Volg ons op facebook
|
< terug
Er zijn ergere dingen in de wereld…
Ik ben aanbeland in een periode van m'n leven waarin ik me telkens afvraag wat het nut is van verhaaltjes schrijven. Waarom doe ik dat? Is het om de erkenning te doen? Het hengelen naar waardering voor wat ik schrijf? 't Zijn maar woorden, aaneengeregen tot zinnen, die min of meer leesbaar zijn. Meer is het niet. Ik schrijf minder en minder, niet zozeer omdat ik last heb om m'n vingers te gebruiken, maar om de eenvoudige reden dat ik de indruk heb dat alles reeds gezegd en geschreven is…
Ik kan natuurlijk ook m'n dromen aan jullie vertellen. Maar wie zit daar op te wachten hé? Meestal kan ik mij m'n dromen niet eens meer herinneren. 't Is ooit anders geweest. Oud worden is geen kunst, je moet alleen maar blijven ademen hé? 't Zijn die verdomde kwaaltjes die iedere keer de kop opsteken. Die soms een hel maken van je leven. Voor ieder kwaaltje bestaat er wel een pilletje. Welke schade die chemische brol aanbrengt in je binnenwerk, daar zullen we maar over zwijgen. Je neemt een pilletje voor je maag, met als nevenwerking dat je nieren op de duur aangetast zijn. Maar geen nood, er bestaan pilletjes om je nieren optimaal te laten werken. Wat doen we? We nemen een pilletje voor de nieren. Dat als nevenwerking je maag aangetast wordt, is maar een detail. Daar bestaan pilletjes voor hé?
M'n dokter vraagt of er al beterschap is. Ja, zeg ik, de medicatie begint z'n vruchten af te werpen. Zoveel te beter, zegt hij, ik wist dat het ging helpen. Maar gaat het blijven helpen, vraag ik hem. Normaal gezien moet je die medicatie blijven nemen voor de rest van je leven, zegt hij. 't Is dat of artritis, er is geen andere keuze…
Ik ben er even stil van. Waarom hoopte ik op een ander antwoord? Waarom klampte ik me vast aan de gedachte dat het van voorbijgaande aard was? Eén telefoontje naar m'n zus in Gent, volstond om te horen dat ze aan dezelfde kwaal lijdt. M'n broer, een jaar jonger dan ik, begint ook al dezelfde symptomen te vertonen. Zou het erfelijk zijn? Ik weet het dus niet, want ben het vergeten te vragen aan m'n teerbeminde dokter…
Ben je daar nu pas achter gekomen, vraagt m'n zus. Nee, ik heb er al een hele tijd last van, maar ik dacht dat wel over zou gaan, zeg ik. Een beetje zoals m'n jicht, sedert ik geen gewoon bier meer drink, heb ik raar of zelden nog last van een opstoot. Het gebeurt wel eens dat m'n grote teen begint te tintelen. De voorbode van een toekomstige opstoot. Maar na inname van weer een pilletje, het zoveelste in de rij, verdwijnt het weer. Als ik aan m'n dokter vraag of ik een medisch wonder ben, schudt hij grijnslachend z'n hoofd. Voor wonderen moet je in de kerk zijn, zegt hij, die hebben er een patent op. Ik geloof hem niet omdat ik van nature uit een ongelovige Thomas ben. Waar ik wel in geloof is de kracht van de geest. Als ik, zoals iedere normale mens, de eerste tekenen van griep begin te vertonen, spreek ik al m'n wilskracht aan om dat beginnend griepje in de kiem te smoren. Het helpt want na twee dagen ben ik er meestal vanaf. Gewoon met thee met honing en een geplette aspirine er door heen. Niet te zuipen, maar in mijn geval helpt het. Misschien is het alleen maar de gedachte hé? Maar dat is ook zo met placebo's. Veel lachen kan ook helpen, da's wetenschappelijk bewezen. Alhoewel, ik heb iemand gekend die zich letterlijk heeft doodgelachen. Mijne nonkel Theofiel is aan teveel lachen gestorven in z'n ziekenhuisbed. Hij stikte van het lachen. Nonkel Theofiel was de nonkel, die iedereen wel heeft in z'n familie. Een nonkel die steeds dezelfde moppen vertelde. Die meer lachte met z'n eigen moppen, dan de omstanders. Hij was vijftig jaar toen hij zich doodgelachen heeft. Twee dagen ervoor had hij z'n verjaardag gevierd in het ziekenhuis. Die operatie aan m'n maag was een lachertje, zei hij tegen iedereen die het horen wilde; ook tegen degene die het niet horen wilden. Het is feitelijk het enige dat ik mij van hem kan herinneren. Buiten het feit dat hij, als m'n voogd zijnde, m'n hele spaarboekje opgesoupeerd heeft. Kwam ik pas te weten toen ik meerderjarig werd op m'n 21 jaar. M'n moeder wist van niets, zoals gewoonlijk. De jeugdrechter wist nog minder, ik moest maar klacht neerleggen bij de bevoegde instanties. Wat ik natuurlijk niet gedaan heb, 'k had m'n buikje meer dan vol van al die bevoegde instanties. Dag spaarboekje, dag startkapitaal voor een nieuwe toekomst…
Het heeft de relatie tussen mij en mijn moeder niet bevorderd. Het gaf me inzicht in hoe er met gerechtskinderen gesold kon worden. Maar dat had ik al aan den lijve ondervonden. Het was alleen maar een bevestiging van wat ik al wist…
De tijden zijn intussen veranderd. Godzijdank, zou ik zo denken. Er is meer controle, zeggen ze. Ik mag het hopen, hoewel ik zo m'n twijfels heb. Ergens zullen er nog wel misbruiken bestaan. Maar de jeugd is mondiger geworden, ook de in homes en gestichten geplaatste jeugd. Die hebben tegenwoordig allemaal een advocaat hé? En als ik zie hoe de jeugd in Gent aan elkaar hangt, het ontroert me telkens weer. Twee jongens worden gecontroleerd op een vervoersbewijs en direct staan er honderden medestudenten mee op de bres. Van solidariteit gesproken hé? Het doet me denken aan Lech Walesa van Solidarnosc, die kreeg ook een massa op de been in het toen nog communistische Polen…
Tien combi's hadden ze nodig in Gent om de gemoederen te bedaren. Peperspray en aanvalshonden. Maar de Gentse jeugd is niet gauw bang. De massa bleef maar toestromen. De Gentse Feesten waren opnieuw begonnen. Sluimert hier de voorbode van wat men een revolutie noemt? Krijgen we binnenkort een Europese lente? Zal de revolutie beginnen met de studenten? Als de werklozen zich bij hen aansluiten, dan stort heel het kaartenhuisje dat Europa is, in elkaar. Het is niet normaal dat een simpele controle zo uit de hand kan lopen. Hier steekt meer achter. Maar met de multimediacultuur niet zo verwonderlijk. Met een postduif zou het heel wat langer duren voor er zo'n massa kan gemobiliseerd worden. Ik heb in '68 nog mee betoogd tegen het onderwijsdecreet. Leuven Vlaams scandeerden we toen. Ik wist langs geen kanten waarvoor ik feitelijk betoogde. Ik was toen 13 jaar en 't gaf een kick. Tot ik een matrak in m'n nek kreeg van een overijverige agent. 't Was voor mij een korte maar hevige betoging. 'k Heb drie weken met een stijve nek rondgelopen. Sedertdien mijd ik betogingen. Ik ben een beetje bang in een grote massa. Mij zal je dus niet zien op al die festivals, die als paddenstoelen uit de grond schieten. Ook al niet omdat het niet de muziek, zo je dat muziek kunt noemen, is die mij in een hogere sfeer zal brengen…
Ik laat me weer eens meeslepen. 't Is altijd hetzelfde. Ik begin met wat banale zinnen en voor ik het weet staat er weer een verhaaltje te blinken. 't Is een ziekte, denk ik dan, zouden er pilletjes voor bestaan? Een verhaalpil waar tegen je geen verhaal hebt? Een pilletje die je inneemt als je geen verhaal wil schrijven? Een pil die begint te werken van het moment dat je Word open doet? Ach, denk ik dan, er zijn ergere dingen in de wereld…
©GoNo
feedback van andere lezers- andremoortgat
Blijf bij verhaal en pillen
die jouw interesse stillen
Da's wat jouw collega's willen
GoNo2: Dank u!! - ivo
het is verhelderend, nadien is je hoofd leeg en kan je scherper de echte zaken aanpakken en analyseren :)
GoNo2: Dank u!! - koyaanisqatsi
Al je schrijf je maar om je te amuseren. Doen!
GoNo2: Dank u!!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
