|
< terug
1. Onverwacht bezoek
Martha en de twee jongens trokken de ploeg op gang. Het was één van de eerste zonnige lentedagen, ze moesten ervan profiteren. In de eerste zonnestralen vergat Martha even de steken in haar buik. Die steken waren begonnen aan het eind van de vorige herfst. Ze begonnen niet zozeer door honger, maar door het zicht van haar twee jongens. Acht en tien, en allebei veel te mager. Veel te mager voor werk op het land. Maar als ze niet ploegden, kwam er helemaal geen eten meer op tafel.
Martha voelde het gewicht van de ploeg en de touwen over haar schouders en vroeg zich af waar Mr. Jones nu was. Hun paard. Zelfs in het afgelegen Cullen Hamlet was de kwartiermeester van het Geconfedereerde leger komen aankloppen, of toch tenminste zijn helpers. 16-jarige melkmuilen en 60-plussers zonder tanden, in grijze of bruine vodden die uniformen moesten voorstellen. Uitgemergelde gieren die eten bijeen scharrelden voor hun collega vogelverschrikkers, ver weg aan het front. Al kwam dat front tegenwoordig verdacht dichtbij.
De ploeg trok haar uit haar gedachten. Peter en Marcus veegden simultaan zweet van hun voorhoofd. Peter, de oudste, zei: 'We zitten terug vast. Weer stenen waarschijnlijk.' Martha zuchtte, stapte naar de ploeg, bukte zich en krabde in de typische roodbruine aarde van Georgia. Inderdaad, stenen. Die moesten ze eerste uitgraven en op kant gooien. Op deze manier kwamen ze natuurlijk maar enkele meter per dag ver. Van deze landbouwgrond kon een gezin niet leven. Martha gooide een steen opzij en vroeg zich af of ze nog iets kon verkopen. Haar trouwring? Maar als Nathaniel nooit meer terugkwam, had ze ook echt niks meer van hem. Tenzij drie vergeelde brieven en zijn zondagskostuum. Waarvan ze de schoenen al verkocht had voor een zak meel. 'Gaat het, ma?', vroeg Peter.
'Hey, psst', hoorde ze voor ze kon antwoorden. 'Hey, psst, als je durft roepen, schiet ik'
Van achter hun schuur, waar vroeger Mr. Jones sliep, zag ze een blauwe vorm met een lange roste baard. De kerel mikte een pistool op haar. Peter ging voor haar staan en Marcus sprong achter haar weg, maar ze trok Peter direct ook achter zich.
De blauwe figuur kwam dichter. Hij keek haar strak in de ogen. Toen ze zag hoe bang hij was en hoe mager het gezicht achter dat roste oerwoud, kalmeerde ze een beetje en rechtte fier haar rug.
'Zijn jullie maar met drie?'
'Ja.'
'Absoluut zeker dat jullie maar met drie zijn?'
Ze overwoog om te liegen. Ze wilde zeggen dat haar vader en haar oom in huis waren, maar wie zou dat nou geloven? Blanke mannen waren niet thuis dezer dagen. Tenzij als ze bij een rijke familie hoorden, en dat waren zij overduidelijk niet.
'Ja', zei ze uiteindelijk. 'En dan?'
De kerel keek haar nog eens goed aan. 'Maak je geen zorgen. Het pistool is niet geladen.'
'Waarom blijf je dan op mij richten?'
Hij liet het pistool zakken. Martha viel op dat het een aftands roestding was. En dat de kerel aan de ene voet een laars van de cavalerie droeg en aan de andere de schoen van een infanteriesoldaat.
'Ontsnapt?', vroeg ze.
De man knikte. 'Uit Andersonville. Een week geleden. Ik heb sindsdien niks meer gegeten.'
'Veel eten zien wij ook niet. Dankzij jullie.'
De yank antwoordde niet.
'Als je wil weten waar het noorden is, dan moet je die kant uit. 300 of 400 kilometer en je bereikt de noordelijke linies'
Martha wees met gestrekte arm, richting het oosten. In haar ooghoek zag ze de yank ineenzakken. Ze wachtte even en toen ze zeker was dat hij niet bewoog, stapte ze op hem af.
'Ga je hem dood maken?', vroeg Peter.
feedback van andere lezers- ivo
dit is weer wel heel goed .. knap
pisatelj: Dank u. Ooit zal k nog leren! Als ik 90 ben en niemand nog boeken leest :-)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
