Volg ons op facebook
|
< terug
Bezoek, 't is altijd een avontuur..
Ze zijn op bezoek geweest. M'n twee kleinkinderen en hun moeder. Die toevallig ook nog eens m'n dochter is. 't Was al weer een tijdje geleden dat ik ze nog gezien had. Ik hang door m'n raam, sigaretje roken en wachtend op de aankomst van die drie goddelijke deugden. Er is plaats zat om te parkeren voor m'n deur en wat doet m'n dochter? Ze parkeert op 't einde van de straat. Vooruit, achteruit, badam tegen de stoeprand. Terug naar voor, wielen draaien, nogmaals een inschattingsfout. Blijven oefenen roep ik met luide stem. Ze hoort me niet. Ik moet het filmen en op internet zetten, denk ik. Parkeren in drie afleveringen. Een thriller van jewelste. Raakt ze de wagen achter haar of die voor haar? Leren ze in de rijschool niet meer hoe je deftig moet parkeren?
Wonder boven wonder, slaagt ze erin om haar voertuig toch nog tussen die twee wagens te krijgen. Ik hoor de kleinste van verre al roepen: " Bompa, bompa, bompa…". Dat belooft, denk ik dan. Die weet nu al geen blijf met z'n overtollige energie. 't Is een koppig ventje, die geweldig kwaad kan worden als het niet naar z'n zin is of gaat. Bij mij pakt het niet, hoewel hij telkens weer m'n grenzen aftast. Verbiedt hem iets en je mag er donder op zeggen dat hij het toch zal doen. Ik houd m'n hart al vast, ben niet van plan om ook maar een ietsje toe te geven. Geen tekenfilms op tv, ze kijken er toch niet naar. De tv staat te spelen voor m'n kat en die ziet alleen maar graag National Geographic en 't moet dan nog over grote katten gaan…
De oudste, acht jaar, sleurt 6 flessen water met gas naar boven. Een hele prestatie voor dat manneke. Ik vertik het om hem een handje toe te steken. Daar krijg je spierballen van, zeg ik tegen hem. Laat me eens voelen. Hij spant z'n spierballen, wordt er zelfs rood van. Ja, zeg ik, je bent goed op weg om een tweede Jean Claude Van Damme te worden. Die kent hij, andere gespierde helden zijn voorlopig aan hem niet besteed. Hoe is het met uw lief, vraag ik. Goed zeker, is z'n antwoord. Ik begeef me schijnbaar op een terrein waar ik totaal niets verloren heb. De kleinste is nog maar twee minuten binnen en begint al te zagen over snoepjes. Eerst eten, zegt m'n dochter op kordate toon. Mag ik borden uit de kast nemen, vraagt ze mij. Nee, zeg ik, heb je thuis geen borden? Zal 't gaan ja, vraagt m'n dochter. Een manke gaat wel, zij het ietsje moeilijker, maar toch, hij gaat hé, antwoord ik…
Ze heeft donuts meegebracht. Van die Amerikaanse brol, waar ge zo dik als een olifant of neushoorn van wordt. Ik ruik eraan. Ze ruiken naar grenadine. Puur suiker dus. De kleinste laat z'n donut op de grond vallen. De kat is er als de kippen bij om ook eens te proeven. Ze lust er wel pap van. Dochterlief raapt het op, kuist wat verloren haren af en legt de donut terug op het bordje. Kleinste zet keel open. Ik moet dat niet meer hebben, er hangt nog haar op. Als er haar op staat, zijn ze niet vers meer, zeg ik tegen m'n dochter. Die zijn te lang onderweg geweest hé? Krijg ik een snoepje, vraagt de kleinste. Nee, beetje gek zeker? Eerst uw eten opeten en dan krijg je misschien een snoepje, zegt m'n dochter. Kleinste begint te mokken, kijkt ze moeder aan met boze ogen. Vertikt het om verder te eten. Ik vraag of hij een boterham moet hebben. Nee, ik wil drinken, ik heb dorst. Op commandotoon. Ik spring al, zeg ik tegen hem, steek een sigaret op. Ik zie in z'n ogen dat hij helemaal iets anders verwacht had. Sigaretten stinken, zeg hij, bah vies hé? Daar gaan we weer. Mag al eens een andere cd'tje opzetten, 't is altijd hetzelfde dat ik hoor. Jongen, wie betaalt hier de huishuur? Jij of ik? Tot nader order ben ik dat en doe ik dus wat ik wil in m'n kot. Begrepen? Hij begint te hoesten, enfin, doet moeite om te laten uitschijnen dat het aan de rook ligt. Ik zet het raam wagenwijd open. Beter zo, vraag ik grijnslachend aan hem. Bompa stinkt, zegt hij. Kan niet, zeg ik, ik heb me twee maanden geleden nog maar pas gewassen. Krijg ik een snoepje, vraagt hij opnieuw aan z'n mama. Vier jaar en z'n wereld bestaat uit snoepjes. Laat hem nog wat meer naar die film met Willy Woncka zien, zeg ik tegen m'n dochter. M'n dochter eet verder van haar salade. Ze volgt een dieet. Garnalensalade staat er op dat potje. Er liggen tien garnalen op die salade. Meer dan de helft van dat potje is gevuld met enkel salade. Drie soorten konijneneten. Met een paar fijngesneden wortelen en maïs. Da's gezond, zeggen ze. Ze eet de salade niet op. Wat kost dat grapje, vraag ik haar. 'k Weet het niet, zegt ze. Ze kopen iets waarvan ze de prijs niet weten? Op het dekseltje staat 6,95€. Bijna 280 oude Belgische franken voor een potje lucht. Daar had je vroeger een heel diner voor in een restaurant…
M'n andere dochter is ook aangekomen. Die brengt m'n tabak mee. Was ik vergeten. Weer eens. Tante Wendy is er, zeg ik. Geen reactie van m'n kleinkinderen. De oudste is druk bezig om met z'n tablet op het internet te geraken. Om een spelletje te kunnen spelen. Het gaat niet, zegt hij. Nee, daarvoor moet je eerst nog een beetje studeren hé? Zal ik helpen, vraagt z'n mama. Die gaat proberen via mijn internet, denk ik. Zal van een kale reis terugkomen, m'n internet is beveiligd tot en met. Zelfs de Amerikanen geraken er niet in. Na enkele keren van proberen, hoor ik zeggen dat het niet gaat. Nee, dat dacht ik ook wel hé? Ik zal bellen naar je vader, die weet hoe je een hotspot moet installeren. Tom, z'n vader is op z'n werk in de haven van Antwerpen. Moet ge die nu storen tijdens z'n middagslaapje, vraag ik aan m'n dochter. M'n andere dochter brengt de redding. Die weet hoe het moet. Na, al die moeite gedaan te hebben om op het internet te geraken, laat de oudste de tablet links liggen. Vraagt aan z'n teerbeminde bompa of hij een spelletje mag spelen op de pc. Als je een getal kunt raden tussen de één en de honderdduizend, zeg ik hem. Drie, zegt hij. Hoe doet ie het hé? Je bent helderziende, zeg ik hem. Fier als een gieter zet hij zich aan m'n bureau. Mag ik de pc opzetten? Nee, is m'n antwoord. Maar ik had het toch juist geraden? Nee, je had het mis, 't was vier, kieken. Je helderziendheid staat nog niet op punt hé? De volgende keer eens proberen met een glazen bol…
In het plagen van m'n kinderen en kleinkinderen ben ik een crack. Ik geniet ervan. 't Plezante is dat ze er telkens inlopen en er geen verweer tegen hebben. Maar ik ben geen sadist en zet de pc aan. Dat spelletje moet je eens spelen. Je moet je eigen tuin aanleggen. Zoek de verborgen voorwerpen, dan krijg je geld om je tuin in te richten. Als het over geld gaat, is hij geweldig leergierig. Ik toon hem hoe het moet. Dat gastje is acht jaar en is er vlugger mee weg dan ik. Ik mag dan wel kunnen spelen met woorden, maar in spelletjes spelen delf ik het onderspit. Waarom hebben ze een pc niet uitgevonden toen ik acht jaar was, vraag ik me af…
Mag ik een snoepje? Daar heb je ons snoepjesventje weer. Blijf uit m'n saccoche, zegt m'n dochter. Je moet met je pollen overal afblijven. Eén snoepje, zegt de kleinste. Luisteren dat het ventje kan, het ene oor in en het andere oor uit. Je krijgt één snoepje en dan is het gedaan met je gezaag hé? Kleinste maakt een kommetje met z'n beide handjes. In de hoop dat het meer zal zijn dan z'n mama gezegd heeft. Valt dat tegen, m'n dochter mikt welgeteld één snoepje in z'n handjes. Hij staat er beteuterd bij, kijkt met ongelovige ogen naar z'n handjes. Eén Tic Tacje, da's ook niet veel, zeg ik. Hij kijkt me aan alsof de redding van mij zal komen. Ik zit te denken hoe ik hem uit deze penibele situatie kan redden. Wil je een trostomaatje? Nee, da's geen snoep. Ja, 't kan zijn, maar 't is wel gezond hé, zeg ik hem. 't Zal hem worst wezen, op zijn leeftijd denkt hij helemaal niet aan gezond voedsel. Een paar minuten later zie ik z'n hand verdwijnen in de handtas van m'n dochter. M'n dochter heeft er geen erg in. Kan ook niet want ze zit met de rug naar hem. Hij weet niet dat ik het zie. Langzaam haalt hij het doosje Tic Tac uit de handtas. Ik laat hem doen, ik mag de ontwikkeling van een toekomstig politieker niet in de weg staan. Hij is handig met z'n handen. Is zo geconcentreerd bezig dat hij vergeet dat ik er zit op te kijken. Bij de minste beweging van m'n dochter staat z'n handje op pauze. Het lijkt wel een film. Olivier Twist in 't echt. Hij heeft het doosje te pakken, verdwijnt alsof er niets is gebeurd naar de wc. 'k Moet gaan plassen, zegt hij. Ja, en dan, zegt m'n dochter, je weet de weg toch…Ik kan dat alleen, zegt hij. Ja, denk ik dan, er zal wel een reden voor zijn zeker? Hij steekt het licht aan, trekt de deur achter zich dicht. Het festijn kan beginnen. Wat zou er gebeuren als ik plots de deur zou opentrekken? Op heterdaad betrapt?
Da's ook de eerste keer dat de deur van 't wc dicht moet, zegt m'n dochter. Hij wordt groot hé, ze blijven niet klein, antwoord ik. Feitelijk zit ik nu mee in het complot. Als stilzwijgende toeschouwer ben ik medeschuldig als het later moest mislopen met m'n kleinkind. Zeg nooit ' nooit ' hé? Dat plassen duurt wel lang, vindt m'n dochter. Ben je door de pot gezakt, roept ze naar haar lief zoontje. Er komt gebrabbel uit de badkamer. Iets zegt me dat hij zich verraden heeft door te willen antwoorden met een mond vol snoepjes. M'n dochter heeft het nu ook door. Ze staat zachtjes recht, sluipt naar de badkamer. Ik volg haar. Als ze de deur nu plots opentrekt, is er veel kans dat het ventje zichzelve doorspoelt, denk ik dan. Ze trekt de deur open.
'k Ben aan 't kakken, hoor ik hem zeggen. Op z'n schoot ligt een Suske en Wiske, kwestie van een beetje z'n cultuur te onderhouden…
Mag ik nog een snoepje, vraagt de oudste, die m'n record aan 't verpulveren is. Ja, zegt z'n mama, omdat je zo braaf bent. Nu gaan we het krijgen, denk ik. Dat wordt hier patatten met ambras. De kleinste is eindelijk van de pot gekomen, Heb je je gat afgekuist, vraagt m'n dochter. 'k Moest niet kakken, zegt kleinzoontje zonder blikken noch blozen. Hij gaat op kousenvoeten naar de handtas van z'n mama. Links en rechts kijkende, zoals in het verkeer. Mama kijkt naar het spelletje op de pc, helpt haar oudste. Tic Tac, of wat ervan overblijft, wordt netjes gedeponeerd in de daartoe voorziene ruimte. Ik hoor hem stilletjes een zucht van opluchting slaken. Mama, krijg ik nog een snoepje, vraagt de oudste voor de tweede keer. Heb ik je er nog geen gegeven, zegt m'n dochter. Nee dus. Dochter neemt het doosje uit de handtas. Ik zit met groeiende nieuwsgierigheid te kijken hoe dat hier gaat aflopen. Dochter houdt het doosje tegen het licht. Er zitten er nog welgeteld twee in. Ik moet nu echt moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Kleinste doet alsof z'n neus bloedt. Begint de toekomstige hit te zingen waarvan de welsprekende titel luidt: " Bompa is een boelet…" Z'n afleiding mag niet baten. Er is onweer op komst…
Verdorie, jandorie, Ilias, heb jij al die snoepjes opgegeten? Kleinzoontje weet van niks, is met de kat bezig. Helpt niet, mama is een even grote keikop als haar vader. Ilias, kom hier, nu, onmiddellijk, direct en 'k ga het geen twee keer zeggen hé? Wie heeft er die snoepjes allemaal opgegeten? De kat, probeert kleinzoontje zich eruit te praten. Of anders Bompa? Kom dat tegen, ik word hier beschuldigd van ontvreemding van snoepjes die ik helemaal niet lust. Bompa lust die snoepjes niet, de kat ook niet en Yoran zat de hele tijd naast mij op de pc te spelen. Dan schieten er nog twee over. Jij en tante Wendy. Maar tante Wendy is bezig met armbandjes te maken. Dus is de dader gekend en die heet Ilias. Voilà, Sherlock Holmes zou het niet beter doen, denk ik dan. Een echt staaltje van deductie. Ge kunt straks naar bed zonder eten. Waar ik dan weer niets van geloof, gezien ik m'n kinderen nooit gestraft heb met het onthouden van eten. Er zijn al genoeg hongerige kinderen op deze planeet, dacht ik toen en nu nog. Yoran krijgt de overgebleven snoepjes. Twee is altijd beter en meer dan niets, zeg ik hem. Hij kan er niet mee lachen. M'n dochter schijnbaar ook niet. Jongste vraagt of de tv aan mag, z'n tekenfilm gaat beginnen, zegt hij. Nee, de tv gaat niet aan, zegt dochter kordaat. Wat krijgen we nu? Is de afspraak niet dat ik baas in eigen huis ben? Ik moei me toch ook niet met hun huishouden? Dilemma…
Tv blijft het stilzwijgen bewaren. Ik doe wel een poging om m'n rechten op te eisen, maar dochterlief gesteund door haar zusje, wijzen me erop dat ik anders het gezag van de mama's ondermijn. Ik treed ze, tegen m'n goesting, bij…
Ze vertrekken, ik ruim de rommel op. De afwas zal ik later wel doen, eerst naar de koers kijken. Ik ben te laat, koers is gedaan. Verdomme, en 't was een bergetappe. Niet treuren, denk ik, morgen is er nog ene…
De deur van de wc staat open. Het licht brandt nog. Wat een verspilling, denk ik. 't Kan niet op, bompa zal wel betalen. De kat amuseert zich rot. Met Tic Tac'jes die ze vanachter de wc-pot vandaan haalt. Hij heeft ze dus helemaal niet allemaal opgegeten. Gewoon laten vallen achter de pot. Slim ventje, helemaal zijne bompa. Direct de situatie doorzien en er naar handelen. Er zit toekomst in dat ventje…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
schitterend hoe je zo'n verhaal kunt vertellen vol humor dat feitelijk vaak helemaal geen humor is, in tegendeel.
GoNo2: Dank u wel ! - dorus
knap!
GoNo2: Dank u wel ! - andremoortgat
Familie ... nieuwe soap ?
GoNo2: Dank u wel !
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
