Volg ons op facebook
|
< terug
Zeemeerminnen - 4
Mijn mama is recent overleden. Ze was 75 en ze had al enkele jaren Alzheimer. Ze herkende niemand meer sinds meer dan een jaar. Een glimlach, dat wel, een grijze blik in de hoogte op zoek naar iets onbegrijpbaars. Dat wel. De laatste keer dat ik haar zag, was 3 maanden voor haar dood. Ik had haar bezocht met mijn zoon Adriaan (14), en ik ben in een onophoudelijk huilen uitgebarsten toen. Ik heb op die dag afscheid van haar genomen, en ik heb op de dag van haar overlijden haar koude lichaam tegen me aangedrukt en gedacht dat het goed was. De lijdensweg was voor haar gestopt. Ik heb het zwaar onderschat. Maar toch. Het leven gaat door. Dat van mij momenteel heel moeilijk.
Toen ik zonet 'Zeemeerminnen - 4' bekeek om hier te plaatsen, zag ik in het boek een passsage over haar. Geloof het of niet. Dit is echt de tekst die ik geschreven heb in juni 2011 in het boek. Als je blijft volgen, zal je begrijpen waarom toen die brief in het boek stond. Beste lezer, Dank voor uw begrip.
_______________________________________________
'Ik weet dat, ik drink tussen tien uur s'morgens en twee uur s' middags en dan zak ik in elkaar. Drie flessen rum per week laten we zeggen, afhankelijk hoe vaak mijn vrouw thuis is.'
'Je gezondheid gaat eraan ten onder gaan als je zo doorgaat.'
'Moet ik me dan laten opnemen? Ik wil niet stoppen, dan lukt dat toch nooit?'
'We kunnen ook met antabuse werken', opperde hij.
'Neen, ik wil geen hartaanval laten uitlokken door een pil die ik zelf genomen heb en een glas dat ik zelf gedronken heb. Ik wil weer normaal leren drinken.'
Hij bladerde door zijn papieren. Wat zocht hij? De tijd was nog niet om en het werd stil. Hij bleef naar de papieren staren, het dossier van de depressie, de burnout, de alcoholescapades, het ongeval, de tijdelijke scheiding, de nachtelijke ritten, de werkgever die me niet begreep, de schreeuwpartijen van de partner, de alcohol. Het verwonderde me dat er geen alcohol uit het dossier sijpelde.
'Begin al met stoppen, en laten we volgende week verdergaan. Doe het voor jezelf.'
Ik knikte ontgoocheld.
Liefste Mama,
Wat kan ik jou zeggen, lieve mama? We zijn samen al tien keer bijna dood geweest en toch lopen we hier nog altijd rond. Ik herinner me dat je me vertelde dat ze zich een zwaluw genesteld had aan je kamer in de materniteit in Torhout, en dat ik met een helm het leven kwam ingerold. Geboren voor het geluk, begiftigd met een beschermengel, misschien wel meer dan één. Jij ook. Allebei ervaren we dat er iets is dat ons onder zijn of haar hoede neemt in dit leven en allebei blijven we ons dagelijks afvragen waarom? We voelen ons diep ongelukkig in de kern van ons bestaan en we worden in leven gehouden door een onverwacht geluk. Waarom? Ik vraag het me ook af. Misschien beschermen we mekaar. Als ik dan afscheid neem, zal jouw bescherming dan wegvallen? Ik denk het niet. Beschermengelen leven niet, of zijn toch niet fysisch actief, dus mijn heengaan zal je misschien meer sterken dan je denkt. Dit leven is te hard voor ons, en ik geef eraan toe, ik laat het, ik zet die stap die jij nooit zette. Ik weet het, het is een laffe en domme daad, en de kinderen hebben me altijd tegengehouden. Hoe kan je het over je hart krijgen om zelf de beslissing te nemen om een kind te beroven van zijn vader? Waar haal je het recht om die beslissing te nemen? Mijn ontgoocheling in de mensheid is sterker dan deze wrede daad. Ik zei laatst nog tegen de huisarts dat ik dat mijn kinderen nooit zou aandoen, en hier zit ik dan, meegesleept in een dilemma dat steeds meer overhelt naar het einde. Ik vond het vreemd dat op één week tijd twee mensen me vroegen of ik zelfmoord-neigingen had. Kan je zoiets van iemands gezicht aflezen? Ik weet het niet, maar het deed me rillingen krijgen.
Lieve mama,
Wat hou ik oneindig veel van jou. Dankzij jou ben ik in staat om te weten wat houden van betekent, daar bewonder ik je voor. Je hebt altijd alles met me gedeeld, en jij bent de enige persoon die me altijd alle krediet blijft geven, wat ik ook doe. Ik wou dat ik ook zo een vader kon zijn. Wat ben je sterk.
Ik heb zoveel geheimen, mama, het één al levensbedreigender dan het andere. Het vreet verschrikkelijk aan me. Ik hoop dat ik het ooit met iemand kan delen. Misschien is dat het enige wat ik je wou meegeven. Ik ben niet goed in het schrijven van testamenten en het enige wat ik achterlaat is niet materieel, niet tasbaar. Al het tastbare wat aan mij kan herinneren zal ik verkopen of weggooien, ik wil geen stempel drukken op een leven dat me elke dag vervult met verdriet en pijn. Hou je vast, mama, hou vast aan het mooie dat we hebben en altijd zullen gehad hebben. Hou je vast aan de ongrijpbare momenten waarin onze zielen dat raakpunt van begrip hadden, die knetterende elektriciteit van geluk en begrip dat we deelden, dat begrijpen door in elkaars ogen te kijken, dat is het geluk dat ik voor jou wil vastleggen. Ik weet nu al dat mijn tijd te kort is om jouw geheim te doorgronden, maar onthou dan dat ik het wou begrijpen, in mijn handpalmen wou verbrijzelen tot stof dat de wind op een dag zou meenemen naar onbestemde gebieden.
feedback van andere lezers- MarieChristine
Voor mij is dit een oprechte en doorleefde getuigenis. Ouders en kinderen, vaak complex, maar wel heel belangrijk in het leven.
Heel mooie tekst. - Koyaanisqatsi
Heb je wel echt geleefd, als je geen geheimen moest hebben?
Jan__Willems: juist! - doolhoofd
https://www.youtube.com/watch?v=Z8YEKHcMYns
Jan__Willems: dank - I know this one, love it! - Greta
Ontroerend.
Jan__Willems: bedankt - GoNo2
Oneindig gewentel en gespartel in zelfbeklag.
De brieven zijn op maat geschreven voor degenen die er nood aan hebben!
Mijn moeder is gestorven op 56-jarige leeftijd. Het deed me niks en nog steeds niet!
Ik geloof er niks van, maar het zit ingebakken in mijn natuur waarschijnlijk!
Jan__Willems: genoteerd
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   3 stem(men), 60%Goed: 2 stem(men), 40%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
