Volg ons op facebook
|
< terug
Dansen met de duivel…7
Bernard twijfelt even om op het aanbod in te gaan. Hij is van nature uit achterdochtig. Ze kunnen me evengoed 's nachts de strot oversnijden en mij dumpen in één of andere sloot, denkt hij. Maar het vooruitzicht in z'n wagen te moeten slapen, spreekt hem ook niet aan. Hoe zijn die twee feitelijk hier geraakt, vraagt hij zich af. Hij heeft geen wagen de parking zien oprijden. Misschien willen ze alleen maar een lift?
" Zijn jullie te voet?" vraagt hij.
" Ja, we wonen niet zo ver van hier. We doen 's avond altijd nog een wandelingetje, goed voor de conditie en ge slaapt nadien een stuk beter. Maar we werden plots overvallen door de regen. We zouden het op prijs stellen als je ons een lift kunt geven. Met de auto zijn we er op enkele minuten…"zegt Rik, terwijl hij hem doordringend aankijkt.
Bernard wordt de hypnotische kracht van Rik z'n ogen gewaar. Ze veranderen van lichtgroen naar roodgloeiend. Die vent heeft duivelsogen, denkt Bernard, hoewel hij niet weet hoe duivelsogen er wel mogen uitzien…
" Ik ga op je aanbod in, maar op één voorwaarde, dat ik mag betalen voor m'n logement…"zegt Bernard, die amper z'n ogen kan neerslaan.
" Daar spreken we later wel over. We moeten nog zoveel bespreken hé?"zegt Margot.
" Hij heeft al betaald, maar weet het nog niet…"fluistert ze zachtjes tegen Rik.
Rik Andries staat erop dat hij de rekening betaalt. Bernard zegt niet neen. Zo goed draait zijne boetiek nu ook weer niet…
De rit naar de villa duurt inderdaad maar enkele minuten. Op aanwijzing van Rik ziet hij plots de villa met de twee torentjes opdoemen. De villa ziet er een beetje verwaarloost uit. Rik en Margot mogen dan misschien rijk zijn, een tuinman kan er schijnbaar niet af. Onkruid heeft ook z'n charmes, denkt Bernard. Distels behoren ook tot het onkruid en toch wordt er thee van gemaakt. De hele villa doet hem denken aan die villa's die overal in 't groen neergepoot werden. Hoe groter,hoe beter. Kwestie van statussymbool. Villa's met een strooien dak, de grote mode in de jaren zestig. Bernard heeft het nooit begrepen. Één klein vonkje is genoeg om heel die villa in lichterlaaie te zetten…en dan die twee torentjes die er bijgebouwd werden, tot wat dienen die? Een uitkijkpost om te zien dat het plebs hen niet aanvalt? Ik heb ergens nog zo'n villa gezien, denkt Bernard, maar al die villa's zullen wel op elkaar lijken hé?
De deur gaat automatisch open. Een voordeur met afstandsbediening, weer eens iets anders dan een automatische garagepoort, denkt Bernard. Margot fluistert tegen Rik dat hij moet oppassen, die Bernard ziet er wel lomp uit, maar is het niet. Rik mompelt iets van ' macht der gewoonte '.
" Kom binnen in het voorgeborch…ik bedoel het Aards Paradijs…"zegt Rik met een grijnslachje.
" Moet ik m'n schoenen uit doen?"
" Nee, dat hoeft niet. We kunnen niet zo goed tegen zweetvoeten…"zegt Rik.
Hoe weet die dat ik zweetvoeten heb? Of is het bij wijze van spreken? Bernard lacht, zij het met een zuur gezicht.
" Wil je me volgen?"vraagt Margot met zachte stem.
Jou volg ik desnoods tot in de hel, denkt Bernard…
Hij volgt haar naar de keuken. Een gevoel van onbehagen maakt zich van hem meester. Niet aan denken, 't is de vermoeidheid die me parten speelt, mompelt hij.
" Wat zeg je? Ik heb je niet verstaan met die kletterende regen tegen het raam…"zegt Margot.
" Ik zeg niets, het enige waar ik nu aan denk, is een warme kop koffie…"
" Ik zal koffie maken. Een ogenblikje geduld, komt er zo aan…"zegt Margot, die al bezig is met het klaarzetten van de kopjes op tafel.
Bernard zit aan de tafel, luistert naar het ritmische getik van de regen tegen het raam. De klok aan de schouw staat stil. Drie uur en geen minuut meer. Bevroren in de tijd. Het hele interieur is niet bepaald een toonbeeld van rijkdom. Keukentafel en stoelen uit de jaren zestig. Idem voor de koelkast. De keukenkast zakt bijna door z'n poten. Of die vent zit me blaasjes wijs te maken of hij is zo gierig als een vrek, denkt Bernard…
Bernard voelt zich geweldig moe. Z'n ogen dreigen het gevecht te verliezen. Margot en Rik hebben het gezien…
" Zullen we je slaapplaats laten zien?" vraagt Rik.
" Ja, als het kan. Ik ben ontzettend moe. Dat heb je als je voortdurend verloren rijdt hé?"
Rik gaat hem voor, de trap op. Duwt een krakende deur open. Steekt het licht aan. De gastenkamer is proper. Het ruikt er naar dennengeur en lavendel. Op bed ligt een pyjama. Netjes gestreken, alsof ze hem verwacht hadden. Rik wijst hem de badkamer aan het einde van de gang. Dan trekt hij zachtjes de deur dicht. Eindelijk is Bernard alleen. 't Is me het dagje wel, denkt hij, wat een mens allemaal niet meemaakt. Verloren rijden en een aanbod krijgen om een bedrijf op te richten. Zot zijn doet geen zeer, maar 't kietelt alleen een beetje…
Bernard ligt te woelen in z'n bed. Kan de slaap niet vatten. Wordt bijna gek van het aanhoudende getik op het vensterraam. Een tak van een boom zwiept door de wind telkens tegen het raam. Ik breek die verdomde tak af, besluit de moegetergde Bernard plots. Hij opent het raam, deinst achteruit. Er zit een zwarte raaf op de vensterbank en 't is een grote. Het beest kijkt hem onbevangen aan. Kennen wij elkaar, vraagt Bernard, die z'n schrik overwonnen heeft. Moet je binnen zijn, vraagt hij aan de raaf. De raaf antwoordt niet, maar vliegt gewoon binnen. Nestelt zich op de kleerkast. Schijnbaar is dat hier de gewoonste zaak ter wereld. Gelieve je bek te houden, anders draai ik je de nek om, zegt Bernard, terwijl hij terug in z'n bed kruipt. Je mag al blij zijn, dat ik je ogen niet uitpik, denkt de raaf…
Bernard droomt. Over zwarte raven, die hem achtervolgen. Ze pikken overal uit z'n lijf stukjes vlees. Hij probeert te ontsnappen aan die moordzuchtige raven, maar struikelt over een boomwortel. We hebben hem, hoort hij roepen. Even later is hij vastgebonden aan een omgekeerd kruis. Hij voelt hoe het bloed naar z'n hoofd zakt. Morgen heb ik barstende koppijn, denkt Bernard. Zijn dat niet Margot en Rik? Waarom dragen die zwarte kleren? En waarom wordt die zwarte raaf groter en groter? Wat krijgen we nu? Die raaf verandert in een mensengedaante, met horens op z'n afzichtelijke kop. Het doet hem denken aan die film over duivelsaanbidders. Ik moet wakker worden uit deze nachtmerrie…
Rond het bed van Bernard staan Margot en Rik, beiden in 't zwart gekleed. Ze spreken vreemde woorden, in een taal die al lang niet meer bestaat. Een taal die de engelen vroeger spraken. Nog voor er sprake was van de toren van Babel. Het lijkt wel of Margot en Rik een bezwering aan het doen zijn. Op de grond is een pentagram geschilderd met bloed. De kamer vult zich geleidelijk aan met de geur van solfer en zwavel…
©GoNo
Einde deel 1.
Ooit komt er een tweede deel, indien niet mag de duivel mij komen halen hé?
feedback van andere lezers- ivo
schitterend chapeau
GoNo2: Dank u! - dorus
knap
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Zoals reeds gezegd :knap
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
