|
< terug
Het heldhaftige heengaan van 'het muurtje'...
Het is een prachtige dag, stralend, sprankelend…zo eentje waar je automatisch vrolijk van wordt. Met zon, veel zon. Extra zon. En daarbovenop nog een touch of sun…
Lage zon. Veel schaduwen. Een glinsterend wegdek.
En een verd*md slecht geplaatst muurtje.
Op het moment dat ik mijn rechtervoorwiel door mijn rechterruit zie, klem ik mijn stuur hard vast. Het lawaai is schandalig luid. Mijn afgeleefd C3'tje krijst van verontwaardiging als ik over het muurtje rij en prompt stilval.
En dan is het over. Ik denk dat ik nog nooit een stuur zo hard heb vastgekneld.
'Shit.' Ik blijf enkele seconden zitten, te bang om uit te stappen.
Typisch. Dat is het tweede woord waar ik aan denk. Een hele parkeerstrook zonder hindernissen en wie ramt er dan weer dat ene muurtje???
De schade is in mijn ogen gigantisch en ik vloek nog een keertje. Mijn voorwiel denderde aan 35km/u over een muurtje van 15cm hoog, dat zelfde misplaatste muurtje bleef haperen aan de onderkant van mijn bolide en mijn achterwiel staat er tegen.
Typisch!
Ik heb mij OP een muurtje geparkeerd. Vrij uniek. De meeste zette zich ertegen. Bon, uit de films weet ik dat vrouwen mogen huilen als ze tegen/op een muurtje staan, maar de tranen willen niet komen. De zon schijnt en het is een muurtje, geen kat of kind. Ik mag nog content zijn.
Ik sta midden in de westhoek, tussen Madonna en Niemandsland: niet de meest ideale plek om te crashen.
Schitterend.
Ik zend een sms naar mijn pa. Hij antwoordt direct. 'Sorry ben niet thuis. Takelen kost een fortuin.' Dank u, o vader.
Onmiddellijk daarna sms 2 : ' Van wie is dat muurtje?'
Juist.
Het muurtje bleek van Mcgyver. En zijn buurman.
Twee mecaniciens op pensioen.
'Maar jonk toch, dat ding staat hier al 43 jaar, maak je daar geen zorgen in, meisje.' Buldert hij en hij slaat er zijn hamer op. Vaarwel muurtje.
Ik werd vakkundig bevrijd en gered in nog geen uurtje tijd. Muurtje werd gesloopt, auto werd gekrikt en band werd vervangen.
En dat terwijl ze de lokale koers bespraken…
Ik tufte aan 50k/u naar huis, nog steeds onder de indruk van mijn beschermengel. Ik rij me vast op dat ene muurtje dat daar staat maar mijn huisspook zorgt er wel voor dat ik het goede muurtje kies.
Mijn enige kost van die dag : 2 flessen wijn als dank, netjes op de brievenbussen gezet van Mcgyver en zijn buur. Dat ze moge toosten op het heengaan van het muurtje! Mijn oprechte dank, heren.
feedback van andere lezers- GoNo2
Leuk!
catharina: Het was vooral eentje die ik niet al te veel ga verdervertellen...ik hoor de woorden 'vrouwen aan het stuur' al heel zachtjes naderbij sluipen. - greta
Echt heel leuk geschreven Chatarina. - danvoieanne
graag gelezen.
catharina: oef, dat is altijd n opstekertje
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
