Volg ons op facebook
|
< terug
Wat voor een ezel hebben ze hier weer losgelaten?
M'n kleinzoon heeft problemen met Nederlands. Hij schrijft de woorden zoals hij ze uitspreekt. Ja, denk ik dan, er zijn volwassenen die nog altijd dat probleem hebben. Veel oefenen, goed Nederlands schrijven is kwestie van geduld en niet te vlug de moed opgeven. Ik zeg hem dat ik ook niet altijd zonder fouten schrijf. Ik wijs hem erop, dat er op z'n laptop een woordcorrector staat. Ja maar, bompa, in de klas moet ik met pen en papier schrijven . Als de juf een dictee geeft, heb ik geen corrector, zegt hij. Kan de juf dan geen dictee geven via de pc, vraag ik hem. Wie schrijft er in de 21ste eeuw nog met een vulpen? Zelfs ik kan nog amper schrijven met een Bic. Hoeveel mensen kunnen nog woorden neerschrijven in een mooi handschrift? Ik heb nog leren schrijven met van die zwierige krullen. Mooi en leesbaar. Tot m'n kinderen naar school gingen. De letters van het alfabet, die ik hen met veel geduld aangeleerd had, waren plots van geen tel meer. M'n Nederlandse schrijfwijze werd afgedaan als ouderwets en niet meer van deze tijd. Daar stond ik dan, met een mond vol tanden( wat later een vals gebit zou worden ), op de oudervergadering. De leraren wezen me er fijntjes op dat ik best die nieuwe schrijfwijze onder de knie moest krijgen, wilde ik m'n kinderen kunnen helpen…
Ik heb het geprobeerd. 't Was tot mislukking gedoemd. Iets dat men al die jaren als volkomen normaal beschouwd heeft, krijg je zomaar niet terug afgeleerd. Op de eerstvolgende oudervergadering heb ik dat ook gezegd. De leraar keek me aan alsof ik terug in het eerste studiejaar zat. Ken je die blik van ' welke ezel hebben ze hier in m'n klas gezet? '". Ik kreeg plots de onweerstaanbare neiging om een beetje verbaal geweld te gebruiken. Kwestie van te laten horen dat ik het Aantwaarps, na al die jaren van praktiseren, ook onder de knie had. Dus ging ik in discussie met die leraar over de zin en onzin van perfect Nederlands te kunnen praten. Het merendeel van de kinderen waren allochtoon. Die spraken Arabisch. Op de speelplaats en thuis. Als men die kinderen een opmerking maakte, dan kon je er donder op zeggen dat heel de familie aan de schoolpoort de leraar stond op te wachten. Ik woonde toen nog op het Kiel. Dat zegt genoeg hé?
De leraar mompelde iets van racist en Vlaams Blokstemmer. Weer zo'n politiek correcte, dacht ik toen. Meehuilen met de wolven in 't bos, zal wel lid zijn van de toenmalige Agalev. Ik had in die tijd geen hoge pet op met die milieuactivisten. In m'n, ook toenmalige, vriendenkring, liepen er ook zo een paar rond. Die wilden me kost wat kost bekeren tot die nieuwe religie. Als ik hen moest geloven waren we beter af in de middeleeuwen. Pater Versteylen woonde toen nog in de Erasmussteeg. Zat 's avonds te preken voor z'n deur. Nadien heeft die zelfde pater een oude brouwerij " De Valk ' opgekocht in Viersel. Met ons belastinggeld. Ik ben er eenmaal geweest, op uitnodiging van pater Versteylen. Het leek wel een commune, met verloren gelopen hippies. Maar hij kon het goed uitleggen, zoals veel van die katholieke zeepsmoelen…Maar ik wijk af hé?
Ik werd dus een beetje kwaad op die snotneus, die m'n kinderen les zou moeten geven. Waar haalde die het recht vandaan om mij een etiket op te plakken? M'n aversie voor die kerel werd met de minuut groter. Ik, die zelf leraar had geworden, kon maar niet begrijpen hoe een leraar aan zulke vooroordelen kwam. Dat beloofde voor de toekomst van m'n kroost. Ik begon er over na te denken om een andere school te kiezen. Maar de school was juist achter m'n hoek en gemakzuchtig als ik was, wikte ik de voor-en nadelen af. Voor m'n werk, ik werkte toen als kok in de ' Metropole ' was het beter dat m'n kinderen hier naar school konden. Ik moest hen alleen maar afzetten aan de poort. Gezien ik maar moest beginnen om 9:00, had ik dus tijd genoeg hé?
Meneer de geitenwollen sok, je moet eens goed luisteren. Ik ga het maar één keer zeggen, knoop het goed in uw leraarsoren. Wat m'n politieke overtuiging is, daar heb je totaal geen zaken mee. Da's om te beginnen een privézaak. Ik ben dus niet gediend van uw commentaar. Zo, dacht ik, die weet het nu ook welk vlees hij in de kuip heeft. Hij keek me aan alsof ik plots veranderd was in een Arabier. Wie is hier de racist, dacht ik toen…
Meneer, u bent begonnen over de allochtonen. U beweerde dat het peil van ons onderwijs naar beneden ging. Ja, zei ik, en daar blijf ik bij. Het niveau van ons onderwijs zal blijven dalen, door die multiculturele klassen. Da's toch normaal, of niet soms? Kinderen met een leerachterstand beïnvloeden toch het klasgemiddelde? Of ben ik de enige die de realiteit onder ogen durft te zien? Het gaat toch om de toekomst van m'n kinderen?
Je stelt het erger voor dan het is, zei de leraar. 't Zal nog erger worden, antwoordde ik hem, we zullen elkaar nog eens spreken over twintig jaar. Maar tegen die tijd zit je ofwel in 't zothuis of ben je geëmigreerd naar de Maghreb-landen. Daar kunnen ze mensen zoals jij gebruiken, voegde ik eraan toe met een grijnslachje…
De leraar stond op, liet me zitten waar ik zat. De oudervergadering was wat hem betrof afgelopen. Ik baande me een weg, door de intussen opgeroepen oproerpolitie. Nee, dus, ik ging gewoon naar buiten…
Enkele jaren geleden ging ik naar de opendeurdag van St-Agnes. Een opendeurdag met bbq. Veel volk en veel zon. Ik ging een hamburger halen aan een kraampje. Ik werd bediend door een vriendelijke meneer, die bij nader toezien die verdomde leraar was uit het Stedelijk Onderwijs. Hij herkende me niet. Kan gebeuren, dacht ik toen, m'n oogverblinde verschijning zal er wel iets mee te maken hebben hé? Je hebt geluk met het weer, zei ik, over het weer valt er wel altijd iets te zeggen. Kom je uw kinderen inschrijven, vroeg hij me. Nee, dacht ik, als ik ze wil laten inschrijven, zal het zeker niet bij jou zijn. M'n kinderen hebben zelf al kinderen, zei ik. Dan hebben ze misschien nog in m'n klas gezeten, zei al lachende. Ja, dat hebben ze, zei ik, maar niet hier. Hij keek me doordringend aan. Zocht in z'n geheugen wie m'n kinderen wel konden zijn. Ik moet die vent helpen, dacht ik toen. Ge zult maar les krijgen van een leraar met Alzheimer, niet te doen hé?
Ik zei hem m'n naam. Ik zag z'n gezicht van vriendelijk naar een pijnlijke grimas veranderen. Ha, dacht ik, er gaat een lichtje branden in z'n duisternis. En, m'n beste vriend, we zijn nu twintig jaar verder, nog altijd overtuigd van de meerwaarde van een multiculturele samenleving, vroeg ik hem. Nog altijd van mening dat onderwijs van hoog niveau niets te maken heeft met de achtergrond van sommige gezinnen? Een aap kun je een kostuum aantrekken, maar het blijft een aap hé?
Ik moet je gelijk geven, zei hij, 't is ook de reden dat ik overgestapt ben van het Stedelijk Onderwijs naar het katholieke. Ik stak m'n hand uit, hij schudde m'n hand. Zand erover, zoals in de woestijn, zei ik, 'k ben blij dat ik je nog eens gezien heb. Maar ik ben nog veel blijer dat je mij eindelijk gelijk geeft…
Hij keek me na, ik voelde z'n blik in m'n rug branden. In combinatie met de zon, kan dit dodelijk zijn hé? Waarschijnlijk zal hij gedacht hebben : " wat voor een ezel hebben ze hier weer losgelaten?"
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
een complexe situatie die de ware aard van de mens binnenin laat zien, het sadistische dat in elke mens leeft en hem in staat stelt zelfs om de kop van een ander met een mes af te snijden, is een keuze en ook als leerkracht heb je die keuze, je macht laten zien en een ander gewoon onder de graszoden stoppen, Elke mens maakt keuzes, soms verkeerd, dat kan, zolang ze maar kunnen toegeven dat ze fout waren, dat is al iets gezonder.
knap geschreven .
GoNo2: Dank u! - dorus
knap!
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Empathie is moeilijk voor een leraar denk ik
Toch zijn er hier ook weer uitzonderingen.
Wie kan nog een goed gesprek voeren met respect voor andersdenkenden?
GoNo2: Dank u. - greta
Zeg GoNo, ga jij eens een uitgever benaderen. Dit is een bundel waard.
GoNo2: Dank u. - koyaanisqatsi
Toen ik in '82 dopte kreeg ik ingepeperd dat een sollicitatiebrief met de hand MOEST geschreven worden. Met mijn hanenpoten zou ik evenwel geen schijn van kans gemaakt hebben om zelfs maar serieus genomen te worden. En dus strooide ik, eigenwijs klootzakje dat ik was (ben), met de fiets ruim tweehonderd getypte brieven rond. Ik vond werk en heb sindsdien (hout vasthouden), geen dag meer gedopt. Ondertussen MOET men een sollicitatiebrief TYPEN...
Tijden veranderen, de mensen blijven onnozel.
Kleine opmerking: de meeste Marokkaanse kinderen spreken thuis Berber. Veel van hen zijn niet eens het klassiek Arabisch machtig. ;-)
GoNo2: Dank u.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 9Uitstekend:   4 stem(men), 80%Goed: 1 stem(men), 20%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
