naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

bad

door warket

Na het bad heeft hij een klein beetje maar lavendelparfum achter zijn oren gedept. Op zijn zestigste ziet hij er nog min of meer ongeschonden uit. De schrammen op zijn armen zijn met de zomer verdwenen en ook zijn door zon-bloedrood-gezicht heeft een herfstinfarct aangenomen. Het is tien na zeven zolang geleden. In de spiegel vraagt hij zich af of ze zijn rimpels gaat zien in het kaarslicht aan het tafeltje dat ze speciaal voor een voor hem nog onbekende gelegenheid gereserveerd heeft. Ze is twintig jaar jonger dan hij.
Wordt het fazant, vraagt hij zich af. Dat moet ze zich nog herinneren van die laatste keer. Hij voelt een glimlach rond zijn lippen komen wanneer hij denkt: telkens een laatste keer die opnieuw begint. Nooit zal het een laatste keer zijn al hebben ze dat elkaar ooit beloofd. Het zou telkens een verzonnen toeval zijn, ongewild in het tumult van afwezigheid zonder gemis.
Maar nu staat hij opnieuw een voorlaatste keer voor die spiegel en liegt hij de waarheid een laatste keer om zich heen.
De voorlaatste keer had ze hem gevraagd: 'Indien ik het zou toestaan, aan welk lichaamsdeel zou je bij me bij voorkeur willen ruiken?'
'Aan je oor. Daar liggen je geheimen verborgen' had hij geantwoord.
Nadat hij dat zei had hij een glimlach heel even in haar katachtige ogen gezien. Ja, die ogen deden het weer. Die ogen waarin hij kon kijken zonder dat ze het besefte, of toch wel. Soms deden ze een spel ogen-kijken. Een spel alsof dat altijd "echt" eindigde met "wij-zijn-geen-verliezers."
Maar nu staat hij opnieuw een voorlaatste keer op en mompelt hij een laatste keer, heel even nog.

feedback van andere lezers

• koyaanisqatsi
  altijd interessant om lezen, die warket. ;-)
  

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 3

Uitstekend: 1 stem(men), 50%
Goed: 1 stem(men), 50%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 2 stem(men)