Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 034. in de broekzakken van Herman Brusselmans
Hoe formuleerde Brusselmans het ook alweer? "Al schrijvend tracht ik het heden te bezweren." Het klonk zo diepzinnig dat ik er de slappe lach van kreeg. Hijzelf trouwens ook. Misschien heeft hij ook een kanonbal voor zich uit te schuiven… Nog drie keer slapen en hij wordt wakker.
Hij had flink het appelmoes met kaneel opgesmuld. Hij had het kippenvlees voortreffelijk gekauwd. Nu zat hij wanhopig aan één van de botjes te knagen. "Wat of waar is dat heden van jou?" meesmuilde ik. "Wel… zo te zien niet veel zaaks meer", pruimde hij, terwijl hij aandachtig het afgekloven stuk skelet bestudeerde. Schuldbewust, met de ogen van een dertienjarig schlemieltje dat vuile boekjes in zijn schooltas verbergt, keek hij me aan. "Tanne," fleemde hij, "sinds die ellendige literatureluren zich constant over mijn braakballen en excrementen buigen, begin ik mij behoorlijk platzak te voelen. Heb je niet wat inspiratie voor mij? " Ik heb altijd al een zwak gehad voor overlevertjes. Prompt bestelde ik hem een tweede dagschotel. "Tja, Herman," vervolgde ik, "laat eens zien wat je tegenwoordig in je broekzakken steken hebt." Hij tastte één voor één de zakken van zijn modieuze pantalon af, aarzelde even bij zijn gulp, al wist hij goed genoeg dat ik niet daarop doelde. De opbrengst was op zijn minst pover te noemen: een kalfsleren portefeuille en een propere zakdoek. "Is dat alles?" vroeg ik ontgoocheld. Beschaamd boog hij het hoofd. "Tania houdt niet van smurrie in de wasmachine", was de enige verontschuldiging die hem te binnen viel. "Bon, sluit je ogen en open je hand", commandeerde ik. Hij sloot zijn ogen op slag met hart en ziel. Daarvoor leverde een driedubbele grimas het afdoende bewijs. Uit mijn uitpuilende jaszak koos ik een glazen knikker, zoals ze ze nog zelden maken, een precieus steentje uit Bretagne, een klein, rood, rond snoepje, door kenners poepegatje genaamd en het wereldberoemde elastiekje van Cees Buddingh'. Toen gebood ik hem het troepje stante pede in zijn broekzak te wurmen, wat hij deed. "Mag ik niet eerst even kijken?" smeekte hij lichtjes kwijlend. "Neen, Herman," sprak ik streng, "je bent een schrijver. Je wéét hoe het werkt. Vooraleer deze kleinoden schatten worden, moet je ze minstens drie maand in je broekzak meezeulen, waar je ook gaat of staat." Ik zag hem al bezig: hoe hij later mijn prutsen verstoppen zou in laatjes, kistjes, zakjes of achter kapotte plinten, hoe hij eromheen minoïsche kamers zou bouwen, met veel gangen, trappen, balkons en torens, alle met materiaal van de vuilnisbelt; hoe hij de dichtstbijzijnde waterloop zou omdammen om zijn slot door een gracht te omgeven; hoe hij het kasteel zou volstoppen met gerecycleerde en verfomfaaide personages; hoe hij tenslotte met kloeke puimstenen die hij van overal zou meezeulen het geheel zou omwallen, hartstochtelijk cementerend met zijn eigenste bloed, zweet, sperma, mest, snot -om het even, als het maar plakt-. Op een heilig moment zal het hoofdpersonage -laten we hem ik noemen- mijn poepegatje ontdekken, likken, tegen het licht houden, de kleverige glans ervan opsnuiven en gelukkig worden.
"Lees je mij nog graag, Tanne?" Hoe ongemeend lief vroeg hij het. "Het blijft aandoenlijk, Herman," zei ik zacht, "hoe je alle koeien in de wei één voor één zou verkrachten tot scha en schande van je eerder broze edele delen, om de aandacht van een klasje opgeschoten schoolmeisjes af te leiden naar een frisse graszode die sprietje per sprietje tussen de straatstenen zachtgroen staat te wezen. Maar ik vermoed dat je uitgever de roede spaart en laks is. Je verdient beter." Ach, Herman. Hij zal wel blijven zeuren aan mijn kruidje-roer-me-niet-oren tot ik ook eens iets van allooi publiceer. Hij snapt het niet. Ik ondergraaf mijn kleine stukje planeet met gangetjes. Ik ben een molletje. Voor het voetlicht zou ik verschrompelen tot een opgestijfd pelsje. Ik schrijf voor 'Connie' en ik kan de slaap niet vatten voor ik weet dat ze met hun simpele ogen mijn woorden zullen kunnen lezen. 'Sólo entonces fue digno de su pueblo.'* Niet dat ik iemand iets te leren heb. Zoals Barclay schrijf ik 'non quasi docendo'. Ik bedrieg mijn lezeressen niet zoals tante Freinet dat pleegt te doen: "Kom, kindertjes, we gaan een spelletje spelen." 'Alweer rekenles', verschijnt er in het tekstballonnetje boven de hoofdjes van de assertievelingetjes van een scheet groot. Ik heb louter te tonen. Met mondjesmaat doe ik dat. Mijn zakken zitten al jaren propvol met proviand.
* 'Enkel dan was hij zijn volk waardig.' uit 'Educación del cacique' van P. Neruda
*** Wie ooit écht de moeite heeft genomen om een roman van Brusselmans zorgvuldig en ontvankelijk te lezen, zal wellicht inzien dat dit een verholen hommage is aan een vernieuwende schrijver over wie veel geluld wordt. Laat het duidelijk wezen dat ik Tanne niet ben.***
feedback van andere lezers- commissarisV
Ja, heel goed, zelfs uitstekend...maar niet echt je stijl. Het had een tekst van Joachim Stiller kunnen zijn.Die heb ik wel een 'top' gegeven voor zijn laatste stukje...je bent een kameleon An, of was het Joachim?
Vansion: ????????? - jean_loeckx
Misschien zijn het mijn ogen, maar ik heb de replieken graag aan de marge, aan de kade van het onuitgesprokene gemeerd, met een mooi horizontaal gedachtenstreepje ervoor, getrost.
g
Vansion: Ja. Dat ga ik ook doen. Zoals in Clandestien. Wordt nog een monnikenwerkje. - feniks
is dit nog RDX, of een ander verhaal ??
je stijl blijft geweldig, maar hier raak ik de draad even kwijt.
Vansion: de draad is het citaat "het heden bezweren" tgo het "voor zich uitschuiven van de werkelijkheid" wat Tanne meent te doen - aquaangel
jij schrijft altijd zo 'massief'
of doel ik dan op de invulling...
ik weet niet...
en nee geen Brusselmans gelezen..... nog niet
xx
Vansion: invulling? heb ik graag !XXX - kronos
in één 'ruk' gelezen, ik bewonder je taalvaardigheid, maar dat is al afgezaagd wellicht
wat je liever hoort is mijn 'opbouwende' kritiek : ik ken Brusselmans maar toch 'zie' ik zijn gezicht niet in het verhaal, een paar pennentrekken graag !
Vansion: Oetch de face van Br... Zal eerst een teevee moeten kopen, of een paar van die coiffeurboekskes. Is al keilang geleden dat ik zijn tote nog eens zag...
Zoeteke, ik geraak aan uw dagelijkse dosis aandacht verslaafd!
|
