naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Kaas met gaatjes…

door GoNo2

De voorzitter van de buurtvereniging staat voor mij, aan te schuiven aan de kassa. Ik heb geen zin in een gesprek. Ik sta mij af te vragen wat ik vergeten ben. Iemand heeft mij gevraagd om iets mee te brengen, maar ik weet niet meer wat. Verdomme, denk ik, m'n geheugen is tegenwoordig als kaas met gaatjes. Veel gaatjes en weinig kaas. Ik tast m'n geheugen af, wat moet ik meebrengen voor m'n zieke onderbuur? Iets dat dringend was…

Ik verlaat de rij van de aanschuivers. Misschien vind ik het wel als ik al de rayons afloop? Het zou een stuk handiger zijn moest ik het opschrijven, in plaats van te denken dat ik het toch zal onthouden. De voorzitter bedankt me omdat er mensen in de straat hun vlag buiten gehangen hebben. Ik weet van niks, ik heb aan niemand gevraagd dat te doen. Maar kom, ik strijk de pluimen op, er staan er nog geen op m'n hoed. Door reden dat ik helemaal geen hoed draag hé? Ik zeg tegen de voorzitter, zo langs m'n neus weg, dat ik verwacht dat we uitgenodigd worden voor de jaarlijkse bbq. Ik zie aan z'n ogen dat hij niet van plan is om dat te doen. 't Zal me worst wezen. Ik denk erover na om zelf een buurtcomité op te richten. Kunnen we de straat ook eens afzetten. Ik zet m'n weg voort langs de rayons…

Ik denk zo hard na, dat ik tegen iemand aanrij. Ze zouden in de Colruyt verkeerslichten moeten zetten. En op grond van die zebrapaden schilderen. Want zeg nu eerlijk, soms moet je tien paar ogen hebben. De man voor mij vloekt. Zegt dat ik uit m'n doppen moet kijken. Ik antwoord dat hij bruusk gestopt is. Ik kon hem dus niet ontwijken.

" Als dat de Noël niet is…"hoor ik plots de man zeggen.

Hij kent me. Ik kijk eens goed. Verdomme, da's Willy. Agent in het Jodenkwartier. Bijna een jaar geleden dat ik die nog gezien heb. Wat is een jaar nog in een mensenleven, bedenk ik mij.


" Hierzie, daarzie, den Willy. Als ik het geweten had dat jij het was, had ik wat harder tegen je gereden…"zeg ik met enig leedvermaak.
" Hebt ge al op een vrijdagmorgen wat peren op uw muil gehad?"vraagt Willy, die na het uitvoeren van dat plan ook wel leedvermaak zal hebben.
" Ge moogt geen kinderen slaan, da's kindermishandeling. Dat kost je de helft van je toekomstig pensioen…"zeg ik hem.
" Nog drie jaartjes en dan zit het erop. Ik ben al aan 't aftellen…"zegt Willy.
" Nog altijd getrouwd met je Filipijnse schone?...' vraag ik hem.
" Ja hoor, en jij?"
" Nooit getrouwd geweest en al zeker niet met een Filipijnse. Die hebben allemaal watervoeten van constant rijst te plukken. Heb je al eens goed tussen haar tenen gekeken? Daar zitten zwemvliezen tussen, ge moet er eens opletten…"
" Onnozelaar. Mijn Filipijnse was haarkapster. Met een eigen salon. Die heeft nooit in een rijstveld gestaan…"probeert Willy zich te verdedigen.
" Knipt ze jouw haar ook? 't Is eraan te zien. Coupe casserolle hé? Een pot op je kop en alles wat er onderuit steekt wordt er netjes afgeknipt. Heeft uwen commissaris daar nog niets over gezegd? En denken de joden niet dat ge een terrorist zijt?..."zeg ik meesmuilend.
" Zal 't een beetje gaan, ja?"
" Een beetje is een hapje hé?"
" En hoe gaat het met de familie?" vraagt Willy. Hij kan tegen een stootje, weegt dan ook een dikke 110 kilo. Is ook nog judokampioen geweest in lang vervlogen tijden.
" Met de familie gaat alles goed. Weer een kleinkind erbij. 't Houdt niet op, ze hebben de smaak te pakken, me dunkt. Ik kan het niet meer bijhouden. Ik vergeet de helft van de namen. Met kerstdag was ik nog eens ingegaan op hun uitnodiging om mee te feesten. Geloof me vrij, ik haspelde al die namen dooreen. Ze dachten dat ik het expres deed, maar ik was vergeten hoe die kinderen heten. Erg hé?.."

Willy kijkt me aan en vraagt zich af of het wel waar is. Beroepsmisvorming, denk ik dan…

" En hoe is het met de jongste? Ik ben haar naam kwijt. Wanda?.."
" Wendy, zal je bedoelen? Goed, redelijk goed, denk ik toch…" zeg ik.
" Da's toch die, die van de brug wou springen hé?"
" Ja, dat is ze. Ze heeft therapie gevolgd bij zo'n witjas, die denkt dat nulmeridiaan door z'n gat loopt. Ik ben eens mee geweest naar wat ze daar een sessie noemen. Ik moest mijne pas laten zien om te bewijzen dat ik haar vader was. Dat begint hier niet goed, dacht ik toen. Maar uiteindelijk mocht ik mee binnen. Ik zat in een wachtzaaltje waar ze van die relaxmuziek speelden. Ik zat te knikkebollen, zo slaapverwekkend was het. De ene na de andere kwam binnen. De meesten waren nog jonge vrouwen. Die z'n commerce draait hier goed, dacht ik. Ik keek met lichte verwondering naar die mensen. Zo jong en psychiatrische hulp nodig hebben? Er is duidelijk iets mis met deze wereld. Er gaat één van de vele deuren open en een jonge gast roept dat de volgende mag komen. We staan recht, gaan naar binnen. U niet, zegt de psychiater of wat ervoor moet doorgaan. Juist wel, zeg ik, ik ben haar vader…"

Willy luistert geboeid. Nee, geen handboeien hé?

" De psychiater zegt dat ik mag gaan zitten. Was ik ook van plan, zeg ik hem. Er staan hier vier clubfauteuils van de Ikea? Daar dienen die toch voor. De vragen die hij aan m'n dochter stelde kwamen uit de Libelle. Kent ge die testjes niet? Bij m'n dokter doe ik die uit tijdverdrijf. Het klopt langs geen kanten, maar 't is leuk. Een beetje zoals uwen horoscoop lezen. Er zal altijd wel iemand zijn waar het op slaat. Ik vraag aan de witjas wat het is van deze absurde vragen. Hij kijkt me met een moordende blik aan. Duidelijk een psychopaat, denk ik dan. Is het omdat m'n vader erbij is dat ik geen kopje thee krijg, vraagt plots m'n dochter. De witjas wordt bleekjes om de neus, terwijl het schaamrood naar z'n kop stijgt. Mooie combinatie, nietwaar?
Jij bent m'n patiënt, uw vader niet, zegt hij weinig overtuigend. Er hangt een klok. Het uurtje zit er bijna op. Wat heb ik hier nu geleerd? Niets, totaal niets. Ze zijn nog geen haar veranderd tegenover vroeger. De psychiatrie is duidelijk blijven steken in het Victoriaanse tijdperk. De witjas staat recht. Einde sessie. Volgende keer gaan we dieper gaan, zegt hij tegen m'n dochter. Wat bedoelt hij? Hopelijk is die vent niet getrouwd, anders zal ik eens met z'n vrouw gaan praten hé? Eens kijken hoe diep hij dan nog zal gaan? Niet alleen een psychopaat, maar ook nog een scheefschaatser, denk ik dan…"

" Ja, Noël, ze kosten stukken van een mens. Maar of het helpt is nog maar de vraag hé?"zegt Willy.
" Helpen? Helpen hun zakken vullen zeker? Al goed dat de ziekenkas tussenbeide komt….maar nu moet ik ervan doorgaan. M' n kat zit te wachten op haren diner. En ik moet m'n kot nog kuisen. 't Is vrijdag hé?" zeg ik, terwijl ik m'n hand uitsteek.
" Ge moet uw twee handen uitsteken hé?"zegt Willy.
" Om mij de boeien aan te doen of wat?"zeg ik.
" Breng me niet op ideeën hé?"

We nemen afscheid als de beste vrienden. Wat we ook zijn. Vrienden die elkaar zien om het jaar, meer moet dat niet zijn…

Ik ben thuis, eindelijk. Eindelijk weet ik ook wat ik moest meebrengen voor m'n onderbuur. Scheermesjes en wc-papier. Dat laatste was nogal dringend. Ik ga hem depanneren met een rolletje wc-papier van mij. 't Is wel al gebruikt langs ene kant, maar 't is crisis voor iets hé? Ik zal vanmiddag wel de rest gaan halen. Een beetje frisse lucht zal me goed doen, denk ik dan…

©GoNo

feedback van andere lezers

• ivo
  schitterend hoe je het beschrijft :)
  GoNo2: Dank u wel!
• dorus
  de kleine dingen boeiend maken! knap!
  GoNo2: Dank u wel!
• greta
  Wat een schrijfflow GoNo. Zou je dit eens in een korte verhalen bundel willen vatten?
  "Filippijnse met watervoeten en zwemvliezen" ! Ohhhh.
  GoNo2: Dank u wel!
• andremoortgat
  Mijn feet-back als watervoeter
  doet na 't lezen mijn tenen krullen
  GoNo2: Dank u wel !

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 8

Uitstekend: 4 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)