Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 033. een bal in mijn buik
Ik haat bloempotten. In mijn buik, in de buurt van mijn middenrif, bevindt zich een massief gevaarte, bolvormig, zwaar en zwart als graniet. Gevaarlijk geladen ben ik. Mocht ik de code kennen, ik was warempel bij machte alle bloempotten van de hele wereld op hetzelfde ogenblik te doen barsten. En dat is een understatement. Eens ontkurkt zou ik al wat leeft kunnen meesleuren in mijn zondvloed. Niets, maar dan ook niets, zou aan mijn kracht weerstaan. Twijfelloos zeker ben ik daarvan. Het maakt me bang. Ik blokkeer.
Ik open het raam. Achteloos koketteert de zon met een paar stralen. Het sneeuwdeken gehoorzaamt aan het lichtorgel; her en der flitsen glinsters op, caleidoscopisch, ritmisch, als gehoorzamend aan een dynamisch patroon. Ik inhaleer de snerpende kou. Roerloos weet ik dat ik hier niet hoor te staan. Om en om moet ik mij wentelen in die witte ijzigheid tot ik hijgend bevrijd word. De bal lijkt nu een schrikbarend diepe afgrond geworden, un creux, zoals de Fransen dat zeggen, een hongerkuil. Om die waanzinnige leegte te stelpen moet ik kunnen rennen, tieren en wilde dieren verslinden. Het lillende nog warme vlees zal me nochtans niet verzadigen.
"Het is diezelfde duivelse kracht in mij," zei een anorexiepatiënte, "die mij doet vasten tot ik erbij val en doet vreten tot ik uiteenspat." "Ik was zo bang dat ik mij aan mijn kinderen ging vergrijpen", snikte die andere vrouw. Ze liet mij haar oeuvre van littekens zien op polsen, armen en borsten, nooit meer uitwisbaar.
"Er zijn vier elementen, kindje," orakelde Marcel, "en die moet je gewoon toelaten tot je lijfje. Zeker, je meisjeshuid zal er zijn ongereptheid bij verliezen, maar als jij je afsluit voor het buiten zul je opgeteerd worden langs de binnenkant." Die vrijdag spijbelde ik nog maar eens tot meerdere glorie van mijn klapwiekende hartkleppen.
Een auditief en visueel storend gedoe aan de overkant van de straat leert me dat de Connie-karavaan in aantocht is. Ik deserteer al op voorhand. Mijn heupen beschrijven kringen tegen mijn tred in. Het zwaartepunt onder mijn navel speelt me middelpuntvliedende parten. Mijn voetzolen zoeken tevergeefs naar weerwerk van beneden; mijn laarzen devalueren tot overhead. Ondermaans contact heb ik van doen, brakke grond. Ik versteen in de pose van de denker van Rodin achter mijn beeldscherm. Ik verbijt het innerlijk protest. Ik hok het op en zet het in quarantaine voor een poos. Vanavond draai ik een sleutel om. Virtueel of niet, er mag wel eens een passaat door mijn leven waaien. Ik zal mijn zeilen reven tot ze bol staan of aan flarden gaan. Tanne gaat het zwembad in. Op verschillende plekken op de globe zullen nieuwe cataracten ontstaan.
Ondertussen heb ik inspiratie voor een cursiefje: 'het mysterie van de gebarsten bloempotten'. Zo schuif ik de bom maar wat voor me uit terwijl ik mijn teergeliefde collega's, die lawaaierig de gangen onveilig maken, grondig negeer.
feedback van andere lezers- feniks
het breekt je uit, alsof het zweet is
alleen leest het veel lekkerder - roggemanj
tof geschreven, knap
Vansion: Tiens, ik had niet meteen verwacht dat dit stukje jou zou liggen ... Ik had eerder op 'Vasten' gegokt ... of op een fragment uit 'Clandestien'.
Dit is een aangename verrassing. Bedankt. - waterklok1
knap geschreven!
vlot om te lezen...
kus
lot
Vansion: dankje lot X - jean_loeckx
Ik vind dat het zééér goed blijft gaan, Vs.
Je verslapt niet.
Het blijft even sterk, een stream of uneasiness.
Weer een sluis van een tekst waarin zoveel gevoelens en gedachten voorbijstromen naar de toekomst van alle spraakwater.
De oerschreeuw krijg je tenslotte met stilte alleen niet gezegd.
Je schrijft “de bal in haar” niet “de bol in haar”.
Ballen kunnen ontploffen, leeglopen, lek worden, en afgaan.
Bollen kunnen misschien beter wentelen, en aan het rollen gaan.
Maar een vuist of een hart balt men en bolt men niet.
Zeilen bolt men en balt men niet.
Een bal is actief, een bol is passief.
Mijn lijfspreuk is : liever dood dan leeg.
Tussendoor deflitsen van Tanne als redactrice-journalist.
Sterke flitsen die bijlichten.
En die zo tragische vraag die je stelt :
Je noch in je hart en hoofd op te sluiten,
je noch in het aardse op te sluiten,
waar dan heen ?
(Spijtig dat het stukje zo kort is, je maakt me zo nieuwsgierig.
Wat duren begrafenissen altijd lang.)
("als jij je afsluit voor het buiten..." klopt dat ?)
(en heo haar middel en laarzen zich gedragen zag ik niet goed)
g
PS
Paasvakantie, paas-eruptie, kinders en manlief,
zij doen je heden wérken en zweten voor je dagelijks woord.
En jij bent paasgehaast.
Maar de bom tikt voort in Tanne en in jou op het klavier.
Zoals het hoort.
Vansion: Jean, ik heb uren gesukkeld met bol en bal. Ik ben er nog steeds niet uit wat waar moet staan. Ik laat dat vraagstuk even liggen en bewaar jouw bedenkingen.
Dat stukje met heupen en laarzen is belangrijk. Ik zal het herschrijven. Het moet duidelijk zijn dat de werking van de bal (ook) fysisch van aard is; dat het gewicht ervan letterlijk drukt naar beneden (zwaartekracht) en tevens naar buiten (middelpuntvliedend).
Tja ... dit stukje moest langer zijn maar het vervolg kan ik nog niet vrijgeven. Het is niet rijp. Tanne herinnert zich een gesprek met H. Brusselmans. Cériel moet ook nog eventjes interfereren alvorens Tanne die belachelijke sprong zal maken: in het zwembad van rdx (ipv gewoon in de zee). - harmandi
Weer met veel genoegen drie hoofdstukken gelezen. Kan er niet veel bij opmerken, behalve dan dat voor mij de stukjes best langer zouden mogen zijn. Maar ik denk dat ik daar een van de weinigen in ben...
Vansion: Dankje voor 't lezen. - kronos
stijlvolle taalspatten tot in mijn gezicht, amaai, geef jij je altijd zo Vansionneke? jawadde!
'zoals de Fransen zeggen' zou ik weglaten
oh ja, de mythe Kronos ken ik hoor, de mijne hangt er wel nog aan! ;)
Vansion: Oef, goed dat hij er nog aanhangt...
Ik ben Tanne niet. Maar wel euhm ... nogal hevig bij momenten... dat wel.
Ja, dat van die Fransen is eigenlijk evident hé.
|
