naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Paringsdans - Zilvergrijs en mauve

door Attendant_Moon

Paco droeg een zilvergrijs pak met een lichte ondertoon van mauve. De kleur mauve was in de 19de eeuw toevallig uitgevonden door een achttienjarige, die zich een vakantie lang had opgesloten in een zelfgebouwd laboratorium op zolder, uit liefde voor de scheikunde en om een middel te vinden tegen malaria. Die belangrijke uitvinding gebeurde niet, maar in zijn zoektocht werd wel de kleurstof mauve geboren. Het was een kostelijke kleur en het zou even duren vooraleer ze een geliefde kleur werd onder de meest modieuze welgestelde dames. Dat was vooral nadat een extravagante keizerin deze kleur stelselmatig was beginnen dragen, omdat ze vond dat het de kleur van haar ogen was. Maar zoals met elke jeugdige schoonheid kwam ook de kleur mauve in verval en werd ze door Oscar Wilde in Het portret van Dorian Grey, gebruikt om een generatie oudere dames, die de kleur trouw waren gebleven, te duiden. "Vertrouw nooit een vrouw die mauve draagt" en zo mocht je misschien denken dat mauve een perfecte kleur was voor Paco. Hij was dan wel geen vrouw, hij was een echte vrouwengek. Het was zijn hoog vrouwenvlindergedrag dat het vertrouwen bij het andere geslacht in een langdurige relatie fnuikte. De afgelopen tien jaar was het een komen en vooral gaan geweest van vrouwen. Knappe, elegante vrouwen met blonde of bruine haarlokken, rood golvend haar of zwarte krullen. Hij had ze allemaal met zijn liefde omarmd. Ze vertoefden maar wat graag in zijn buurt. De aandacht die hij aan hen gaf kende bij andere mannen geen gelijke. Zijn charme was aanstekelijk, de attente blik die ze van hem kregen deed hen zwijmelen, nog maar te zwijgen over zijn toewijding voor hen tussen de lakens. Mocht je denken dat het een frisse lentebries was geweest die de lakens van hun lichamen had ontdaan, ik moet je teleurstellen. Zijn handen gleden over al hun curven en benadrukte hun aller vrouwelijkheid met een overvloed aan strelingen, die als een onzichtbaar kleed bleven nazinderen nog lang na zijn vertrek. Hij was als het ware de beschermheer van hun naaktheid en de dienaar van hun vrouwelijkheid.
Maar Paco droeg ook een geheim met zich mee. Iedereen dacht dat het kwam door die vervelende laatste vlucht tijdens zijn opleiding als F16-piloot. Hij had de schietstoel moeten gebruiken en dat betekende voor elke leerling piloot dat hij zijn strepen wel mocht vergeten. Tot op de laatste dag was het keihard, oorlogshard, geen greintje mededogen, hoe goed je de rest van je parcours ook had afgelegd. Het toestel dat hij vloog was immers een fortuin waard, zijn opleiding evenzo om nog maar te zwijgen over de veiligheid die ten alle tijde moest worden vrijwaard. In een dichtbevolkt land als België had een dergelijk manoeuvre burgerlevens kunnen kosten.
Het groepje dat na vier jaar training was overgebleven had al plannen gemaakt. Ze hingen aan mekaar, ze kenden elkaars geheimen, waren makkers voor het leven geworden. Velen hadden de opleiding niet gehaald, maar zij die de beproevingen hadden doorstaan mocht je beschouwen als de crème. Ze keken na deze tijd van niet-aflatende fysieke en mentale testen, theoretische examens en praktische proeven uit naar hun eigen plekje in de officiersmess. De feestelijke overhandiging in uniform zou een week later plaatsvinden met 's avond een galabal en 50-koppige jazzband. De hele legertop zou aanwezig zijn.
Maar een schietstoel moeten gebruiken tijdens je opleiding betekende je doodstraf als beginnend gevechtspiloot. Als je piloot had willen worden had je net zo goed niet op die knop kunnen drukken, afgelopen was het sowieso. De sfeer in de groep was gelaten, die laatste dagen voor de uitreiking. Zelfs zij die hun finale vlucht al goed hadden doorstaan en voor 99% zeker waren van hun strepen, konden er niet van genieten.
Paco had zijn lot aanvaard op het ogenblik dat hij met zijn twee voeten op de grond was gekomen en zijn parachute in mekaar was beginnen rollen. Geen cockpit meer voor deze voeten, geen G-krachten, geen blauwe lucht daarboven wanneer het hele land bedolven lag onder een grijze wolkenmassa.


feedback van andere lezers

• Greta
  Zo mooi geschreven!
  Attendant_Moon: Bedankt!
  Sorry, voor de vertraging. ’k Ben nog niet thuis op dit platform.
• drebddronefish
  Voelbaar met liefde neergezet Attendant! groetjes
  Attendant_Moon: Bedankt!
  Sorry, voor de vertraging. ’k Ben nog niet thuis op dit platform.
• Koyaanisqatsi
  Ik volg GoNo en wens Attendant Moon ook van harte welkom.
  Attendant_Moon: Bedankt!
  Sorry, voor de vertraging. ’k Ben nog niet thuis op dit platform.
• GoNo2
  Ik kijk uit naar het vervolg!
  Attendant_Moon: Bedankt!
  Sorry, voor de vertraging. ’k Ben nog niet thuis op dit platform.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 8

Uitstekend: 4 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)