Volg ons op facebook
|
< terug
Geef me een teken..
Soms ben ik jaloers op al die politiekers, die altijd een woordje van troost vinden. Een beetje zoals die priesters, die hun ronde doen bij de bedlegerige gelovigen. Of ze nu thuis of in het ziekenhuis leggen, sommigen hebben nood aan geestelijke zorg. Of bidden het genezingsproces ten goede komt, laat ik in het midden. Baat het niet, schaadt het niet, mag ik hopen…
Ik weet soms geen woorden te vinden, die dienst kunnen doen als troost. Ik moet te lang nadenken, ben bang dat ik de verkeerde woorden zal zeggen. Tussen schrijven en spreken ligt er een gapende kloof voor mij. Ik balanceer op 't randje van de ravijn. Zoek m'n evenwicht, om toch maar niet te struikelen over m'n goedbedoelde woorden. Een speech schrijven, in de beslotenheid van m'n wereldje, is helemaal iets anders dan lukraak de gepaste woorden te vinden. Wat kan een mens zeggen op een begrafenis? Innige deelneming? Klinkt me zo clichéachtig in de oren. Iedereen zegt dat…
Bij mij ligt het dan nog anders. Er wordt verwacht dat ik een bloemlezing geef over de capaciteiten van de overledene. Bij iedere begrafenis, en de laatste tijd maak ik er nogal veel mee, valt het me telkens op dat de overledene blijkbaar een heilige was. Van Ronny kan ik dat wel zeggen, voor zover ik hem gekend heb. Maar van iemand die een echte vriend was, zie je veel door de vingers hé? De delegatie van z'n collega's bestond welgeteld uit zes man. Ik keek er van op. Had meer volk verwacht. Als ze boetes moeten uitschrijven, zijn ze met meer, denk ik dan. Of stonden hun dienstwagens in panne?
Ik voelde me onwennig in hun gezelschap. De krans van witte rozen mocht er zijn. De bloemist heeft er zijn werk van gemaakt. De ceremonie was kort en bondig. Zo zou Ronny het ook gewild hebben. Ik moest vechten tegen m'n tranen. Daar lag een mens in een kist, die ik nooit meer zou zien. Verdomme, dacht ik, waarom ga jij dood op negenenvijftig-jarige leeftijd? Waarom ben je geen honderd geworden? De meeste misdadigers bereiken een gezegende leeftijd, als ze niet eerder worden geliquideerd. En jij, arm der wet, sterft omdat er zoiets bestaat zoals kanker. 't Is niet eerlijk…
Maar kinderen sterven ook aan kanker. Sterven ook omdat ze gebombardeerd worden. Da's ook niet eerlijk, denk ik dan. Ik moet me er bij neerleggen dat ik machteloos ben. 't Heeft totaal geen zin om te denken dat ik iets kan veranderen aan wat men het 'lot' noemt. Ik troost me met de gedachte, dat we hier allemaal maar tijdelijk zijn. Dat we deel uitmaken van een hoger plan. Of het een echte troost is, zal de toekomst moeten uitwijzen hé? Van al m'n vrienden, die te vroeg heen gegaan zijn, is er nog geen enkele komen vertellen wat er is na de dood. Of ze willen of ze kunnen het niet. Als ze willen en niet kunnen, dan is er na de dood een verregaande vorm van dictatuur. Een beetje zoals we nog leefden…
Ik wacht op een teken van Ronny. Al was het maar om mij gerust te stellen dat er meer is tussen hemel en aarde. Zou er een wet bestaan, die hem toelaat contact met me op te nemen? Ik weet het dus niet…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
een mooie gedachte Gono, knap geschreven, het mysterie van het leven ligt in de dood, alleen willen de levenden daar nog niet naar toe, hun lot is het wel - en wat de dood ook mag zijn, energie blijft energie en dat zal ook zo wel zijn.
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
De mystiek van het afscheid
En de levensvragen druipen uit jouw tekst
De zoekende mens ook op een kruispunt
GoNo2: Dank u! - dorus
sterk
GoNo2: Dank u! - pieter
Noël,
Een sterk geschreven bespiegeling.
Vriendelijke groet,
Pieter.
GoNo2: Dank u! - koyaanisqatsi
Mijn Afrikaanse kant van de familie zegt: 'Het spijt me,' tegen de familie van een overledene. Dat komt me ook heel wat me persoonlijker over dan dat bureaucratische 'innige deelneming'.
Bij deze, waarde GoNo: Het spijt me, het verlies van uw vriend.'
En mooi neergezet.
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 10Uitstekend:   5 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
