolven zijn gekend vanwege hun jacht in roedels. Ze omsingelen hun slachtoffers. Wat deed die wolf daar alleen in dat bos? Was hij verstoten door z'n roedel? Was hij ziek? Ik weet het niet, het staat nergens te lezen.
De wolf moet Roodkapje gevolgd zijn. Hoe kon hij anders weten waar haar grootmoeder woonde? Of was hij al op verkenning geweest? Dan vraag ik me af waarom hij niet onmiddellijk grootmoeder opgegeten heeft. Ik zou bijna geloven dat het een sprookje is, Met die verhaaltjes kun je alle kanten uit.
Maar kom, weer loopt het goed af. Toch voor de familie Roodkapje. Voor de wolf liep het iets minder. Neergeknald door een jager terwijl hij lag te dromen over z'n volgende eetmaal. 't Strafste aan heel die zaak is dat hij grootmoeder volledig opgeslokt had. Hij had ze niet aan flarden gescheurd, nee hoor, gewoon binnengespeeld zoals een slang z'n prooi verorberd. Was die wolf dan in de oorspronkelijke versie een slang? Maar een slang werd geassocieerd met de duivel. Misschien wilde de sprookjesmaker het niet nog gruwelijker maken dan het al was?
Roodkapje is nadien gelukkig getrouwd met de zoon van die jager. Haar grootmoeder heeft nog ettelijke jaren geleefd. Tot ze op een winterse morgen met veel sneeuw, uitschoof op de pels van de wolf die als voetveeg gebruikt werd. Ze kwam met haar hoofd tegen de stapel houtblokken terecht. Ze heeft daar vijf dagen gelegen. Is gewoon doodgevroren, 't arme schaap. Roodkapje was nergens in de omtrek te bespeuren. Die had andere katten te geselen met haar vijfkoppige kroost…
Sneeuwwitje.
Alom gekend door de zeven dwergen. Het verhaal van de boze stiefmoeder, die niet kon verdragen dat ze aan het aftakelen was. Nu maken ze daar realty-programma's over. De make-over van huismoeders die denken dat ze terug jong zullen worden als ze maar genoeg geld neer tellen om hun lichaam te laten verbouwen. Sneeuwwitje, wat een naam hé, was in feite een prinses. Haar vader was een koning. Koning van een koninkrijk waarvan we de naam niet kennen. Een staatsgeheim, vermoed ik. Z'n eerste vrouw stierf toen ze nog jong was. De koning, na de voorgeschreven periode van rouw, trouwde met een beeldschone adellijke vrouw. Hoe schoner van buiten, hoe lelijker van binnen, zei m'n oma altijd. In dit verhaal klopte het als een bus. De koning, die op pensioen wou gaan en er stilletjes van droomde om z'n tijd door te brengen met jagen, zou troonsafstand doen. Sneeuwwitje zou hem opvolgen. Maar eerst moesten ze een geschikte vent vinden voor dat meisje. Zo ging dat in die tijd…
De boze koningin, je zou voor minder boos worden als je status in gevaar komt, had in de kelder een spiegel hangen. Een toverspiegel. Eentje die kon spreken nog wel. Volgens mij is daar ter plaatse de tv uitgevonden. De koningin kende maar één vraag, de steeds terugkerende vraag wie de mooiste in 't land was. Een normaal mens zou aan die spiegel vragen of hij de lotto zal winnen of brengen m'n aandelen op korte termijn nog iets op. Nee, zij vroeg wie de mooiste was in 't land. Van een ijdeltuit gesproken hé?
Op een dag was die spiegel dat gezanik over de mooiste zo beu, dat hij zei dat Sneeuwwitje veel mooier was. Gewoon om haar te pesten. Die alleswetende spiegel zette daarmee een bloedstollend verhaal in gang. Sneeuwwitje moest geliquideerd worden. Tegen een ferme betaling werd een huurmoordenaar, die tevens in z'n vrije tijd jager was, in dienst genomen. Als bewijs moest hij het hart van Sneeuwwitje aan de boze koningin tonen. Bloederig verhaal hé? Niet voor kinderen onder de zestien jaar. En zeggen dat ik zoiets voorgelezen heb. M'n god, denk ik, wat heb ik m'n kinderen aangedaan? We weten allemaal hoe het afgelopen is. Sneeuwwitje, die ingetrokken was bij de zeven dwergen, had het er vreselijk en vleselijk naar haar zin. Ze toverde hun huisje om tot een proper onderkomen, waar het gezellig wonen was. Ze kookte, waste en plaste alsof ze in heel haar leven niets anders gedaan had. Was zij misschien een nichtje van Assepoester? Of was ze van Poolse afkomst? De boze koningin stelde alles in het werk om alsnog Sneeuwwitje een kopje kleiner te maken. Wat in Sneeuwwitje haar geval van pas zou komen want het arme kind stootte zich voortdurend tegen het lage plafond van dat dwergenhuisje. Op een dag beet ze in een vergiftigde appel. Haar aangeboden door een oud vrouwtje. Een onschuldig oud vrouwtje, die in feite de boze koningin was. Na verschillende aanslagen op haar leven, was Sneeuwwitje nog altijd zo naïef als een pasgeboren baby. Een appel komt nogal veel voor in verhaaltjes. De appel van Eva is wereldberoemd. Die van Willem Tell ook. Om nog maar te zwijgen van de appel die niet ver van de boom valt hé?
Maar kom, 't loopt weer goed af. Een prins op een wit paard diende zich aan. Sneeuwwitje lag opgebaard in een glazen kist. In het mausoleum van Lenin weten ze ook waar ze de mosterd gehaald hebben, denk ik dan. De prins, een onhandige jongeman die luisterde naar de naam Lorijns, struikelde over de pels van de wolf, die ze gebruikten als voetveeg. Geleend uit het verhaal van Roodkapje. Oma was toch dood en het ding lag daar maar te liggen. De prins viel tegen de glazen kist. Een schok ging door de kist en ook door Sneeuwwitje. Een stuk appel vloog uit haar mond. Ik mag doodvallen als het niet waar is, maar ons Sneeuwwitje begon terug te ademen. Opluchting alom. Sneeuwwitje was schijnbaar schijndood. Ze heeft, nadat ze was bekomen van alle doorstane emoties, wraak genomen op de boze koningin, die tevens haar stiefmoeder was. Met een leger, bijeen getrommeld door haar aanstaande echtgenoot, heeft Sneeuwwitje haar koninkrijk opgeëist. Haar stiefmoeder werd verbannen naar een onbewoond eiland, waar ze later zou kennismaken met ene Robinson Crusoe. Die blij was om eens op een vrouw te kunnen zitten, in plaats van op z'n knecht, die de naam droeg van Vrijdag. Ze kregen zeven kinderen. Een magisch getal. Zeven dwergen, zeven dagen, zevenmijlslaarzen en noem maar op hé?
Ik stop met lezen in het Grote Sprookjesboek. Uit m'n ogen vloeien dikke tranen. Zoveel ellende en 't loopt telkens goed af. Altijd is er een goede en een slechte. De slechten delven het onderspit, keer op keer. Nu zijn er geen prinsen meer op een wit paard. Ze rijden nu rond in een Ferrari of een andere snelle bolide. Ze wonen wel nog in kastelen. Ze worden ook nog koning of koningin, als ze kroonprins of kroonprinses zijn. Ze worden nog altijd dik betaald door hun onderdanen. En ze kweken allemaal als konijnen. Sprookjes zullen altijd blijven bestaan, al was het maar om vaders zoals ik op te zadelen met schuldgevoelens. De professor heeft ergens een punt. Sprookjes zijn gruwelijk, maar ze lopen meestal goed af…
©GoNo
feedback van andere lezers- dorus
en een bijbel die vol moorden en verkrachtingen staat, een koran die joden varkens noemt en een vrouw minder belangrijk acht dan een kameel, tja, als de al eens begonnen met die te verbieden.
Mooi geschreven, Noël!
GoNo2: Dank u! - ivo
Het domme van deze professor is dat het magisch denken een onderdeel is van de ontwikkeling van het kind. Sprookjes zijn nodig om deze ontwikkelingsvorm te kunnen kaderen.
Wie deze vorm van het magisch beleven wil verbieden of afschaffen spreekt mijn inziens over zijn onkunde om de mens als mens te begrijpen. Hoe tegengesteld het ook klinkt - wie dit wil afschaffen getuigt van een gevaarlijke dosis onkunde over de mens - want een mens heeft deze vorm van realiteitsbeleving in zijn genen.
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Sprookjes zijn schadelijk - Grimmig Voer
vervangen door Go No 's Tales please
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
