Volg ons op facebook
|
< terug
Spreekwoorden…1
Waar komen al die spreekwoorden toch vandaan, vraag ik me af. Is er een wetenschappelijke verklaring voor? Zou daar al onderzoek naar verricht zijn? Door een, door de Vlaamse overheid gesubsidieerde, kliek van professoren die anders toch niet weten hoe hun tijd door te brengen? Laten we even enkele van die fameuze spreekwoorden onder de loep nemen…
Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens…
Klokjes tikken niet meer, ze zijn tegenwoordig allemaal digitaal. Of je moet, zoals ik, nog een oude wekker hebben. Eentje uit grootvaders tijd, die de tweede wereldoorlog overleefd heeft. Gevonden op een rommelmarkt. Gekocht voor de luttele som van 25 frank. Hij doet het na al die jaren nog steeds. M'n digitale klok, met radio en cd, heeft het juist geteld drie jaar volgehouden. Toen begon hij zotte kuren te vertonen. Als ik het alarm instelde op 5:00, liep hij af om 6:00. Als ik gewekt wilde worden met een cd'tje, begon de radio te spelen. Hij veranderde meermaals per week van zomeruur naar winteruur. En omgekeerd ook. Ik had twee jaar garantie op dat ding. Na het derde jaar heb ik hem in de vuilnisbak gesmeten. Daar hoorde het ook…
Nu breekt m'n klomp…
Als klompen breken, zijn ze niet goed gemaakt. Wie draagt er, buiten de boer op z'n hofstede, nog klompen? Klompen hangen tegenwoordig tegen de tuinmuur, al dan niet gevuld met bloemen. Ik heb in Zeebrugge nog de tijd van de klompen gekend. Van die rotdingen waar je gemakkelijk je nek mee kon breken. Als je zo'n klomp tegen je voorgevel kreeg, iets waar m'n vader geweldig sterk in was, in het gooien met klompen, kon je er donder op zeggen dat je een kwartier buiten westen lag. Nu breekt m'n klomp kreeg dan een hele andere betekenis. Ik had de tijd niet om van m'n verbazing te bekomen. Klompen, ik heb er geen goede herinneringen aan. Op school, moest ik bij wijze van straf, met m'n knieën op m'n klompen gaan zitten. Tot bloedens toe. Als ik nu, op de Nederlandse tv, boeren en boerinnen de klompendans zie doen, krijg ik de neiging om een klomp aarde naar m'n tv te gooien. Maar in m'n appartement is geen aarde voorhanden en met een bloempot smijten zie ik niet zitten…
Wie een put graaft voor een ander, valt er zelf in…
Zeg dat eens tegen een grafdelver. Die zal er niet mee kunnen lachen. Of tegen de overlevenden van de Holocaust, zo die er nog zijn hé? Als men een huis bouwt, moet men eerst een put graven. Kwestie van de fundamenten te kunnen leggen. Hoeveel metsers zijn al in een put gevallen? Is daar al onderzoek naar gedaan? Een grondwerker die een put graaft en er zelf invalt, hoe lomp kan men dan zijn hé? Als ik een put graaf, kijk ik wel uit dat ik er zelf niet in tuimel. Alhoewel, op het Schoonselhof ( kerkhof) scheelde het maar een haar op een kletskop of ik was in een pas gedolven graf gevallen. M'n nieuwsgierigheid naar het vergankelijke van de mens was zo groot dat ik in het donkere gat wilde kijken. Zouden er nog menselijke beenderen in liggen? Ik ging tot aan de rand. Maar die rand was niet zo stevig als hij er uit zag. Hij brokkelde af. Ik voelde me wegglijden, de eeuwige duisternis tegemoet. Dankzij een attente kerkhofbezoeker, die even nieuwsgierig was als ik, ben ik gespaard gebleven van de kennismaking met knoken en beenderen. Want die lagen er wel degelijk nog in. Wist je dat al die menselijke resten op een hoop gegooid worden, achter een muurtje op 't kerkhof? Nadien worden die beenderen verbrand en de as wordt uitgestrooid. Doen ze alleen met graven waarvan de concessie verlopen is en waar naar geen kat meer omkijkt…
Beter één vogel in de hand, dan tien in de lucht…
Hoeveel vogels kan een normaal mens in z'n hand houden? Bij meer dan één zit je al met een probleem, veronderstel ik. En die tien in de lucht? Vogels hebben het voordeel van te kunnen vliegen. Daarom hebben ze vleugels hé? Kippen kunnen ook vliegen maar die worden gekortwiekt. Anders vliegen ze weg van 't kippenspit, da's toch duidelijk. De gebraden kippen vliegen me in de mond, zei mijne bompa altijd. Een grove leugen, zou later blijken. Ik heb uren staan wachten, op de markt, geen enkele maar dan ook geen enkele is in m'n mond gevlogen. Ik mag dan wel een grote mond hebben, maar zo groot is die nu ook weeral niet dat er een complete kip in past. Zelfs geen halve kip. Een vleugeltje misschien wel…Ik heb jaren, op de boerderij in Zeebrugge, een tamme kip gehad. Als ik van school kwam, was die kip er als de kippen bij, om mij een goedendag te komen zeggen. Ze kwam zelfs uit m'n hand eten. Wormen en maïskorrels. Ze liet zich strelen over haar zachte veren. Ik had meer plezier aan die kip dan aan de hond en de katten. Om de twee weken werd er bij ons thuis kip of konijn gegeten. Met verse appelmoes en frietjes. Toen vochten we bijna nog voor de velletjes. De kippenvelletjes, die bruingebakken en gekruid de ronde deden. Nu zou men z'n neus ophalen en gooien ze het in de vuilnisbak. M'n vader slachtte de kippen op de hof. Op het kapblok. Kop eraf en laten lopen. De kip liep nog ettelijke rondjes, zonder kop. Botste overal tegen, want zonder kop zie je niets hé? Het was een warme zondagmiddag en ik lag met de mazelen in bed. Koorts en uitslag over m'n hele kinderlijf. M'n moeder vroeg me of ik een stukje kip wilde. Aan haar ogen kon ik zien dat ze hoopte van niet. Ik zegde haar dat ik wel wilde proberen. Ze bracht me een stukje kip met wat appelmoes. Ik deed twee beten en moest overgeven. Die kip smaakt raar, zegde ik tegen m'n moeder. 't Zijn de medicamenten, antwoordde ze. Toen ik eindelijk genezen was en terug buiten mocht komen, was het eerste wat ik deed m'n kip een bezoekje brengen. Ik riep haar naam. Kokkie, Kokkie…
Ze kwam niet. M'n ma kwam buiten en zegde dat ik moest stoppen met heel de buurt wakker te schreeuwen. Waar is m'n kip, vroeg ik haar. Een beetje beleefder kan ook en ze gaf me een vlaai rond m'n oren. Je moet je kip niet verder zoeken, die hebben we een week geleden opgegeten, zei ze. Op dat momnet haatte ik m'n ouders nog meer dan ik al deed. Ze mochten mij slaan zoveel ze wilden, daar kon ik toch niets tegen doen, maar van die onschuldige kip hadden ze moeten afblijven. Ik heb jaren geen kip meer gegeten. Ook niet onder dwang. 'k Viel nog liever dood…
Eigen haard is goud waard…
Behalve als men in een gezin moet leven waar men de ouderlijke macht uitoefent op een sadistische manier. Die het spreekwoord: " het is niet al goud dat blinkt " een eigen invulling geeft. Maar wie heeft er nu nog een haard? 't Is allemaal centrale verwarming geworden. Als men al eens een open haard tegenkomt, is het er meestal ene die er staat voor het zicht. Met houtblokken gemaakt uit steen, waar de nepvlammen het gevoel moeten geven van gezelligheid. Ik ken zo iemand, 't is mooi om naar te kijken en daar houdt het ook mee op. Als je er twee meter vandaan staat, moet je een frak aantrekken om niet te bevriezen. Ik denk altijd dat die z'n goud aan het opstoken is in z'n eigen haard. Maar er komt beterschap, hij gaat heel z'n vloer openbreken om vloerverwarming te leggen. Gaat hij helemaal alleen doen, heft geen vakman nodig. Wat ik zelf doe, doe ik beter. Hij kan verdomme nog gene nagel in de muur kloppen zonder op z'n vingers te slaan. Help, mijn man is een klusser heeft er weer een kandidaat bij, denk ik dan. 't Zal me benieuwen. Als hij even rap zal werken als aan z'n tuinhuisje, dan zal er nog veel volk komen zien. Dat tuinhuisje zou er al twee jaar moeten gestaan hebben. Er staan welgeteld twee muurtjes recht, het andere muurtje is omver gevallen door een hevige rukwind. Als ik hem zeg dat er van die prefab tuinhuisje bestaan, lacht hij me uit. Mijn tuinhuisje zal er binnen honderd jaar nog staan, zegt hij. Ja, denk ik dan, als het ooit afgeraakt hé? Z'n vrouw heeft al lang de moed opgegeven. Z'n twee kinderen ook. Die bouwen met die stenen muurtjes, die ze dan omver rijden met hun speelgoedtractor. In afbreken zijn die kinderen geweldig goed. De jongen zaagt de poten vanonder uwen stoel, het meisje viert haar nu al ontluikende sadistische neigingen bot op haar barbiepoppen. Er is geen enkele van die poppen die nog haar heeft. Bij sommigen ontbreken zelfs de ledematen. Chirurgisch weggesneden met een schaar. En toch blijven ze barbiepoppen kopen voor dat kind. Koop haar verdomme een elektrische stoel, kan ze haar broertje er op zetten. Is in één keer heel het huis verwarmd hé? 't Zal wel een beetje stinken naar verbrand vlees, maar dat is maar een detail. Als ze stoofvlees maakt, de vrouw des huizes, is het vlees ook altijd verbrand. Ik heb haar al tien keer uitgelegd hoe ze stoofvlees moet maken, zelfs Piet Huysentruyt krijgt het haar niet aangeleerd. Altijd loopt er iets mis. De laatste keer dat ik daar stoofvlees met frieten gegeten heb, amai da's al een hele tijd geleden, kwam het stoofvlees uit een bokaal en de frieten uit de diepvries. Ze vroeg of ze nog eens moest opscheppen. Ik heb wijselijk bedankt. Ik hou niet van opscheppers hé?
We doen er nog eentje om 't af te leren…
Op de galg schijten…
Een spreekwoord die weinigen kennen. Galgen bestaan nog wel, maar hier zijn ze afgeschaft. Wat dat spreekwoord betekent? Lak hebben aan alles, nergens bang voor zijn, ook niet voor de gevolgen. Ik kan me perfect voorstellen dat ik op de galg schijt. Dat zal dan de plots opkomende diarree zijn, die langs m'n benen loopt als ze de strop rond m'n nek leggen. In sommige Arabische landen maken ze nog gretig gebruik van de galg. Die publieke terechtstellingen zijn als afschrikking bedoelt. Maar voor de mensen daar is het meer een uitstapje met de ganse familie. Iemand zien ophangen versterkt de familiebanden. In Iran kennen ze er ook wat van. Daar kennen ze geen Gayparade. Het zijn daar allemaal hetero's. Da's toch wel duidelijk, zou ik zo denken. Sodomie staat daar op de zwarte lijst van geneugten die zelfs ik niet goed begrijp. Maar wie ben ik hé? Wie betrapt wordt op sodomie, mag gerust zijn dat hij of zij (?) in een zwart gat zal vallen. Bungelend aan een stevige koord. Maar er gaan meer en meer stemmen op om de galg af te schaffen. 't Is altijd een heel gedoe om een goede galg te timmeren. En telkens een kraan moeten huren, kost ook in Iran stukken van een mens. Nee, op hun regeringswebsite zijn er nu vacatures vrij voor beulen. Liefst mensen die enige ervaring hebben met onthoofdingen. Maar echte ervaring hoeft niet, je kunt een cursus volgen bij een terroristisch agentschap, die zich gespecialiseerd heeft in deze toch wel boeiende bedrijvigheid. Of moet ik zeggen ' geboeide bedrijvigheid'?
Dus ' op de galg schijten' is iets wat je maar één keer kunt doen. 't Is niet voor herhaling vatbaar, denk ik dan…
©GoNo
feedback van andere lezers- andremoortgat
Prachtig initiatief om deze bron
van spreekwoorden en citaten aan te
snijden
Ik ga op de eerste bank zitten om
goed te volgen
GoNo2: Dank u! - ivo
schitterend hoe je het beschrijft :)
GoNo2: Dank u! - dorus
leuk!
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
