Volg ons op facebook
|
< terug
Claudine van de C&A…
Ik heb dringend een nieuwe broek nodig, ik kan niet blijven rondlopen met scheuren in m'n broekspijpen. 't Schijnt dat het modern is, maar ik ben er ene van de oude stempel. In de winter is m'n broek één groot trekgat. Het tocht geweldig rond m'n klokkenspel en m'n klepel lijkt wel een ijslolly. Heb je dan maar één broek, hoor ik je al vragen? Nee, maar die twee andere broeken zijn voor speciale gelegenheden. Ik heb ook nog drie andere broeken maar die zijn te klein omdat m'n buik te groot geworden is. Ik heb ze al willen wegschenken aan een asielzoeker, maar die wilde liever geld om zelf een broek te kopen. Daar trap ik dus niet in hé?
Ik ga een broek kopen in de C&A, bij de apotheker waren ze uitverkocht en in de kringloopwinkel hadden ze m'n maat niet…
Ik zoek de hele winkel af, maar vind m'n gading niet. Dan maar de winkeljuf erbij geroepen.
'Juffrouw of moet ik mevrouw zeggen, kunt u mij helpen aub?'
De dame in kwestie bekijkt me alsof ze voor de eerste keer in haar leven een vent ziet.
Ik herhaal m'n vraag…
' Een ogenblikje meneer, u ziet toch dat ik bezig ben?'
God mag weten met wat ze bezig is, ik zie niemand aan de kassa staan. Ze heeft wel haar mobieltje in de hand. Misschien is ze bezig een grote bestelling te plaatsen of is ze op Internet een broek aan 't zoeken voor mij. Wat een service, denk ik dan…
Ik wacht geduldig tot ze haar bestelling in Bangladesh geplaatst heeft. Intussen krijg ik verdomme trek in een sigaretje. Ik schuifel wat dichterbij, kwestie van er haar attent op te maken dat ik er nog steeds ben. Ze draait me de rug toe. Ook proper, denk ik. Ik ga naar buiten een sigaretje roken, kijk halvelings door het raam en zie dat ze eindelijk gedaan heeft met haar conversatie met de president van Bangladesh. 't Kan ook zijn dat ze gewoon aan 't bellen was met haar lief om te vragen of hij dit jaar wel aan Valentijn zal denken…
Ik schiet terug naar binnen, zo gemakkelijk komt ze niet van me af.
" Mevrouw, ik heb daarnet gevraagd of u mij kunt helpen. Ik mag hopen dat u nu tijd voor me vrij kan maken?'zeg ik beleefd want zo ben ik opgevoed in de brousse.
Ze werpt me een vernietigende blik toe. Dan is een mens al eens beleefd en 't is weer niet goed! Op haar naamplaatje staat " Claudine ", goed om te weten.
' Claudine, ik zoek een broek met diepe zakken, een politiekersbroek. Die dragen allemaal zulke broeken omdat ze dan beter hun zakken kunnen vullen hé?'
' Een politiebroek? Dat verkopen wij niet…'
Spreek ik dan zo slecht Nederlands of is het de schuld van m'n Antwerpse dialect?
' Laat maar, ik zoek een gewone doordeweekse broek, ene met drie gaten. Een gat om m'n kont in te wurmen en twee gaten om m'n benen door te steken…'
Claudine hoort het in Keulen donderen. Ze kijkt me nu nog verbaasder aan. De lessen Verkoop zijn ook niet meer wat ze geweest zijn, is m'n conclusie.
' U wilt een gewone broek?'
Nee, denk ik, ik wil een gouden broek zoals Elvis in z'n jonge tijd.
' Ja, Claudine, een gewone broek…'
Claudine is niet opgezet met het feit dat ik haar aanspreek met haar voornaam. Ze laat het duidelijk merken. Hang dan een plakkaatje met C&A op uw linkerborst hé?
' Welke maatje heeft meneer?'
Verdorie, ze heeft me liggen, ik weet helemaal m'n maatje niet.
' Is een rolmops ook goed, da's bijna 't zelfde, alleen zit er een stokje door…'probeer ik me eruit te praten.
Claudine valt van de ene verbazing in de andere. Haar hersenen kunnen m'n humoristische kwinkslag niet verwerken. Waarschijnlijk heeft ze totaal geen besef van wat humor kan zijn. Waar is m'n dochter, die is daar meer van op de hoogte dan ik.
' Weet meneer z'n maatje niet?'
Hoor ik in haar stem een zekere vorm van misprijzen? Ben ik dan de enige op de wereld die z'n verdomde maatje niet kent? Een gebrek in m'n opvoeding en een gat in m'n cultuur, zo veel is zeker.
' De Pol, Jozef en Charel zijn ook maatjes van mij, maar die zullen het ook niet weten want alle dagen zat zijn is ook een kunst, zeggen die…'
Een oudere dame en heer slaan het gesprek boeiend gade. Ik zie aan hun ogen dat ze er lol in hebben. 't Is altijd plezant als men kan optreden voor een publiek, denk ik dan…
' Meneer is niet groot hé?'
Ja, Claudine, tegen wie zeg je het, da's al sedert m'n pubertijd zo. Komt er nog bij, dat ik door het ouder worden, ook nog krimp. Ik ga nog eindigen als pasgeboren baby.
' Ik denk dat meneer eens moet zien bij de maatjes 54, die zouden moeten passen…'
Eindelijk, was dat nu zo moeilijk?
Ik ga terug naar de broeken, pak de eerste de beste broek met maatje 54 en trek me terug in een pashokje. Ik schuif het gordijntje toe, althans dat ben ik van plan, maar om de één of andere reden komt de stang met gordijntje en al naar beneden. Moet weer eens mij overkomen. Claudine heeft me horen vloeken. De pastoor is al onderweg om mij de levieten te lezen. De oudere heer en dame en nog een paar van die onnozele schoolgangers bescheuren zich van het lachen. Ik moet er zelf ook mee lachen omdat ik niet anders kan, stel je voor dat het gebeurde terwijl ik me in die broek aan 't wurmen was. Ik heb evenwichtsstoornissen. Zie je me al met dat gordijn en een broek op m'n knieën een tango dansen?
Claudine komt aangesjeesd…
' Is meneer van plan het kot af te breken?'
Goeie vraag, wil ik zeggen, maar ik zwijg. Dat kieken heeft toch geen gevoel voor humor.
' Gaat ge daar blijven staan? Neem het andere paskotje, maar blijf van dat gordijntje af, ik zal het wel dicht doen…'zegt ze op gebiedende toon, alsof ze tegen een kind bezig is.
Het bloed stijgt naar m'n wangen, ik voel dat er iets te gebeuren staat. Nog zo'n opmerking en ik verbouw hier ter plaatse uwen hele boetiek, denk ik…
Ik pas de broek. Ze past niet, had ik wel gedacht. De pijpen zijn een meter te lang en m'n buik past niet in het voorhanden zijnde gat. Het kruis klopt ook niet, maar dat heb je met kruisen, alleen Jezus had een kruis op maat gemaakt. Nog wel door z'n eigen vader, die zoals iedereen weet een timmerman was en goedlopende schrijnwerkerij had. Alleen de nagels kwamen van de Romeinen zelf. Jezus en z'n papa waren uitermate tevreden over het geleverde werk. 't Is voor herhaling vatbaar, zeiden ze opgewekt en blij. We moeten er een jaarlijkse gewoonte van maken, een soort van traditie. Aan een kruis hangen heeft ook z'n voordelen, je hebt een klare kijk op de onderliggende omgeving. Maar dit geheel terzijde en buiten beschouwing gelaten hé?
Ik zeg tegen Claudine dat de broek die ze me aangeraden heeft niet past. Het zijn Vikingmaten. Gemaakt voor reuzen van minstens 1m80. Niet voor dwergen zoals ik. Ze lacht, da's de eerste en waarschijnlijk de laatste keer dat ze zal lachen, denk ik, maar ik kan er naast zitten hé?
' Een beetje verder is er een boetiek…'zegt ze.
' Ha, een boetiek. Daar zullen ze me kunnen helpen?'
' Ja zeker en vast…'
' En hoe heet die boetiek?'
' Ik denk iets van Premaman, als ik me niet vergis…'
Premaman, die naam zegt me iets, maar ik weet niet meer wat…
Ik bedank Claudine voor de tip, ben op slag haar hatelijke opmerkingen vergeten. Ze heeft nog gelijk ook, die boetiek bestaat dus echt..
Ik sta voor de boetiek. Een hele boetiek volgestouwd met spullen voor baby's en aanstaande moeders. Ik schiet in een lach, kan er de humor wel van inzien. Heb ik niet gezegd dat ik nog zal eindigen als een baby?
Terwijl ik verder slenter, in de hoop een broek tegen te komen, passeer ik langs de C&A, ik steek m'n duim in de lucht. Claudine doet hetzelfde, wat een meid hé?
©GoNo
feedback van andere lezers- greta
Oh een aankoop met obstakels ... lachen dit.
GoNo2: Dank u wel! - danvoieanne
Knap verhaal en met een glimlach gelezen ...zie het zo voor mij...
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 3Uitstekend:   1 stem(men), 50%Goed: 1 stem(men), 50%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
