Volg ons op facebook
|
< terug
De laatste communisten en de man die werk zocht :: Lijmen
2.
Renaat Van Poelvoerde, busschauffeur op rust, heeft helemaal geen zin om op onze lijst te staan. "Ik ben wel sociaal voelend en de maatschappij houdt mij heel erg bezig. Maar dan vanachter mijn computer. Op mijn blog. Ik ben socialist, maar ik kom niet graag onder de mensen."
Romain: "Ja, maar ge moet gewoon op de lijst staan, ge moet echt niks doen."
En ik als echo: "Ge moet niks doen."
"Ja, nee, ik ben haar hier, in mijn appartement, laat mij maar bloggen en het nieuws volgen en zo. Maar drukte is niks voor mij."
"Ge zijt nu al wat op leeftijd, zou je nu niet juist zeggen: Kom dit kan ik nog doen. Zo nog ene keer iets doen van betekenis"
Ik kijk naar mijn tas koffie alsof ik er wil induiken. Alsof zwarte koffie een zwart gat is dat mij bevrijdt van dit bedelen om politieke steun. Romain toch. Kom op onze lijst, want ge zijt toch ver dood.
Maar Renaat kan zoveel directheid blijkbaar appreciëren. Die oude generatie heeft nog niet zo'n lange tenen als mijn narcistische Facebookgeneratie.
"Mja, mja", zegt hij. "Ja, misschien wel dan."
Triomf! Haha! Dat is de truc. Al wie ver in 't graf ligt, gaan we opzoeken. En schreeuwen: "Dit is de laatste zinvolle daad die je nog kan stellen! Kom op onze lijst! Verdien uw hemel, stem PVDA."
Ah, nee, wij zijn atheïsten, wij geloven niet in de hemel. Als marxisten geloven we wel in 't paradijs op aarde. Dat is, euhm, realistischer. Materialischer ook.
Ik vraag nog eens of ik zijn echtgenote eens kan ontmoeten. "Ja, ja, dat zal er zeker eens van komen." Sympathiek, die Renaat. Nu ja, ik heb hem wat persoonlijke vragen gesteld. Over hoe hij zijn vrouw ontmoet heeft en zo. Blijkbaar via een rondje couchsurfing avant la lettre. In Moskou. Mooi, mooi, mooi. Da's trouwens mijn techniek om mij sympathiek te maken. Mensen persoonlijke vragen stellen en dan heel hard aan hun lippen gaan hangen met hele grote empathisch, half vochtige puppy-ogen. Hey, wat is 't jong, vindt ge dat smerig? We spelen met de speeltjes die de Goden ons geven. U doet het ook. Wat zijn uw speeltjes?
Romain verkoopt nog een exemplaar van 'Hoe durven ze?'.
Gelijk een rasverkoper zegt hij: "Als je 't bij ons koopt, is het vijf euro goedkoper dan in de winkel. Het is echt steengoed. Ik heb het al twee keer gelezen. Wist je dat in volle crisis een toplaag zich enorm liggen verrijken heeft? In volle crisis he! En ondertussen spreken de politici van niks anders dan besparen. Op de kap van de werkende mensen, he!"
Verdomme, zeg, uiteraard gaat dat boek recht de top tien van de non-fictie in. Er zijn een paar duizend militanten met dat boek aan 't leuren. Overal te velde. Alsof we die verkochte boeken moeten stapelen om te stutten, stutten tot aan de hemel, zodat een kwaaie marxistische God die niet op onze kop doet vallen en alleen de kapitalisten redt.
Het zal het best verkochte politieke boek van 2012 worden. Ik zal het nog vaak aanprijzen op de site van de PVDA. Als webredacteur/journalist, lees: propagandist. Maar op dit moment zijn we nog 2011. Ik ben nog geen journalist, lees: propagandist. Ik ben werkloos. Ik heb geen job, wel twee lieven die mij doodgraag schijnen te zien. Later meer daarover.
Als ik het even goed deed bij vrouwen als bij werkgevers, zat ik nu niet in de sigarettenrook in deze camionette, op weg naar het sociaal restaurant om mensen aan te porren tot de revolutie. Want zolang ik geen deftig werk heb, is de revolutie mijn laatste hoop. Ik gediplomeerde intellectueel met naar 't schijnt een IQ van circa 150, zit zonder werk. De wereld op zijn kop. Op naar de revolutie. Eerst mijn droomjob, dan pas conformeren.
Mijn droomjob, mijnheer? Als 't maar schrijven is. Woorden na elkaar zetten in de juiste volgorde, dat doe ik graag. Gelijk een metser mets met stenen, mets ik met woorden. Da's beter voor de rug. En ge moet er niet vroeg voor uit uw bed. En ik kan eigenlijk niks anders. Dat zal mijn IQ van 150 zijn, een wrede koorts om talig bezig te zijn. Schrijven is voedsel voor het brein. Maar zonder lezers raakt het niet geserveerd. En wordt het rot. Gaat het rotten in mijn kop. En blijft mijn portefeuille natuurlijk leeg. Ik ben werkloze ZONDER uitkering. Yup, zonder. Hoe is dat mogelijk? Ze hebben profiteren in dit land toch papsimpel gemaakt? Bwa, dat valt nogal tegen. Of zijt gij soms nog te lui om uw blauwe kaart binnen te steken bij de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen? Och, man, vrouw, ik leg het u wel eens uit.
Maar alles op zijn tijd. Eerst een stukske armeluizeneten gaan binnenspelen. In 'De Brug'. Want sociale restaurants moeten bruggen slaan tussen zielepoten gelijk ik. Romain trakteert. Allez, ik heb vandaag dan toch 'mijnen boterham' verdiend.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
